Kristoffer Gildenlöw  – The Rain

Multi-instrumentalist en zanger Kristoffer Gildenlöw is geboren en getogen in Zweden, maar woont sinds 2003 in Nederland. Hij was bassist van Pain of Salvation (1995- 2006). In 2013 bracht hij zijn solo album ‘Rust’ uit. Een album over het ouder worden. Ook zijn 2e solo album ‘The Rain’ is een thema-album, en geeft een kijkje in het leven van een man die worstelt met zijn ver gevorderde dementie.

‘After The Rain pt. II’ begint met regen, onweer en emotioneel vioolspel van Anne Bakker. Langzaam worden er meer instrumenten toegevoegd. Bij de eerste woorden die Kristoffer zingt, hoor je de pijn in zijn stem. Zijn stem, de tekst en muziek emotioneren me. Vrijwil direct neemt dit album me totáál in beslag. Ik stop met recenseren en besluit eerst alleen maar intens te luisteren.

De piano wordt licht en snel bespeeld tijdens het intro van ‘Holding on pt. I’’. Anne Bakker zingt met zachte, breekbare stem. De stemmen van Anne en Kristoffer kleuren mooi bij elkaar. Het drumwerk van  Lars Erik Asp (Gazpacho) is goed. Maar is hier een fractie te luid ten opzichte van de vrij zachte zang en muziek waardoor deze ìets te veel naar de achtergrond worden geduwd. Later is de balans prima. In ‘See it all’ word ik intens geraakt door Kristoffer’s stem. Zijn lage stem is vol emotie, de tekst raakt me tot op het bot. Ik zit met bijna tranen in de ogen.
Ook ‘Pheripheral Memory’ is een droevig, intens en ontroerend nummer. De cello, gespeeld door Maaike Peterse  (o.a. Kovacs en Ayreon), draagt bij aan deze sfeer.

In ‘ Breathe in ,breathe out’ komt het besef van het naderende eind. Ook hier is Kristoffer woord voor woord te verstaan. Zijn uitspraak is perfect waardoor de tekst extra goed over komt. Als hij hoger zingt, hoor je de breekbaarheid van het leven terug in Kristoffer’s stem.
Zware ketens maken een slepend en rammelend geluid in ‘Drizzle . De bijna spookachtige geluiden, de klagende, langzame zang maken duidelijk dat de man zich geketend voelt door de manier waarop hij moet leven. Wat een impact heeft dit intro! De lage lang aanhoudende tonen op de bas versterkt de emotionele lading.  Schor en verscheurd door wanhoop en verdriet schreeuwt Kristoffer het uit:


”Whhhyyyyy won’t you release me?
Won’t you unchain me “

Deze woorden raken me diep.

Ook de nummers die volgen maken indruk. Dit album vertelt een duidelijk, pijnlijk verhaal. De teksten en muziek laten me niet los. In ‘The Funeral pt. II is nauwelijks meer te horen dan regen en piano. Ook dit korte nummer als afsluiter is emotioneel .

Het geluid van de regen vormt een leidraad in ‘The Rain’. Dit album telt 16 nummers en duurt bijna een uur. De muziek is over het algemeen rustig. Maar is wel in laagje over laagje gecomponeerd. Hierdoor hoor je ook na een paar keer luisteren nieuwe details. Bijna alles is in perfecte harmonie met elkaar. Anne Bakker (Blaze Bayley) is met haar (alt)viool en met haar zang regelmatig te horen. De zang is opvallend goed gemixt in het geheel. De vocalen van Popkoor Zuilen worden regelmatig instrumentaal ingezet. Al deze stemmen smelten soms samen met de muziek, en vormen zo één geheel.

Nog nooit ben ik zó ontroerd geweest door een album. Zet je telefoon op stil, zodat je niet gestoord wordt. Het beste kun je luisteren met een goede koptelefoon op. Dan hoor je ieder detail en komt het album het beste tot zijn recht.

De release party is 25 maart a.s. Voor meer info http://www.kristoffergildenlow.com/  

(9/10) ( Melodic Revolution Records)