Marco Ragni – Land of blue echoes
De Italiaan Marco Ragni is niet alleen singer en songwriter. Hij is ook producer en sound engineer bij Melodic Revolution Records. ‘Land of the blue echoes is zijn 8e solo album. Deze progresieve rock artiest speelt akoestisch en elektrisch gitaar, bas, piano, keyboards. Bovendien speelt hij de Griekse bazooka.
Er werken een aantal gastmuzikanten mee waaronder de gitaristen Peter Matuchniak (Solo & Gekko Project) en Colin Tench (Corvus Stone). Een stem is gesampled in ‘Between moon and earth’. Deze stem klinkt zoals je wel in science fiction films hoort. De stem sterft weg. Muziek neemt de plaats in. De overgang verloopt niet geheel vlekkeloos. De muziek loopt hierna mooi over van de linker naar de rechter box. Er zijn een aantal vette bas grooves te horen.
Ook in ‘Horizons’ is het geluid goed verdeeld tussen de boxen. De drums van Jacopo Ghirardini klinken iets mottig, het lijkt als of de vellen iets te los gespannen zijn. De bazooka is in harmonie met de overige muziek. Marco heeft een vrij herkenbare stemkleur, die misschien niet iedereen zal waarderen. Goede wending naar rustiger deel. Nu Marco zachter zingt, klinkt zijn stem bijna teder. Dit wordt goed gecombineerd met piano. De pianosolo die volgt is super! De enkele bastoon zorgt voor een mooi contrast. Enkele wendingen later is er even een disbalans. Er is iets te veel tegelijk te horen. Ook na een paar keer luisteren kun je amper thuis kunt brengen wat je hoort. Tijdens een minimalistisch stuk word je gegrepen door de mysterieuze muziek. Kippenvelmomentje. Ritme en melodie van eerder keren weer terug. Dit nummer eindigt mooi ingetogen. Dit goed opgebouwde nummer duurt ruim een kwartier.
In ‘Land of blue echoes’ hoor je laagje over laagje, waaronder piano, bazooka en het geluid van ‘stijkers’. De wendingen zijn vrij subtiel. Dit titelnummer blijft je al na één keer horen bij.
‘Beltane’ start wat rommelig, met name de timing. Marco zingt erg laag. Het rommelige houdt wat aan. Het orgel is rockend bespeeld, maar delft qua volume het onderspit. Dat geldt later ook voor het rockend gitaarspel. Als deze instrumenten rockend bespeeld worden, horen ze qua volume meer op de voorgrond te zijn. Je hoort een wekker tikken, en een stem is gesampled. Het verband is lastig te doorgronden. Je mist eenheid in dit nummer.
‘Nuclues’ bestaat uit 8 hoofdstukken. Het intro is rustig. Al gauw wordt er sneller gespeeld. Een stem is ingezet als instrument. Waarschijnlijk moet je aan Pink Floyd denken, geen wonder want Durga McBroom is zangeres bij Pink Floyd. De zang van Marco kleurt mooi bij Durga’s stem. Ook dit nummer bevat verschillende wendingen. Ongeveer halverwege worden beiden stemmen als instrument ingezet. De muziek is nu rustig en langzaam. De hoge stemmen komen heel terecht naar de voorgrond. Ze vormen een tegenstelling met lage tonen. Het orgel en diverse gitaren zijn een aantal keer aangenaam aanwezig. Één van de laatste wendingen verloopt niet helemaal soepel. Hoewel dit een vrij goed nummer is, is het geen super nummer. Dat verwacht je wel als het 20 minuten duurt. Voor alle duidelijkheid, er zitten wel sublieme stukjes in!
Jammer dat het laatste nummer op een wat teleurstellende manier is weg gedraaid. De opbouw van de meeste nummers is goed. Enkele stukjes waren, om uiteenlopende redenen, matig tot redelijk. Gelukkig heeft het moois ruimschoots de overhand. Een paar keer word je (intens) geraakt door de muziek en/of de stemmen. Dit toegankelijke album zal ik zeker vaker draaien.
(7,5/10, Melodic Revolution Records)
