Feed The Rhino – The Silence

Met hun vierde album ‘The Silence’ kiest Feed The Rhino een verrassende richting. De hardcore band die zich in 2008 in de UK vormde staat bekend om vette groove en technische invloeden. Op ‘The Silence’ zal dat zeker niet anders zijn. Hoewel sommige nummers een meer commerciële inslag hebben gekregen. De mannen komen terug van een pauze, hun laatste release was in 2014 met ‘The Sorrow And The Sound’ en dat album werd goed ontvangen. Ze kunnen dan ook niet anders dan iedereen verassen met een nieuw album en een nieuw geluid.

‘Timewave Zero’ brengt als album opener de hardheid en techniek die je als fan kan verwachten. De tempowisselingen zijn technisch en slim gedaan. De vocalen van Lee Tobin zijn divers, en vooral de stukken met clean vocals zijn erg sterk. Er is een goede balans tussen de groovende gitaren, met als extra goede en sterke baslijnen. Het nummer kent veel variatie en verveelt geen moment. Het is een goede opener die een vertrouwd gevoel naar boven brengt. Ook in ‘Heedless’ lijkt deze lijn doorgezet te worden. Met een zeker gevoel van agressie in het intro en supersterke baslijnen van Oz Craggs, hebben we weer een lekker moment van rammen te pakken. Echter wanneer de clean vocals worden ingezet door zanger Lee Tobin wordt al snel duidelijk dat er in dit nummer meer variatie wordt gezocht richting de commercie. Zeker rond de break mist het vertrouwde hardcore geluid. Dit zal voor de oudere fans even slikken zijn. Het nummer is desalniettemin goed geproceerd en vormt een sterk geheel.

In ‘Losing Ground’ lijkt de gevoelige kant van de band naar voren te komen. Er wordt ingezet op een balllad achtige opening. Het nummer is voor het grootste deel een rockplaat, met uiterst sterke clean vocals. Dit geluid ligt de band goed, maar is totaal niet wat je verwacht. Het heeft een sterke opbouw en naar het einde toe krijgt het nog iets meer pit. Voor de echte hardcore fan is dit echt te zoetsappig en die zal mogelijk hier afhaken. Afhaken is niet hetgeen wat aan te raden valt in ‘Nerve Of A Sinister Killer’, in dit nummer leggen de heren namelijk weer de nadruk op de screaming vocals, agressie en sterke grooves. Het is een energieke uitbarsting die we ook kunnen verwachten van een band als Feed The Rhino.

Met ‘Fences’ verkiezen de heren toch weer de rock kant in de opening. De inbreng van de agressieve vocalen loopt niet helemaal lekker. De clean vocals passen veel beter bij de verhalende lijn van de gitaren. Sterk drumwerk van Chris Kybert, voor de break en overgang naar een beukend geheel wat het nummer wel erg divers maakt, ‘Lost In Proximity’ is weer zo’n voorbeeld waar oudere fans echt gelukkig van worden. Het opent met rammende gitaren die een heerlijke groove ten gehore brengen. Het geheel lijkt chaotisch maar is uiterst technisch weggezet. Het is een tof nummer met een stevig portie agressie. Ook ‘Featherweight’ kent een rammende opnening. Heerlijk energiek met de nadruk op screaming vocals. De inbreng van de stukken clean is uiterst subtiel gedaan en doet totaal geen afbraak aan de rammende energie levels van dit nummer. ‘Featherweight’ gaat het goed doen in de pit, als luisteraar wil je overeind springen. Hiermee wordt het album afgesloten, en dat is zeker geen verkeerde keuze.

‘The Silence’ is voor Feed The Rhino een album met een nieuwe inslag. De heren bieden nog genoeg voor hun oude fans, die allicht niet ieder nummer fantastisch zullen vinden, en weten ook een knipoog te maken naar de commercie. Dit kan je ze niet kwalijk nemen, als band moet je doorontwikkelen en de heren van Feed The Rhino hebben met dit album de juiste balans gevonden om dit te doen.

(75/100, Century Media Records)

Tracklist;
• Timewave Zero
• Heedless
• Losing Ground
• 68
• All Work And No Play Makes Jake A Dull Boy
• Yellow And Green
• Nerve Of A Sinister Killer
• Fences
• The Silence
• Lost In Proximity
• Featherweight