Trauma – As the world dies

Zoals bij zoveel recensies neem je als recensent veelal een duik in de geschiedenis, zeker als de band in kwestie onderdeel was van de opkomst van de heavy metal. Elke oldschool metalfan weet bijvoorbeeld dat de legendarische Cliff Burton onderdeel van de eerste lineup van het Amerikaanse Trauma uitmaakte. Maar voordat Trauma een serieus wapenfeit op haar naam had staan, was Burton al vertrokken naar Metallica.

Trauma-bandleden van het eerste uur Donnie Hillier, zang, en Kris Gustofson, drums, formeren vervolgens een nieuwe lineup en produceren in 1984 hun 1e full-album Scratch and scream, een album met een mix van heavy en speedmetal, welke goed ontvangen wordt, al is het ook geen topper.

Al snel na het verschijnen van dat album wordt het stil rond Trauma, heel erg stil. In 2015 herrijst de band weer na 30 jaar radiostilte en verschijnt hun tweede album, met een stijl van wat meer heavy en doom, ook dat wordt redelijk goed ontvangen. Na dat album en tot ergens in 2017 vinden er flink wat bezettingswisselingen plaats, maar dan is daar in 2017 blijkbaar wel een goede lineup en kan het derde album geproduceerd gaan worden. Opvallend bandlid is bassist Greg Christian, origineel bandlid van Testament.

Op het dan nu verschenen album wordt weer wat meer teruggegrepen naar de stijl van het eerste album. Geopend wordt met twee tracks welke bij tijd en wijle richting de speedmetal gaan, qua riffwerk zelfs thrash en dat klinkt erg lekker, ook al hoor je zeker niet wat nieuws, From here to hell opent puur a la Metallica, een vergelijk met ’s werelds grootste metalband dringt zich gaandeweg dit album wel vaker op. Opvallend is de wat gedateerde productie, al dan niet bewust, hoewel het ook weer niet storend is. Een ander opvallend iets is de zang van Donnie Hillier, waar regelmatig galm op zit, hetgeen er op kan duiden dat hij met name in het hogere bereik moeite heeft dat te halen, dit kun je als irritant ervaren. Titelnummer is vnl. een doomnummer a la Black Sabbath, maar kent ook erg snelle tussenpassages, een erg afwisselend nummer. Run for cover is een heerlijke uptempo rocker met zowel fraaie coupletten als refreinen.

Het hele album is erg afwisselend qua stijlen, doom, heavy en speed dus, en luistert daardoor prettig weg en verveelt nooit. Qua muzikaal vakmanschap en productie is het album ook dik in orde, alleen de zang kan wellicht een minpunt voor je zijn. (80/100)(Pure Steel Records)

https://www.youtube.com/watch?v=Gz7SMlj1oSQ