CD van de Week: Blurred Vision – Organized Insanity

Blurred Vision is een drieman formatie uit London. De roots van zanger/gitarist Sepp en zijn broer bassist Sohl Osley liggen in Iran. Dat is één van de redenen waarom de band in 2010 is ontstaan. Sepp en Sohl hebben in 2009 ‘The Wall’ van Pink Floyd gecoverd en maakte daar ‘Hey Ayatollah Leave Those Kids Alone’ van. De videoclip werd met een half miljoen views een YouTube hit.

Pink Floyd oprichter Roger Waters was onder de indruk en hij staat vierkant achter de band die een mix speelt van prog.- psychedelische-, en poprock.

John Lennon

Het intro van ‘No more war’ is uptempo pop, maar de wending naar minimalistisch is mooi verweven. Het geluid van de koperblazer is een mooie aanvulling op het geheel. Het nummer blijft door het pakkende ritme aangenaam in je hoofd hangen. Hierdoor vergeet je bijna naar de tekst te luisteren.

Gasttoetsenist Joel Lightman speelt aangenaam langzaam op zijn keyboard in ‘Long May You Run’. De zang heeft een verrassende warme kleur. Sepp raakt een gevoelige snaar met zijn sublieme gitaarspel.

‘Dear John’ is een eigentijds eerbetoon aan John Lennon. Er zijn regelmatig een paar woorden van de songteksten van The Beatles te horen. Even voor de duidelijkheid: de teksten zijn niet gekopieerd, maar op een knappe manier verwerkt tot een mooie nieuwe tekst. Er zijn meerdere vocalen te horen. Dit geeft een retro-sfeer aan dit nummer.

Sepp laat zijn gitaar rocken in ‘The Keeper’, en een geleidelijke overgang naar folkmuziek volgt. Met deze mix van rock, een vleugje folk laten de broers een glimpje van hun achtergrond horen door zelfs een stukje in het Perzisch te zingen.

Als laatste van de 11 nummers is ‘Organized Insanity’ te horen. Drummer Ben Riley zet een strak en pakkend ritme neer. De bas is ook hier wat meer op de achtergrond gebleven maar toch goed hoorbaar. Ook nu weer meeslepende gitaarlijnen. Ondanks dat de tekst niet helemaal te verstaan is, blijft ook dit nummer aangenaam in je hoofd kleven. Een perfecte afsluiter!

Sterk Debuut

Hun inspiratie komt voor een groot deel uit de jaren ’70, maar toch zet Blurred Vision een eigen stijl neer.
In de up tempo en de wat meer rockende stukken zijn de teksten niet altijd goed te verstaan. Best jammer want ze gaan niet alleen over liefde en relaties, maar ook over politiek, religie en vrijheid, of liever gezegd, het ontbreken van vrijheid.

Ondanks de soms beladen onderwerpen weten ze toch een stukje vrolijkheid te creëren. Bij een live optreden zal de sfeer die ze neerzetten zeker uitnodigen om mee te zingen en te dansen. Ze mochten met Uriah Heep mee op tour en dat bewijst wel dat ze ook live hun mannetje staan.

Soms zijn er albums die na één keer luisteren al best goed klinken, maar na een paar keer luisteren steeds beter worden. Dit is zo’n album! Blurred vision laat horen dat zij absoluut geen wazig beeld hebben van de wereld om hun heen. Ze hebben hun kijk op de wereld laten horen in een sterk debuut.

(8,5/ 10) ( Cherry Red Records)