MOMfest (Monsterhallen Mariaheide, 31-01-2015)

dsErgens tussen Erp en Mariaheide, tussen de weilanden verstoort opeens het gedreun van een rockband de stilte. Ik ben gearriveerd bij MOMfest. Het jaarlijkse rockfestival in Mariaheide (gemeente Veghel voor de niet-Brabanders) dat dit jaar alweer voor de twintigste keer wordt georganiseerd. De eerste editie werd door organisator Hans van Hoof opgezet als reactie op het succes van de Monsters of Rock tour, hij vond dat Mariaheide ook zoiets moest hebben, maar dan op de schaal van Mariaheide. In de loop van de tijd is de focus van het festival meegegroeid met de tijdgeest. Was het oorspronkelijk een metal en hardrock festival, nu is de focus breder en is bijvoorbeeld Jacco Gardner een van de hoofdacts.

Het festival is perfect georganiseerd: een gigantische schuur van een frambozenbedrijf is ontruimd en ingericht als festivallocatie. De verschillende ruimtes zijn afgeschermd door gigantische muren van houten fruitkratten. Er zijn drie podia, waarbij de twee grootste podia elkaar afwisselen. In de kleinste ruimte, het podiumcafé, ironisch genoeg zonder bar, speelt vooral aanstormend talent. De keuze bij de bars is simpel, bier, fris of wijn. Ook de catering is voor een rockfestival prima voor elkaar: friet of tosti. Er is bij de toiletten zelfs aan een biergarderobe gedacht.

Een festival, en zeker eentje waar op meerdere podia tegelijk gespeeld wordt, noopt een recensent tot keuzes.

Bail!
“Neem een blender en doe er een flinke scheut Southern, Stoner en bluesrock in. Blend het op volle snelheid en je krijgt een geweldige cocktail”. Zo presenteert Bail! zichzelf op hun website en dat is geen woord teveel gezegd.
Door het vroege tijdstip is het MOMfest publiek meer geïnteresseerd in de bar dan in een stevig potje southern rock. Maar daar laat Bail! zich niet door weerhouden om een strakke show neer te zetten. De vette gitaarriffs van zanger/gitarist Marco Vreeburg en de gierende hammond licks van keyboard man Douwe Tilstra vliegen je om de oren. Dit is authentiek vette en zwetende rock ’n roll.

Dat de band als afsluiter van hun show zich waagt aan een klassieker ‘Voodoo Chile’ van Jimi Hendrix getuigt van lef. Dat ze ermee wegkomen door geweldig gitaarwerk getuigt van klasse. Toffe band Bail!, en eentje die je op ieder festival wel wilt tegenkomen.

Red Vultures
Op de as van twee iconen van rockminnend Nederland, My Favorite Scar en de Heideroosjes verrijst een nieuwe Nederlandse rockband: Red Vultures. Red Vultures bestaat uit een viertal muzikale vrienden die hun sporen in de rockmuziek hebben verdiend, naast de al genoemde My Favorite Scar en de Heideroosjes hebben leden ook een verleden in Vals Licht en Within Temptation. De band is opgericht in 2012 en heeft inmiddels 2 ep’s op haar palmares. In maart presenteert Red Vultures haar debuutalbum.

Tijdens de show op MOMfest toont de band trots een aantal nummers van haar nieuwe album. Zanger Tonny lijkt zich in het begin van de show een beetje te storen aan de lauwe reactie van het publiek, maar gaandeweg de show keert het speelplezier terug. Strakke hardrock met moddervette riffs kenmerken de nummers van Red Vultures. Zanger Tonny en bassist Patrick zijn de blikvangers van dit kwartet. Tonny krijgt de lachers op zijn hand als hij vraagt of er mensen van boven de 60 in het publiek zijn. “Speciaal voor jullie hebben we dit nummer ingestudeerd”: Waarna ‘Black Night’ van Deep Purple een ziedende uitvoering krijgt. Een ander hoogtepunt van de show ‘Shark’ waarin zanger Tonny laat horen dat hij een behoorlijke strot heeft. Afsluiter ‘New York’ maakt door zijn geïnspireerde uitvoering nieuwsgierig naar het nieuwe album.

Wolfskop
Bam! En dan was daar opeens een nieuwe band in Eindhoven Rockcity. Afgelopen mei presenteerde Wolfskop in een uitverkocht café Altstad niet alleen een nieuwe band, maar ook meteen een spetterende ep. De leden van Wolfskop kennen elkaar van de legendarische Eindhovense band the Goods en kregen de kriebels om weer samen muziek te gaan maken. Wolfskop maakt harde, rauwe alternatieve rock, boordevol testosteron die tevens aanstekelijk en toegankelijk mag zijn.

De opkomst van de band is spectaculair te noemen, alle vier de bandleden identiek gekleed in een zwart overhemd, zwarte jeans en zwarte allstars. Het bandlogo staat zowel op de bassdrum als op de overhemden. Dit toont de ambitie en inzet van de band. De band opent met een oorverdovende muur van geluid, die heel MOMfest uit de lome sfeer trekt. Wat volgt is een retestrakke, harde maar o zo catchy rockshow. De mannen van Wolfskop weten hoe je een pakkend liedje moet schrijven. Met name de prijsnummers ‘Man Behind The Gun’ en afsluiter ‘The Burning’ blijven in je kop hangen. “Burning all night long!” bleef na afloop lang in mijn hoofd rondzingen.

De show op MOMfest is voor mij de derde keer dat ik de band zie spelen en iedere keer zijn ze weer gegroeid. Op MOMfest laat de band zien dat ze inmiddels de zelfverzekerdheid hebben met hun eigen nummers te spelen, door te vertragen of juist in razend tempo te gaan jammen. Wolfskop is absoluut een band om in de gaten te houden.

Back to the System
Back to the System is door de mannen van System of a Down zelf betiteld als de beste SOAD tribute band die ze ooit gehoord hebben. De band is afkomstig uit Italië en de leden hebben allemaal hun sporen in de Italiaanse rockscene verdiend voor ze in Back to the System samenkwamen.

Back to the System maakt zijn eretitel als DE SOAD tributeband volledig waar op MOMfest. Knetterstrak, geconcentreerd en vol branie spelen ze een geweldige set System of a Down nummers. Het publiek op MOMfest, vindt het prachtig en vooraan worden talloze luchtgitaren ingeplugd. Als het tempo van de muziek omhoog gaat ontstaat er een behoorlijke moshpit, waar vooral de jongere leden van het publiek behoorlijk los gaan. Met name de afsluiters, SOAD’s grootste hits, ‘Chop Suey!’ en ‘Toxicity’ worden massaal meegebruld. Daarnaast is het relatief rustige ‘Lonely Day’ met een gedragen uitvoering een van de hoogtepunten van de show.

Back to the System weet MOMfest tot een waar feest aan te zetten. Met name de gitarist van de band is de blikvanger. Hij is meester op zijn instrument, daarnaast weet de man ook met zijn capriolen het publiek te boeien.

Tarzan’s My Daddy
Twee ogenschijnlijk keurige blonde meisjes, zo op het oog zusjes, gehuld in hippie kleedjes en haarbanden verschijnen op het podiumpje van het podiumcafé, het kleinste zaaltje van MOMfest. Suzanne Jalink grijpt haar gitaar en Nienke Kollias neemt plaats achter het drumstel.

Bij de eerste gitaarriff ontpoppen de keurige meisjes zich tot rockbitches. De dames trakteren het publiek op een stevig portie garagerock. Met rauwe nummers als ‘Pussy Riot’ en ‘Deal With It’ weten ze het publiek in het volle podiumcafé te boeien. Voor in het publiek staan vooral veel vrouwen te dansen en uit hun dak te gaan.
Tarzan’s My Daddy is voor mij dé ontdekking van MOMfest 2015.

Jacco Gardner
Jacco Gardner is een multi-instrumentalist, hij combineert klassieke instrumenten als fluiten en strijkers met rauwe psychedelische effecten. Jacco Gardner is op MOMfest een beetje een vreemde eend in de bijt. Tussen al het gitaargeweld vallen zijn dromerige, licht psychedelische liedjes extra op.

Op MOMfest treedt Jacco met een viermansband op, waardoor zijn nummers wat steviger klinken. De invloeden zijn divers, soms klinken de Beatles door, maar in sommige stukken hoor je ook de echo van Pink Floyd. Het optreden van Jacco Gardner is een van de rustigste van MOMfest, maar het is zeker niet onopgemerkt, het terrein voor de mainstage staat behoorlijk vol en velen in het publiek zingen de nummers van Jacco Gardner woordelijk mee.

Navarone
Oorspronkelijk zou de Belgische metalband Diablo Blvd op MOMfest optreden, maar het gezelschap rond de legendarische komiek Alex Agnew is op tour met Epica en laat daarom verstek gaan. Maar met Navarone als vervanging kun je nauwelijks spreken van een verzwakking van je programma.

Navarone behoort inmiddels tot de eredivisie van de Nederlandse rockscene. De band heeft twee goed ontvangen platen uitgebracht. Ze speelde festivals in binnen- en buitenland plat. Om dat alles af te toppen bracht de band eind vorig jaar nog een akoestische dvd uit samen met een klassiek ensemble. Daan Koch, de zanger van Wolfskop nam na hun show afscheid met de woorden: “Veel plezier met Navarone, de beste band van Nederland!”

Navarone maakt deze loftuigingen meer dan waard. Vanaf de eerste grommende bastoon van opener ‘Highland Bull’ tot de psychedelische gitaar duels in ‘Sage’ staat de show van Navarone bol van de energie, het speelplezier en de passie van de band. Met meestergitarist Kees Lewiszong en de geweldige strot van Merijn van Haren heeft de band twee geweldige troeven in handen, maar Navarone is meer dan alleen deze twee. Op het podium van MOMfest staat een rockmonster dat al bij het eerste nummer het publiek bij de strot grijpt en niet meer loslaat tot na de laatste noot. Speelt de band bij een reguliere set nog wel eens een van haar prachtige rustige nummers als ‘December’, tijdens MOMfest blijft het gaspedaal ver ingeduwd. Zelfs tijdens het psychedelische ‘Sage’ blijven de gitaarriffs stevig en bespeelt Roman zijn gitaar zelfs met zijn iPhone.

Navarone is één van de beste livebands van Nederland en het is indrukwekkend om te zien hoe de band op een festival door hun klasse en enthousiasme het publiek zo ver weet te krijgen dat ‘Wanderer’ tot op de achterste rijen van het publiek wordt meegebruld.

Amplifier
Amplifier is een band uit Manchester. Amplifier weet als geen ander rock, jazz, pop en groove te mengen tot een interessante cocktail. Amplifier is inmiddels al 14 jaar, meer dan 1000 optredens en 8 platen lang bezig.
De band grossiert op het podium van MOMfest in prachtige rocknummers. Of het nu door de technische problemen of door de relatieve onbekendheid van de nummers komt, de show wil niet echt overslaan naar het publiek. Juist door het avontuur en de niet alledaagse stijl is dit muzikaal een van de meest interessante optredens op MOMfest.

Gasmac Gilmore
Het uit Wenen afkomstige Gasmac Gilmore wordt wel een kruising tussen Gogol Bordello, System Of A Down, Kaizers Orchestra en Pantera genoemd. Ofwel een kolkende mengbeker waar klezmer, balkan, punk, polka en metal een explosieve maar vooral feestelijke mix opleveren. Gehuld in een soort parodie van een traditioneel Oostenrijks tenue betreedt het viertal het podium.

Vanaf het eerste akkoord spat de energie van het podium af. Het MOMfest publiek heeft ook wel zin in een feestje. Dus verandert het publiek een kolkende massa van moshpit, hossende en rondspringende springende mensen. Publiek en band zwepen elkaar op tot een geweldig feest, of de band nu polka, ska of metalritmes speelt, het blijft feest. Hoogtepunt is het afsluitende ‘Feed Another Eat Each Other’, wat ondanks de macabere tekst ontaardt in een geweldig feest op- en voor het podium.

The Blues Junkies
Als Brabantse chauvinist ben je geneigd te zeggen: Blues Junkies is het Haagse antwoord op Eindhoven’s trots Peter Pan Speedrock. Muzikaal bevinden de Blues Junkies zich inderdaad in het zelfde vaarwater als Peter Pan Speedrock. We zien ook een driemansband met een drummer die soms wel drie handen lijkt te hebben, een bas die wel met kabeltouwen lijkt bespanne en een zanger- gitarist die tot op zeer hoog tempo zijn snerpende riffs kan combineren met gespierde teksten.

Als de band eenmaal begint te spelen vallen al die vergelijkingen weg en wordt je meegezogen in hun explosieve mix van speedrock, metal en stoner. Vrijwel het hele podiumcafé staat instemmend mee te schudden en vooraan gaan de die-hards nog even door in de moshpit. The Blues Junkies is inpluggen en GAAN! Wat mij betreft een fijne band voor ieder rockfestival.

Divinity Roxx
Bij de laatste act op het hoofdpodium van MOMfest 2015 draait het om slechts één vrouw, zangeres, rapster en bassist Divinity Roxx. Divinity werd vooral bekend als bassist in de all-female liveband van Beyoncé. Ze heeft de afgelopen jaren aangetoond dat ze naast een geweldige bassist ook een top rapper is, maar bovenal een echt podiumbeest.

Gedreven door haar furieuze basspel bestormt Divinity Roxx MOMfest met een soulvolle, funky rockshow. Razendsnelle raps terwijl ze de vetste baslicks speelt, Divinity draait er haar hand niet voor om. Als ze dan ook nog ‘Killing In The Name Of’ van Rage Against The Machine spelen ontploft MOMfest nog een keer. Een ander hoogtepunt van de show is ‘Ghetto Rock’ waarbij het publiek massaal meebrult. Divinity Roxx sluit haar overrompelende set af met een bijzonder onverwachte cover: ‘Black Betty’ van Ram Jam. Door de onstuitbare energie en Divinity’s geweldige basspel wordt dit klassieke hardrock nummer omgetoverd in een geweldige funkrock jam compleet met bassolo in plaats van de klassieke gitaarsolo’s. Bij de show van Divinity Roxx zijn er weer opvallend veel vrouwen in het publiek die losgaan op de show.

Divinity Roxx is een van die zeldzame artiesten die een brug weten te slaan tussen de zwarte- en witte muziekcultuur en toch een eigen gezicht weet te bewaren. Wat een power en energie!

Tenslotte
MOMfest 2015 is wat mij betreft een zeer geslaagd feest. We hebben kennis kunnen maken met jong en aanstormend talent. Met name Wolfskop is een band die echt met reuzestappen richting de eredivisie van rockbands stormt, hard en ruig, maar hun nummers zijn zo retecatchy. De grote verrassing voor mij is het duo ‘Tarzan’s my Daddy’; nog nooit was het spreekwoord “Een wolf in schaapskleren” zo op zijn plaats. Van de gevestigde artiesten maakt Navarone zijn faam als een van de beste rockbands van Nederland meer dan waar. Gasmac Gilmore weet met zijn explosieve mix van polka en metal het grootste feest te creëren. Divinity Roxx is naar mijn idee de absolute top act van MOMfest 2015: Funky, soulvolle hard rockend met een tomeloze energie.