SISTER (De Oefenbunker – Landgraaf, 20-03-2015)
Toen ik zo’n twee jaar geleden naar Crashdiet zou gaan, zei ik tegen mijn vrienden dat een van de voorprogramma’s ook een leuk bandje was. Ik had het over Sister. En ik heb het geweten. Totaal overdonderd door hun wervelwind performance en de rauwe mix van sleaze, metal en glam met stevige dosis punk van deze Zweedse band, was ik op slag verliefd en verslaafd.
Sister bestaat sinds 2006 en tourde in 2013 en 2014 al vaker door Europa, als support band van o.a. Crashdiet, Wednesday 13 en Skid Row. Dit jaar begon de band in februari aan hun headliner “Vultures across Europe” tour, voornamelijk spelend in kleine zalen.
De “Vultures” tour kende twee data in Nederland, en na een weergaloze avond in de Mezz (Breda) was het de beurt aan De Oefenbunker in Landgraaf. Wat een leuke zaal is dat, met heel goed geluid.
Als eerste speelde Gunsmoke, een band uit Sittard-Geleen, die een aantal covers speelde van o.a. Steel Panther en Skid Row. Vooral de Steel Panther songs zorgden voor enige meligheid onder de aanwezigen, waarvan het grootste deel toch enigszins afwachtend halverwege de zaal bleef hangen.
De tweede support band was de sleazepunk band Jacklust uit Rotterdam, en de zaal kwam al snel tot leven door hun vette, strakke set van eigen nummers, waaronder hun nieuwe single ‘Megaloathe’. Zeker een band om in de gaten te houden, en waarom wordt die muziek nu toch zo lekker als er wat punk doorheen zit?
Sister opende met “My Enemy”, frontman Jamie Anderson stormde het podium op en knalde de eerste vocalen eruit met een flinke dosis agressie. Je zou bijna vergeten dat de band al vijf weken aan het touren was, zoveel energie stoppen ze keer op keer in hun show.
De setlist was samengesteld uit nummers van Sister’s beide albums, Hated (2012) en Disguised Vultures (2014). Toen na de tweede song, ‘Disguised Vultures’, de band het nummer ‘Bullshit & Backstabbing’ inzette, begon de zaal wel wat los te komen. Ook ‘Hated’, ‘Sick’ en ‘Spit on me’ werden gespeeld, stuk voor stuk lekkere live-nummers.
Een rustmoment kwam er ook, in de vorm van “Would You Love a Creature Like Me”; een briljante ballad die op geen enkel moment zoet aandoet en waarop Jamie’s rauwe vocalen akoestisch begeleid worden door gitarist Tim Rosenqvist.
Na de ballad komen bassist Rikki Riot en drummer Cari Crow terug op het podium, en dendert de band vrolijk weer net zo hard door. We krijgen namelijk nog ‘Slay Yourself’ , ‘The Unlucky Minority’ en ‘Too Bad For You’.
Er was een tweedeling in de zaal. Op de eerste twee rijen voor het podium stonden de heerlijke malloten die alles mee konden blèren, daarachter was er een lege ruimte waarin af en toe moshpitjes ontstonden – met daarin een jongetje van negen met face-paint, als je al dacht dat je alles gezien had in je concertleven.
En zo zie je maar hoe hard het leven kan zijn voor een band. Zo sta je in een uitverkochte zaal of op een groot festival te spelen, en daarna voor een man of 50-60 in een zaal waar 200+ mensen in kunnen. Jamie was het kennelijk een beetje zat en sprong van het podium af, liep de zaal in en sleepte mensen naar voren, wat voor enige hilariteit zorgde, niet in de laatste plaats bij zijn bandleden.
Sister moest er echt voor knokken in Landgraaf om het grootste deel van het publiek mee te krijgen, maar toen hen dat gelukt was, zat de stemming er goed in. Tijdens ‘Please Kill Me’, het laatste nummer van de toegift, nodigde Jamie het face-paint jongetje uit op het podium, alsook leden van de support acts, waardoor het podium behoorlijk vol stond en het opeens een grote chaos was.
Sister vond het allemaal prima en hoe moe ze ook waren, ze stonden nog lang na de show CD’s te signeren en geduldig te poseren voor foto’s. Want, zo zei Jamie die avond, “Jullie moeten het allemaal naar je zin hebben!”
