The Pink Floyd Sound bezorgt Pink Floyd fans een goede zondagmiddag in de Bosuil
Ver hebben de mannen van The Pink Floyd Sound niet hoeven reizen om naar Weert te gaan. Roggel is de thuisbasis van deze Pink Floyd cover band. Het is gezellig druk in De Bosuil op deze zondagmiddag. Als The Pink Floyd Sound het podium betreedt blijft het een tijd vrij donker. Het grotendeels instrumentale ‘Set the controls for the heart of the sun’ staat als eerste op de setlist. Drummer Patrick Ploum beroert met stokken met zachte uiteinden de cimbalen en de drumvellen. Bassist Roel Verkoelen slaat zachtjes op de gong. Bas Vossen zorgt met de toetsen voor de sferische toevoeging. Dit alles wordt met precisie uitgevoerd. Doordat er nog steeds weinig licht is, is de sfeer mysterieus. De opbouw naar meer licht loopt min of meer gelijk met de opbouw naar meer volume in de muziek. Sterke opening die dicht bij het origineel ligt.
In het Limburgs dialect wordt verteld dat voor de pauze de nadruk ligt op nummers uit de begintijd van Pink Floyd. Na de pauze zal de nadruk meer liggen op het album ‘The wall’. De eerste jaren was de muziek bijna experimenteel van karakter. Nog ver weg van wat eventueel commercieel aantrekkelijk zou zijn. Uit deze periode worden bijvoorbeeld ‘Obscured by clouds’ en ‘Astronomy domine’ gespeeld. De geluidskwaliteit is erg goed. De bandleden hebben een ingetogen en vrij sombere manier performen. Dit past binnen de muziek. Alle bandleden (op Patrick na) zorgen om beurten, of met meerdere tegelijk voor de zang. De meerdere vocalen zijn in harmonie met elkaar.
Als ik mijn ogen dicht doe, heb ik niet constant het gevoel naar de echte Pink Floyd te luisteren. Ze missen de finesse van de echte Pink Floyd. Maar je moet van hele goede huize komen om de echte band te evenaren. Soms komt The Pink Floyd sound er wèl dichtbij. De band heeft hun eigen lichtman mee genomen. Bij de ingetogen delen in de muziek is het vrij donker op het podium en gebeurt er te weinig met het licht. Wat meer subtiele veranderingen in het licht had de muziek extra kunnen onderstrepen. Als er meer tempo in de muziek is, zorgt het licht af en toe voor extra visuele effecten. We hebben een primeur: The Pink Floyd Sound speelt ‘Fat old sun’ voor het eerst live. De zang is mooi helder en loepzuiver. Kletsende mensen uit het publiek zorgen er voor dat de tekst net niet woord voor woord te verstaan is. Welverdiend applaus na afloop van deze primeur. Er zijn regelmatig gitaar en/of baswissels. De instrumenten moeten dan natuurlijk zorgvuldig gestemd worden. De mannen hadden deze stiltes kunnen doorbreken om contact met de fans te maken, bijvoorbeeld door het volgende nummer aan te kondigen.
Al bij de eerste paar tonen is het duidelijk dat ook de publiekslieveling ‘Wish you were here’ gespeeld wordt. De fans zingen spontaan mee. Deze live versie mist wat van het rauwe verdriet. Na amper 50 minuten is het al tijd voor pauze.
Deze duurt te lang.
Als de mannen weer op het podium komen worden de instrumenten nogmaals uitgebreid gestemd. Doordat er video problemen zijn duurt het nog een hele tijd voordat er weer begonnen wordt. Beamer of niet: “the show must go on!” ‘In the Flesh’ begint met gesproken sampling- woorden. Volle bak power in de echte muziek. Roel zingt met bezieling qua stem en mimiek. Af en toe is er een blik van verstandhouding tussen de mannen: ze zijn op elkaar ingespeeld.
Een enkeling uit het publiek zingt mee tijdens ‘Another the brick in the wall part 2’. De mannen moedigen de rest niet aan om mee te doen. Aan de ene kant begrijpelijk, want dit is alles behalve een vrolijk nummer. Maar andere kant, hadden mannen de fans (non verbaal) wel kunnen uitnodigen om mee te klappen. Tijdens een minimalistisch stuk in ‘Mother’ weet de band het publiek in vervoering te brengen. Bijna iedereen is muisstil. Er klinkt boosheid door in de zang van ‘Another the brick in the wall part 3’. Het ritme is grotendeels strak gespeeld. Na een langzaam sferisch stuk sterft dit nummer mooi weg. Een wekker loopt af: het is tijd geworden voor ‘Time’. De drums klinken harder dan het origineel. Het mist de super balans die de echte Pink Floyd wel heeft. Toch weet het publiek deze cover te waarderen.
Het keyboard is een tijdje solo, langzaam en sferisch. Enkele tonen van gitaar volgen. Dit is ‘Shine on you crazy diamond’. Dit is een van de weinige nummers waarbij een video te zien is. Deze schitterende afsluiter van het concert duurt 16 minuten. De mannen hebben het podium nog niet verlaten, of er wordt al geroepen om een toegift. Die toegift komt er, met laserlicht als verrassing! Zo goed als iedereen klapt enthousiast mee zodra ‘Run like hell’ gespeeld wordt. Even wat up-tempo is helemaal niet verkeerd na de voornamelijk sombere en ingetogen nummers. ‘Comfortably numb’ maakt het feestje compleet. Een enkeling zingt mee vanaf het begin. Len vraagt non verbaal allemaal mee te zingen. Daar geven de fans maar wat graag gehoor aan!
Lachende gezichten bij de bandleden. Vooral bij gitarist Martijn Geuijen is een brede glimlach te zien. En zo eindigt het concert zoals het begon: zeer goed!
Foto’s (C) Jack Kok
