Cityrock Leeuwarden: voor elke rockliefhebber wat wils

Vorig jaar duurde Cityrock Leeuwarden twee dagen en vond het plaats in het Rengerspark, maar dit jaar kent het eendaagse festival een wat intiemere setting. Om half twaalf s’ middags gaat het omheinde festivalterrein op het Oldehoofsterkerkhof in het hart van de stad al open voor de rocker die zelfs op de vroege middag al in de stemming is voor wat muzikale hoogstandjes in de Friese hoofdstad.

Nadat het Nederlandse Molstone het podium officieel heeft ingeluid, volgt het Twentse The Grand East om het nog redelijk magere publiek van een stukje uitstekende bluesrock te voorzien. Van het begin tot het einde heeft de band een waanzinnige energie met hun ‘rock ‘n soul’ vol schreeuwende mondharmonicasolo’s, intrigerende riffjes en de aanstekelijke dansbewegingen van zanger Arthur Akkermans. Het nummer ‘Kiss the Devil’ wordt door meer mensen herkend (wellicht door het optreden van de band in De Wereld Draait Door) en daardoor ook door het publiek wat uitbundiger meegedanst. Na een snelle ombouw neemt een van de bekendste Deep Purple coverbands, Purpendicular, het stokje over. De band speelt echte klassiekers als ‘Highway Star’, ‘Woman From Tokyo’, ‘Perfect Strangers’ en (hoe kan het ook anders) als afsluiter ‘Smoke On The Water’. De reden is misschien dat de band meer nummers kan spelen als het tempo wat opgevoerd wordt (Purpendicular had maar drie kwartier de tijd), maar door de hogere snelheid valt het echt authentieke Deep Purple gevoel een beetje weg. Dat maakt voor het publiek niets uit; iedereen kan ongestoord bekende nummers meezingen met een zanger wiens stem echt bijzonder op die van Ian Gillan lijkt. Aangezien er wat buien aan lijken te komen worden er ondertussen regenponcho’s uitgedeeld door de op alles voorbereide organisatie. Tegen de tijd dat King of the World op het podium staat, wordt er echter omgeroepen dat de bui precies langs het randje van Leeuwarden is gegaan; genieten van de Nederlandse bluesband kan dus overwegend droog gebeuren. De uitgebreide band speelt pure blues met gillende gitaar- en saxofoonsolo’s, bluesy rock als ‘Life In The Fast Lane’, maar ook opmerkelijkere nummers als ‘Voodoo’ van het laatste eigen album.

Tegen de tijd dat Navarone opkomt is het publiek flink gegroeid en ook al aardig opgewarmd. Nadat de band zichzelf heeft voorgesteld beginnen de mannen meteen zo stevig en energiek te rocken dat het publiek weinig anders kan dan enthousiast meedoen. ‘Snake’ laat het publiek flink headbangen en de catchphrase van ‘Smash ‘n Grab It’ wordt goed meegebruld. Na een lang, rustig instrumentaal tussenstuk komt de daaropvolgende snoeiharde rock nog harder aan. Merijn van Haren zingt zijn longen uit zijn lijf en slaat woest mee op de cimbalen van het drumstel.

Tijdens het ombouwen kan het publiek even tot rust komen, maar die rust wordt al snel weer verstoord als Living Colour het plein op zijn grondvesten doet schudden. De bluesy en funky rock met bijzonder virtuoze gitaarsolo’s en opmerkelijk harde basriffjes zorgt voor een dansende menigte. ‘Cult of Personality’, een van de grootste hits van de band, wordt luidkeels meegezongen.

Het contrast met het opvolgende Fischer-Z is groot, maar beide bands vallen goed in de smaak. Tijdens de blije, poppy nummers als ‘Pretty Paracetamol’ en ‘Marliese’ van de New Wave legende kan iedereen even ongecompliceerd springen, en tussen de nummers door genieten van de typisch Britse humor van frontman John Watts.

Het eveneens Britse UFO speelt wat later een uitgebreide setlist die door vele rockers woord voor woord wordt meegezongen. De charmante en originele frontman Phil Mogg ziet er nog altijd geweldig uit, is goed bij stem en laat zijn leeftijd (69!) alleen gelden tijdens de korte momenten die hij buiten het podium doorbrengt. Zijn outfit is misschien netjes, de muziek gaat er nog altijd hard en ruig aan toe. Nummers als ‘Lights Out’ en ‘Only You Can Rock Me’ worden overtuigend gebracht, enthousiast meegezongen en afgewisseld met virtuoze solo’s die gitarist Vinnie Moore met zijn gitaar achter zijn hoofd speelt. Na het bekende ‘Rock Bottom’ met een lang instrumentaal tussenstuk sluit UFO af met ‘Doctor Doctor’, en Mogg bedankt het publiek voor de geweldige interactie.

Aan het eind is de beurt aan Europe als hoofdact om het festival af te sluiten. Ondanks de steeds toenemende uitlooptijd begint de Zweedse band slechts 5 minuten later en hoeft het nu echt enorme en licht onrustige publiek niet lang te wachten. De bandleden komen met zó veel rook het podium op dat ze in het begin nauwelijks te onderscheiden zijn. Joey Tempest schreeuwt ‘Goedenavond Leeuwarden!’, rent over het podium, gooit met zijn microfoon en springt in de lucht. ‘Rock The Night’ wordt natuurlijk door iedereen gescandeerd, maar pas tijdens ‘Carrie’, als alle instrumenten stilvallen, laat Leeuwarden horen hoe hard er gezongen kan worden. Terwijl de maan hoog in de lucht staat maakt Europe van het optreden met een uitgebreide lichtshow en de theatrale synthesizer- en gitaarsolo’s een waar spektakel. In de anderhalf uur tijd die de band vol mag spelen is er tijd voor een drumsolo, ballads, ronduit ruige rocknummers en een uitstapje van Joey Tempest naar de fotopit zodat hij highfives kan geven aan de voorste rijen. Na een korte pauze backstage waarvan het publiek wéét dat het niet het einde is komt de band weer op voor het laatste nummer. Een optreden van Europe is natuurlijk nooit compleet zonder ‘The Final Countdown’, dat meteen ook de afsluiter van het festival is. Als het publiek alles heeft gegeven (en dat deed het tijdens Europe’s grootste hit) is het tijd om naar huis te gaan, ongetwijfeld voldaan, terugkijkend op een dag vol hoogtepunten en vooruitkijkend naar Cityrock 2018.

Foto’s (C) Armelle van Helden (RockMuZine Archive)