Colin Tench Project – Hair in a G-String (Unfinished but Sweet)

Er hebben meer dan 25 (!) muzikanten aan Colin Tench Project (CTP) meegewerkt. Zelf noemt Colin Tench ze liever geen gastmuzikanten. “Ze hebben het album samen met mij gemaakt. Hun karakter is te horen op het album”, aldus Colin. Ik noem een paar namen: multi- instrumentalisten / vocalisten Peter Jones (Tiger Moth Tales), Oliver Rüsing (Karibow) en Stef Flaming (Murky Red). Gitarist Gordo Bennet zorgt voor orkestrale toevoegingen, met name de “strijkers” komen van zijn hand. Als je dit leest is het duidelijk dat je heel wat luistervoer op je bordje krijgt.

De toetsen zorgen voor een sferisch begin van de titeltrack. Diverse snaarinstrumenten volgen. Ondanks dat dit een rustige track is, moet je echt diverse keren luisteren om alle details in de muziek te horen. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de tekst. Vrij onverwacht klinkt er een saxofoon, bespeeld door Peter (Pete) Jones. Een volumedaling vlak voor het einde. Het contrast in volume is na deze decrescendo iets te groot. ‘And so, today’ sluit mooi aan bij het voorgaande nummer. De warme stem van Pete en de details in percussie bij aanvang zetten mijn oren op scherp. Dit is de enige serieuze tekst, en meteen een gevoelige. Pete speelt een mooi stukje op zijn klarinet. Dit past precies in het geheel. Het einde sterft hier mooi weg.

Colin bespeelt drie verschillende gitaren in ‘La Palo Desperado’. Tijdens laagje over laagje hoor je een leuke mengelmoes van diverse stijlen. Soms gaan deze gitaren tegen elkaar in. Op andere momenten zitten ze meer op één lijn. Het nummer lijkt te eindigen. Maar het is een rust van enkele seconden. Na een wending is er een volume daling, maar deze is zo abrupt dat het klinkt als een drop out. Want het geluid dat de hele tijd erg goed was, is de laatste 10-15 seconden minder van kwaliteit.

Even is het onduidelijk of ‘Part 4b’ echt gaat rocken of een mix van symfo-rock wordt. Het geluid van “strijkers” klinkt. Als snel gevolgd door licht rockend gespeeld gitaar. Het blijkt een leuk, maar merkwaardig nummer te zijn. Het lijkt wel een film zonder beeld. Want er wordt in gepraat. Lekkere onzin en heerlijke humor. Meer verklap ik niet. Behalve dan dat ik een paar keer in de lach schiet. De stilte voor het slotnummer duurt iets te lang. Direct schiet ik weer in de lach. De vervormde stemmen doen me denken aan een klei- animatieserie voor kinderen. ‘Part 4b Redux’ duurt slechts 23 seconden.

Een aantal van deze 15 nummers is op het einde jammer genoeg weg gedraaid. Zang en muziek zijn prima verdeeld over de koptelefoon. Dit geeft extra luisterplezier. Alles is verspreid over de wereld opgenomen. De vrienden van Colin hebben er hun eigen interpretatie aan mogen geven. Ga er maar eens aan staan om al deze laagjes zo te mixen dat alles in balans is. Colin is daar voor een groot deel in geslaagd. Grappig, merkwaardig, soms bijna bizar. CTP weet zelfs af en toe een gevoelige snaar te raken. Bijvoorbeeld door de toegevoegde “strijkers” in ‘The sad Brazilian’.

Wie Colin een beetje kent, zowel qua muziek als privé, weet dat hij allerlei grapjes in tekst en muziek verwerkt. Colin laat hier mee zien dat je serieus met muziek bezig kan zijn en er toch grappen in kan verwerken. Heerlijk eigenzinnig, maar niet makkelijk te doorgronden. Conclusie: een beetje vreemd, maar wel lekker!

(7,5, Eigen beheer)