Karibow – Holophinium

Oliver Rüsing is singer-songwriter en multi –instrumentalist. ‘Holophinium’ is al zijn 17e album. Pas sinds ‘Addicted’, zijn vorige album, is hij in de (internationale) prog-wereld bekender geworden. Onlangs toerde Karibow met SAGA door zijn thuisland Duitsland. Aan dit neo-progressief album werkte een aantal gastmuzikanten/gastzangers mee. O.a: Michael Sadler (SAGA) en Colin Tench (CTP/ Corvus Stone). Het artwork ziet er geweldig uit. Cover, binnenkant en de print op de cd’s alles past bij elkaar. Ook het tekstboekje sluit daar perfect op aan. Ik laat me niet door al dit moois beïnvloeden en luister net zo kritisch als altijd.

CD1: The Fragments

Aan de start van ‘Distant movements’ valt op dat het samplen en de muziek goed gemixt is in de boxen. Het samplen klinkt als zacht kabbelend water. Dit en de sferische geluiden die onder de toetsen vandaan komen zorgen voor een mysterieus, instrumentaal openingsnummer. Ondanks dat er geen stilte tussen valt hoor je de overgang naar ‘Holophinium’. De eerste regels lijken over de zin van het leven te gaan. In ‘Addicted’ zaten er te weinig prog elementen en wendingen. Nu zijn het er heel wat meer. Soms onverwacht, soms voel je een wending aankomen. Je hoort laagje over laagje, er is veel om naar te luisteren. De basloopjes, het gitaarwerk, de drums en de toetsen, Oliver speelt dit allemaal erg goed. Alles zit gecompliceerd, maar mooi in elkaar.

‘E.G.O.’ start met een apart ritme. Samen met een stem (sampling) is dit mooi gemixt in de boxen. Instrumentaal is er veel om naar te luisteren. Hierdoor heb ik misschien nog geen aandacht om naar de tekst te luisteren die over ego(isme) gaat. Tijdens een instrumentaal stuk wordt er helemaal veel muziek op je afgevuurd. Je komt bijna oren te kort. Toch is het nooit te veel. Wat een balans! De rusten die er in verwerkt zitten benadrukken dit nog eens extra. De lang aanhoudende tonen op het keyboard door Markus Bergen geven een sferische wending. Een perfecte match met de fluisterende stem van Oliver.

Tijdens het 9e nummer, ‘King’ is er voor het eerst even een lichte ruis te horen. Als het volume en ritme omhoog gaan is dit nauwelijks meer te horen. Ook zonder koptelefoon valt het amper op. Het is niet helemaal duidelijk of dit expres is toegevoegd. Ook het afsluitende nummer, ‘Quantum Leap’ heeft niet overal de perfecte geluidskwaliteit die de eerste acht nummers wel hadden.
Toch is de kwaliteit nog steeds hoog. Tijdens de snelle piano solo door Sean Timms (Southern Empire/ Unitopia) is het geluid perfect. Op het laatst hoor je weer het geluid van zacht kabbelend water. Hoewel het losse nummer zijn, vormt ‘The Fragments’ eigenlijk één geheel. Details komen in sommige nummers terug. Ieder nummer bevat volop wendingen.Het is een boeiend album om keer op keer naar te luisteren. Steeds hoor je weer iets nieuws.

CD2 is gevuld met één nummer: ‘Letter from the white room’ en bestaat uit 7 hoofdstukken. Omdat dit nummer een half uur duurt is het een dubbel album geworden. “The white room” is de plaats waar astronauten even verblijven vlak voor hun vertrek naar de ruimte. ‘Moon (part I)’ start met het geluid van wind en het ritselen van papier. Er wordt een virtuele brief voorgelezen. Een reis naar de ruimte indrukwekkend. Voor veel astronauten heeft hun reis voor een permanente verandering gezorgd in hun kijk op het leven. Dit komt tot uiting in de tekst. De lichte ruis hoort er duidelijk in. De wending naar ‘Walk on water (part II)’ valt in eerste instantie nauwelijks op. De lage bas tonen nodigen uit om het volume flink hard te zetten. Ook hier weer volop wendingen. Het nummer lijkt weg te sterven, maar het blijkt een onverwachte wending naar een heel ander stuk te zijn. Wat is dit mooi! De tekst is om over na te denken vooral de regel “The more I learn, the less I understand”. De wending naar ‘Orbital Spirits (part III)’ is subliem. De balans tussen tekst en muziek is perfect. Dat geldt ook voor de hoofdstukken die volgen. ‘Plutonian (part VII)’ is het laatste hoofdstuk. Je voelt het einde van de cd aankomen. Heeft dit nummer werkelijk ruim een half uur geduurd? De tijd is veel te snel gegaan. Dit is één van de beste lange nummers aller tijden, waar balans en geluidskwaliteit hoog in het vaandel staan.

(9/10, Progressive Promotion Records)