Earthless (013, Tilburg, 10-11-2014)

Allereerst een introductie van Earthless voor nog niet bekende lezers. Een band die elke liefhebber van stevige bluesrock moet hebben gezien. Dan weet je, als je nog nooit Jimi Hendrix gezien hebt, wat het kan zijn om een grootheid op gitaar aan het werk te zien met magistrale virtuositeit en met het strakste ritme tandem ter wereld waar je U tegen zegt. Earthless, opgericht in 2002, bestaat uit Isaiah Mitchell, gitaar en heel zelden zang, Mario Rubalcaba op drums en Mike Eginton op bass. Alle heren hebben een behoorlijke staat van dienst in allerlei andere bands. Isaiah stond 2 jaar geleden ook met Howlin’ Rain in Paradiso en speelt mee op de albums “Russian Wild” en “Live Rain” van die band.

Verder heeft hij samen met zijn vrouw nog een nevenproject Golden Void, waarin ze westcoast classic rock als missie vertalen. Het solo project Black Elk Medicine Band van Isaiah is nog niet verder gekomen dan twee singles en zoals hij mezelf vertelde is hij nog steeds bezig met opnames voor zijn debuut hiervan. Verder zal je hem terug kunnen vinden op albums van Nebula, the Freeks, Drunkhorse, Pontiak, Saviors en Life Coach en wellicht nog meer maar niet bij mij bekend. Mario zal het drummen wel eens zat zijn en speelt ook gitaar in OFF! en weer drums in Rocket From The Crypt en in Hot Snakes. Mike doet samen met de huidige drummer van Radio Moscow een project genaamd Shakin’ Pyramid.

Afgelopen maandagavond de 10e november dus in de kleine zaal van 013, Tilburg wederom een weergaloos optreden van deze psychedelisch heavy rock jamband, want daar vind ik zelf dat ze het beste bij passen. Alhoewel Isaiah Mitchell zelf niet vind dat het jammen is, de muziekstukken worden echt gecomponeerd en kennen meerdere acts binnen het hele nummer. Met andere woorden hoog geschoolde mannen die het muziek maken niet zo maar aangewaaid is.

Om 21.15 mochten de heren het podium betreden als een-na-laatste optreden van een zeer zware Europese tour. Ze hebben heel Europa doorgereisd vanaf eind oktober begonnen in Finland tot Griekenland, 16 optredens in 20 dagen tijd. Isaiah bedankt de Belgische tourmanager en maniacale buschauffeur Xavier welke vrolijk de merchandise staat te verkopen en de eclectische trip van vanavond kan beginnen. Hun vorig jaar uitgebrachte studio-album na 6 jaar From The Ages, Tee Pee Records wordt bijna volledig uitgevoerd. Dit album kent slechts 4 nummers welke tezamen een dik uur behelzen.

De trip start met “Uluru Rock”, welke verwijst naar hun vele Australische optredens, met een duur van ruim een kwartier, waarin de band laat zien dat er meerdere versies bestaan van de albumversie. Een rustige start waarin Mario zijn armen en polsen even lekker los kan slaan. Het tempo wordt gaande het nummer flink opgevoerd waarbij Isaiah zijn toverkunsten met wah-wah pedaal laat zien en de referenties aan Jimi Hendrix duidelijk bewijst. Je vraagt je soms af hoor ik hier en daar niet wat bekende riffs van oude dagen voorbij vliegen maar het blijft boeiend zo lang het duurt. Zonder enige pauze of toespraak maar met veel applaus uit het publiek wordt het nummer “Violence Of The Red Sea” ingezet. Een nummer waarbij je je handen niet meer stil kan houden. Je wil luchtgitaar spelen en drummen tegelijk. Wat een ritme houden ze in dit nummer erop na en werkelijk alle registers worden losgetrokken. Een hals van een gitaar kent meerdere frets en zullen bij Isaiah veelvuldig moeten worden bijgewerkt. Wat een held.

De snaren worden over de hele hals bewogen en zullen ongetwijfeld de prullebak in kunnen na dit optreden. Drummer Mario Rubalcaba brengt een energie in dit nummer die zijn weerga niet kent en bassist Mike kruipt bijna in de speakers om zijn hartslag op peil te houden met het pulserende ritme.

Ook na dit ruime kwartier van gitaarsolo’s en drumdemonstratie geen tijd voor een korte pauze. Heel kort wordt Tilburg bedankt voor hun aanwezigheid en dat ze van deze stad houden. Dit is inmiddels hun 3e optreden hier, waarvan ze ooit mochten debuteren op het Roadburn festival in 2008. De zaaleigenaar had de pech dat er een band uitviel in dit zeer loodzware metalfest van 3 dagen en moest onverwacht op zoek naar opvulling.

Earthless werd gevonden en de band belandde onbedoeld op het hoofdpodium waar ze zoals ze zelf zeggen soms niet meer weten wat ze hebben gespeeld omdat ze in een zeer zware tour in Amerika zo opeens naar een ander continent moesten overvliegen en aldaar optreden. Dus met jetlag en nagenoeg oververmoeid hebben ze hier toch één van hun meest memorabele optredens ooit neergezet waarvan menig 013-bezoeker van het Roadburn festival nog steeds hun herinnering als beste optreden ooit heeft. Gelukkig voor de fan vastgelegd en later op dubbel elpee uitgebracth, Live at Roadburn, Tee Pee Records.

Het bijna half uur durende “From The Ages” wordt ingezet. Het is duidelijk dat Isaiah ooit van The Allman Brothers heeft genoten van de ellenlange jamsessies live. Dit nummer lijkt eindeloos maar weet het publiek tot het eind toe te boeien. We worden meegenomen over een kosmische trip over een planeet waar Captain Guitar Mitchell ons de weg wijst. Bijgestaan door zijn secundanten laat hij ons zien hoe mooi het spectrum in ons bestaan kan zijn waarbij zij het nummer met flarden van Led Zep’s “Dazed And Confuzed” opwaarderen tot het allerbeste nummer ooit door hen gemaakt.

Elk studio album of live plaat laat trouwens een andere wending zien in hun nummers. Pure psychedelica in het in 2005 opgenomen EP Sonic Prayer (Gravity Records) opgevolgd met een live vertolking in 2007 Sonic Prayer Jam, opgenomen in de Casbah, in thuisbasis San Diego. In 2007 kwam eveneens het meer classic-heavyrock-achtige Rhytm’s From A Cosmic Sky (Tee Pee Records) uit waarop een 2-tal eigen nummers welke in de goede traditie worden opgelengd tot ruim 20 minuten per stuk. De cd versie van het album kent ook nog een cover van The Groundhogs, “Cherry Red” waarbij Isaiah ook de zang voor zijn rekening neemt. Een herinnering aan zijn opvoeding van zijn muzikale vader welke Isaiah Mitchell behoorlijk heeft beïnvloedt met Stevie Ray Vaughn, Blue Cheer en dergelijke.

Terug naar het concert, het 3e nummer is ten einde en de band gaat even bijkomen achter de coulissen. Na een korte onderbreking waarbij even bijgetankt kon worden door zowel publiek als onze helden wordt een voor mij tot dan een totaal onbekende cover ingezet. Na het concert even bij Mario navraag gedaan en het bleek een cover te zijn van inderdaad, The Groundhogs, “Mistreated”. Dit mooie bluesnummer hebben ze onlangs gehoord tijdens hun tour en kwamen op het idee om deze naar maatstaven Earthless te bewerken. Hieruit is een meer classic-heavyrock versie á la Cream uit naar voren gekomen. Tevens pakt Isaiah de microfoon ter hand en gaat zowaar voor het eerst deze avond zingen. Dit pakt goed uit en geeft aan dat deze band ook in staat is een breder publiek te dienen dan alleen maar metalfans en shredheads maar vooral gitaarrock liefhebbers. Het optreden lijkt ten einde na deze uitvoering. Echter na ampele overweging en wat luidruchtig applaus en gejuich stonden de heren na een paar minuten alweer op het podium om deze avond goed af te sluiten met wederom een cover van de hier eerder benoemde band, The Groundhogs, ditmaal de vertaling van “Cherry Red”.

Het hele concert duurde ruim een uur en een kwartier maar heeft mij en vele andere geboeid tot het eind en doet het verlangen naar een volgend optreden op Nederlandse bodem alleen maar groter doen worden. Ik hoop dat Tilburg deze band nog vaker weet te boeken waarbij ik zeker weet dat ze de grote zaal ook vol krijgen indien dit op een vrijdag- of zateravond is.

Na afloop nog even in de lounge blijven hangen om toch nog een praatje te maken met mijn helden waarbij Mario als eerste bij de verkoop van merchandise ondersteunde. Ongelooflijk dat hij nog zo vol van energie was na deze uitputtingsslag van vanavond. Niet veel later kwam ook Isaiah met biertje in de hand zijn verhaal doen met zijn fans. Op mijn vraag hoe het met hem gesteld is was zijn antwoord overeenkomstig zijn gezichtsuitdrukking, “Fuckin’ tired”.!! Bewonderingswaardig dat deze mannen gewoon hun tijd nemen voor hun liefhebbers, zeker na slopend optreden, ik heb tenminste geen verkeerde noot gehoord of misslag in het ritme. Helaas komt aan al het moois een eind en mag ik met gesigneerde poster van de Europese Tour 2014 naar huis, waarbij ik nog met zeker 200 km voor de boeg nog heerlijk nagenoten heb van de hiervoor beschreven albums.