Guitar King Michael Schenker sluit overtuigend Koningsdag af in Uden
Op een dag dat heel Nederland Oranje kleurt, loopt de gezellige Pul in het Brabantse Uden vol met verrassend veel zwarte shirts, passend bij het classic rockavondje onder leiding van grootmeester Michael Schenker. Momenteel tourt hij door Europa onder de noemer “My years with UFO, 50th anniversary celebration”. Dat belooft een ware trip down memory lane en een uitzonderlijke mogelijkheid de klassiekers nog eens live te horen, want de resterende UFO-leden staan niet meer op de planken (of liggen er helaas al tussen…). Alvorens we daarvan mogen gaan genieten, dienen we datzelfde te proberen bij maar liefst twee supportacts. En dat blijkt nog een uitdaging.
Het Zwitserse GUT’s klinkt aanvankelijk wel lekker herkenbaar en rockt enthousiast over het podium als ware het AC/DC in hun jonge jaren. Beide gitaristen hebben wel wat weg van de broertjes Young en zanger Freddy heeft goed naar Bon Scott geluisterd. Echter lijkt echt élke song op een nummer van hun helden, waardoor je je al snel afvraagt waarom ze de moeite nemen eigen songs te pennen. Maak er gewoon een tribute van mannen, dat is het nu ook al bijna, en kunnen we allemaal lekker meebrullen. Maar de herkenbaarheid maakt het optreden ook best te verteren eigenlijk.
Tweede voorprogramma Human Zoo beviel me net wat minder. De typisch Duitse melodieuze classic rock wordt weliswaar met een blije overtuiging de Pul in geknald als ware een Jehova-getuige op zondagmorgen, maar de clichématige nummers zijn bijna lachwekkend met hun ‘Are you ready to rock’-teksten. Aanstekelijk is het allemaal wel; zeker als die saxofonist weer vrolijk het podium op danst om een solootje mee te blazen. De Oosterburen krijgen ook flink de ruimte met 40 minuten en die vullen ze met zo’n uitbundige gretigheid dat je dat ook wel weer waardeert. Ze maken er in ieder geval geen saaie bedoening van. Nu nog betere en originelere songs.
Na twee eerdere Hollandse stops in Zoetermeer en Maastricht is nu Uden klaar om anderhalf uur terug naar de jaren zeventig te gaan met Schenker’s UFO-set. Daar alle drie de optredens vrijwel uitverkocht zijn, rijst de vraag waarom er niet voor wat grotere zalen is gekozen, want het is dringen vanavond. Stipt 22.00uur stapt de band onder de tonen van Zeppelin’s ‘Immigrant Song’ het kleine podium op (als Schenker wat humor had, koos hij daarvoor een Iron Maiden song, maar dat terzijde). Het geluid was bij de voorprogramma’s al prima, maar nu klinkt het bijna subliem: heerlijk uitgebalanceerd en zowaar niet te hard. Alleen Michael’s Flying V (de enige echte Gibson gelukkig weer) stond de eerste vijf songs nét een tikkie te zacht. Maar zelden zo’n goed concertgeluid gehoord!
Nieuwe inhuurzanger, de Zweed Erik Grönwall (ooit Idols-winnaar en zanger van o.a. Skid Row) blijkt een schot in de roos. Sympathieke uitstraling, een dijk van een stem en goede show; het gaat hem orenschijnlijk allemaal gemakkelijk af. Alleen bij ‘Love to Love’ miste ik Mogg’s karakteristieke stem en timing een beetje. Maar hulde en hopelijk is Erik een blijvertje. ‘Onze’ Barend Courbois overtuigt met een heerlijk vloeiende basstijl en is overal op het podium te vinden. Stille kracht Steve Mann wisselt tweede gitaar (waarmee hij verrassend veel solo-ruimte krijgt) af met fijn ondersteunende toetsen, als ware hij Paul Raymond. En drummer Bodo Schopf legt een prima solide basis.
Maar het draait vanavond natuurlijk allemaal om Herr Schenker zelf. Persoonlijk mijn favoriete gitarist. Er zijn technisch vast betere (denk aan Vai, Satriani of Petrucci), maar niemand speelt zo melodieus en heeft zoveel gedenkwaardige solo’s vol emotie als Michael. Dat gezegd hebbende, vroeger ging het soleren hem wel iets vloeiender af, maar met zeventig jaar op de teller geen schande. Desalniettemin blijven de gitaarerupties de kersen op de heerlijke taartpunten vanavond die de songs van UFO nog altijd zijn. Hoogtepunten? Alle songs van ‘Strangers in the Night’ (alleen ‘Out in the Street’ ontbrak), met ‘Lights Out’, een met gitaarduel-verlengde ‘Mother Mary’ , kippenvelverwekker ‘Love to Love’ (die tweede solo!) en natuurlijk ‘Rock Bottom’ (met een eindelijk wat minder gespannen en daardoor ontketende Schenker in een virtuoze hoofdrol) als persoonlijke favorieten.
‘Deep-cuts’ als de uptempo ‘Can You Roll Her’ en het instrumentale rustpuntje ‘Lipstick Traces/ Between the Walls’ (met Grönwall op de akoestische gitaar) vielen verrassend goed bij het enthousiaste en massaal meezingende publiek. Viel er dan niets te zeiken? Nou, Michael mag best wat meer van het podium gebruiken dan alleen die paar vierkante meters uiterst rechts en af en toe wat meer spelplezier en contact met het publiek kunnen ook geen kwaad, maar dat zijn we onderhand wel van hem gewend. Het zij hem vergeven.
Na beide toegiften ‘Shoot Shoot’ en ‘Too Hot to Handle’ ging het dak er af en volgens mij vrijwel iedereen met een grote glimlach richting bar, auto of het coverbandje dat in de lobby speelde. Want de noodzakelijke injectie nostalgische rock sloot een zonovergoten feestdag meer dan gepast af. Met dank aan ongekroonde gitaarkoning Michael Schenker. Deze tour gaat nog wel even door als het overal zo’n succes is…
