Drifting Sun – Safe Asylum

Drifting Sun is een prog rock band uit Engeland. Opgericht door toetsenist Pat Sanders in begin jaren ’90. ‘Safe Asylum’ is hun vierde full album.

De toetsen worden snel bespeeld door Pat Sanders en geven het intro van ‘King of hearts’ een elektronische sound. Peter Falconer zingt duidelijk. Hij heeft een hoog, en groot bereik. Een lang aanhoudende toon op het keyboard luidt een wending in naar staccato zang en muziek. Peter zingt ook de backing vocals. Deze zijn goed gemixt in de boxen vormen en één geheel met de muziek. De details in de muziek komen vooral goed naar voren als je met de koptelefoon luistert. Er zijn diverse wendingen: van staccato naar melodisch en andersom. Dan weer rockend, dan weer rustig gespeelde gedeelten. De wendingen in de muziek verlopen puntgaaf, zonder ook maar één hapering of geluidsfoutje. Al is muziek en zang na de laatste decrescendo zó zacht dat ik even verbaasd ben.

Ook ‘Intruder’ heeft volop wendingen. De geluidskwaliteit van zang en muziek is goed. Bovendien is alles goed verdeeld in de boxen. Dat valt vooral op bij de drums, bespeeld door Wil Jones. Manu Michael bespeelt de bas deels als ritme instrument, tevens laat hij basloopjes horen.
Door de goede opbouw, en het laagje over laagje, verwacht ik een climax naar het einde toe. Maar na 10.45 minuten duurt eindigt dit mooie nummer met een saaie fade out.

‘Alice’ begint met een zachte akoestische gitaar solo. Je hoort vingers van Dan Storey over de snaren glijden. De piano komt er bij, en is later even solo. Het volume van de piano is iets te luid voor de zang. De piano brengt ook de echte strijkers, de fluit, en de koorzang wat in de verdrukking. De pianosolo keert een aantal keer terug, op dezelfde manier als tijdens het intro. De melodie is lief en blijft je al na één keer luisteren bij. De opbouw van dit nummer is super! Dat valt met name op als de piano er niet meer bovenuit komt. Dan komen de overige instrumenten en de zang volledig tot hun recht. Vooral de strijkers zijn dan goed te horen. Mooi dat er juist in dit nummers voor echte strijkers (viool, altviool en cello) is gekozen.

Ook het intro van ‘Gods’ heeft een akoestische gitaarsolo. De samenzang en muziek klinken wat te dromerig en langzaam. De geluidskwaliteit en de opbouw is net iets te vlak om je te raken. De solo op akoestisch gitaar die volgt, zorgt voor een opleving. Als de elektrische gitaar er lekker door heen scheurt, dan krijgt dit nummer body. Er volgen nog een paar wendingen. De body die dit nummer had opgebouwd blijft tot en met het einde. Wat een climax!

Er zijn twee bonus nummers op de limited edition. Één ervan is ‘Vagebond’. Dit begint met een lief wijsje op de piano. Afgewisseld met snel gespeelde noten van hoog naar een beetje lager. Zoals je ongeveer in tekenfilms hoort. Als een hond stiekem ergens naar toe “trippelt” waar hij niet mag komen. Er klinken een paar donderende slagen voornamelijk op de basedrum. De echo brengt dit extra onder de aandacht. Ondertussen komt er ook allerlei moois onder snaren en toetsen vandaan. Bovendien zijn er details in de percussie te horen. Puur genieten. Ook hier wordt het einde helaas weg gedraaid.

Het wegdraaien van het einde sommige nummers is één van de weinige minpunten. De kwaliteit van zang van muziek en de goede, vaak ingewikkelde opbouw van de nummers zijn goede pluspunten. Zeker een album om van te genieten!

(8,5/10, Eigen Beheer)