Caravan is hartverwarmend in Paradox Tilburg
De Engelse band Caravan bestaat volgend jaar een halve eeuw! Gedurende de afgelopen 50 jaar is de band een aantal keer gestopt. Iedere keer was er een comeback. Wel wisselde de bezetting een aantal keer. Zanger/gitarist Pye Hastings is er vanaf het begin bij. Ondanks de inactieve jaren, hebben ze heel wat albums uitgebracht. Nog steeds heeft Caravan een uitgebreide schare fans, jong en oud. Op de avond voor hemelvaartsdag staat Caravan in het knusse Paradox in Tilburg.
‘All this could be yours’ wordt als eerste gespeeld. De zang van Pye is iets te zacht. Dat ligt niet aan zijn zang maar aan het geluid. Verder is het geluid prima. Drummer Mark Walker heeft nu al een big smile op zijn gezicht. ‘Headloss’ wordt aansluitend gespeeld. Pye wordt vocaal door de andere bandleden ondersteund. Deze stemmen kleuren mooi bij elkaar. Jan Schelhaas scheurt er met zijn toetsen lekker doorheen. Hij is zo enthousiast dat hij soms niet kan blijven zitten, en speelt staand verder. Geoffrey Richardson en Pye staan naast elkaar te spelen. Zij genieten van wat Jan onder zijn toetsen vandaan haalt. Mark blijkt ook geen ‘stilzitter’ te zijn. Hij veert tijdens het spelen regelmatig op van zijn kruk. De big smile is bijna constant op zijn gezicht te zien. Als de muziek het toelaat, trekt hij ‘gekke bekken’. Wat een uitbundige expressie heeft hij.
Frontman Pye is de meest ingetogen van allemaal. Geoffrey doet het woord naar het publiek toe. Hij vertelt dat ‘Land of grey and pink’ de titeltrack is van een album uit begin jaren ’70. Geoffrey heeft ondertussen zijn viool verruild voor dwarsfluit.
Tijdens ‘Golf Girl’ dagen Geoffrey en Jan elkaar op afstand uit. Niet alleen zij genieten hiervan, ook de andere mannen staan zichtbaar met plezier op het podium. Bassist Jim Leverton is 70+, maar ook hij heeft twinkeling in zijn ogen. Zo af en toe legt Mark zijn drumstokken neer om een percussie/ritme instrument op te pakken. Het wasbord komt er bij. Geoffrey kan met meerdere instrumenten uit de voeten en gaat met de lepels aan de slag. Hiermee maakt hij behoorlijke snelheid. Hij krijgt daarvoor heel terecht applaus.
‘Nightmare’ start met Pye op gitaar en Geoffrey op viool. Ze staan naast elkaar te spelen. De stoere Geoffrey laat zich nu van een tedere kant zien. Hij speelt uiterst gevoelig. Deels tokkelt Geoffrey op de snaren. Wat is dit mooi! Hij is helemaal één met de ingetogen muziek. Als tempo en muziek toenemen, komt de stoere kant van Geoffrey weer naar boven. Ondertussen verwisselt hij viool voor gitaar. Weer laat hij zijn tedere kant zien. Het is fantastisch om zijn transformatie van stoer naar teder, en omgekeerd te zien. Het tempo neemt weer toe. Nu dagen Mark en Jan elkaar uit. Dit is teamwork! Het einde van ‘Nightmare’ wordt lekker lang gerekt.
Na de pauze speelt Caravan een paar nummers van hun album ‘Paradise Filter’ , waaronder ‘Fingers in the till’. Geoffrey vertelt dat dit nummer is opgedragen aan managers, agenten, en anderen die er in het verleden met het geld vandoor gingen wat eigenlijk aan de band toekwam. Pye zingt gevoelig, maar zonder wrok. Voor de pauze speelden deze mannen al goed, maar het lijkt wel of ze nu nog beter spelen. Ook ‘Dead man walking’ is puur genieten. Helemaal als je hoort en ziet wat voor effecten Geoffrey uit zijn viool haalt. Als Geoffrey de bandleden voorstelt, weet je dat het concert bijna ten einde is. ‘Love in your eye’ staat als laatste op de setlist. Rock en tederheid wisselen elkaar af. De fans blijven ademloos luisteren. Er wordt nog één nummer aan vast geplakt, maar dan is het concert ten einde.
Paradox is niet mega groot. Maar is wel goed gevuld. Het geroep en geklap om een toegift is dan ook behoorlijk luid, en houdt enkele minuten aan. Natuurlijk komt Caravan terug voor een toegift. ‘Memory lain, hugh’ wordt subliem gespeeld. Non-stop volgt ‘I’m on my way’ (van het album ‘Paradise Filter’). Diep respect voor deze mannen. Caravan bewijst dat bands die al lang mee draaien prima kunnen performen. Het complete plaatje is goed. Natuurlijk hoor je dat de stem van Pye iets ouder is. Maar hij zingt nog steeds goed. Instrumentaal staat alles als een huis. Het is zó mooi om te zien dat dit team nog zo veel plezier heeft in het spelen. De onderlinge chemie is duidelijk te zien en te voelen. En last but not least, ze zijn hun fans dankbaar voor het komen. Ze laten hun genegenheid naar ons toe zien. Dat wordt nogmaals duidelijk na het optreden. Ze nemen uitgebreid de tijd om met de fans een praatje te maken. Caravan is een hartverwarmend team!
Foto’s (C) Frank Hurkmans
