Sweet Oblivion feat. Geoff Tate – Sweet Oblivion

Het Italiaanse label Frontiers bedenkt wel vaker samenwerkingsverbanden die op cd aardig uitpakken, maar zelden of nooit gevolgd worden door de tegenwoordig broodnodige live-ondersteuning. Zo hebben we de afgelopen tijd plaatwerk voorbij zien komen van ‘supergroepen’ Sweet & Lynch, Revolution Saints, The Riverdogs, The End Machine en Gioeli Castronovo. Zelden of nooit is er getourd ter promotie van deze albums. Hoewel er nauwelijks nog cd’s worden verkocht, heeft Frontiers blijkbaar toch een verdienmodel gevonden voor deze producties, waarschijnlijk door de productionele kosten zo laag mogelijk te houden. 

Voor me ligt alweer een nieuwe door deze platenmaatschappij gefabriceerde samenwerking: Sweet Oblivion is een vehikel om de carrière van voormalig Queensryche frontman Geoff Tate uit het slop te trekken. Zijn laatste vier albums die zowel onder eigen naam als onder Operation: Mindcrime zijn gereleased, zijn dan ook terecht hopeloos geflopt. Echt beklijvend songmateriaal, als ook de stem waarmee hij bekend is geworden, waren daarop namelijk ver te zoeken. Terug naar de hoogtijdagen van voormalig broodheer Queensryche moet zijn platenmaatschappij gedacht hebben. Oftewel, men neme enkele getalenteerde lokale muzikanten en geeft ze de opdracht een plaat te pennen in de stijl van de klassieke albums Rage for Order, Mindcrime en Empire en laat de banden vervolgens in de VS inzingen door Tate. Zo blijven de productiekosten lekker laag én krijgt de release veel publiciteit omdat de nostalgische Queensryche fans altijd hunkeren naar vervlogen tijden én het al snel beter klinkt dan Tate’s eigen albums. Dat een Geoff Tate zich trouwens hiervoor leent, het is alsof Steve Perry mee gaat zingen op een cd van een Journey coverband. Maar goed, ook Tate’s schoorsteen moet roken en hij (of eigenlijk zijn vrouw en tevens manager) maakt de laatste jaren wel meer dubieuze beslissingen. Maar het resultaat valt best mee eigenlijk. Althans, als we het afzetten tegen de laatste albums van de heer Tate…

De tien merendeels door Simone Mularoni (bekend van Italiaanse progmetalband DGM) geschreven songs zijn allemaal hapklare nummers die op één of andere manier refereren aan Ryche’s gloriejaren 1986 tot 1994. Echter, de epische kant van deze band laat men links liggen. We horen dus veel “Breaking the Silence” en “Jet City Woman” achtige nummers, maar geen “Eyes of a Stranger”, “Sweet Sister Mary” of “Anybody Listening”. De meer toegankelijke mainstream kant van onze helden dus vooral. Voor de broodnodige afwisseling is dat jammer. 

Opener “True Color” is meteen ook de single. Catchy liedje met een ietwat gepolijste sound, maar er wordt prima gemusiceerd. En hoe klinkt Tate? Nou, een stuk minder dan vroeger, maar zeker beter dan wat hij live voortbrengt tegenwoordig en zeker beter dan op zijn laatste albums. Al mis je de diepere laag in zijn stem en wordt het geheel wat emotieloos ingezongen. Naar verluidt is de klus geklaard tussen de bedrijven door in de tourbus, tsja. Maar het nummer heeft een lekkere hook, goed refrein en prima soleerwerk van zowel gitarist Mularoni als zijn DGM-maatje toetsenist Casali. Ook titelnummer “Sweet Oblivion” is al bekend. Om de “Don’t Believe in Love” referentie kun je niet heen, het is bijna een cover, maar het luistert (daarom?) wel lekker weg. Dat het geen originele plaat wordt, is nu wel duidelijk. Het wat te gelikte en brave geluid geeft ook weg dat er geen enkele chemie tussen de bandleden en de zanger is. “Behind Your Eyes” doet me, buiten een lekker drumintro, niet veel. Het droge zanggeluid vind ik niet passend, al is het refrein wel weer okee, maar het nummer sleept zich wat voort, op de mooie solo na. Het midtempo “Hide Away” leent van het betere “The Mission”, maar is met het gesproken tussenstuk en de mooie melodische solo wel een opvallende song.

“My Last Story” begint als een ballad, maar slaat om naar alweer een midtempo nummer. Op deze plek had een snel metalnummer  zoals “The Needle Lies” niet misstaan. De verveling begint wat toe te slaan. Zowaar is nummer zes, “A Recess from Fate” wel wat sneller. Niet persé beter helaas. Het nogal eentonige gitaargeluid en de wat ingehouden, beetje monotone zang beginnen tegen te staan. Productioneel was hier meer uit te halen, nu klinkt het wat kaal. Wel weer een prima gitaarsolo, die Simone Mularoni kan spelen zeg. “Transition” is middelmaat troef. Maar opvolger “Disconnect” biedt gelukkig verbetering. Dè ballad van de plaat komt wat traag op gang, maar heeft een lekker dramatisch en meezingbaar refrein. Verwacht geen “Silent Lucidity” niveau, maar voor Geoff anno nu een prima nummer, met dank aan het smaakvolle gitaarwerk weer. Afsluiters “The Deceiver” en “Seek The Light” maken minder indruk. De eerste een aardige vlotte poprocker, de laatste is een stukje beter, maar blijft hangen in goede bedoelingen. Ook hier valt het mindere bereik van Tate op, waar zijn zijn karakteristieke uithalen van vroeger? Ook hier is het gitaarwerk de belangrijkste troef. 

Sweet Oblivion is een aardige melodieuze metalplaat geworden, waarin de schrijvers net iets teveel op veilig hebben gespeeld. Wat meer avontuur en risico had de plaat in plaats van ‘aardig’ ‘echt goed’ gemaakt. Wellicht dat er ooit een vervolg op komt, waarbij de heren, inclusief Tate, wel in dezelfde ruimte opnemen? Dat zou het resultaat een stuk beter kunnen maken. Voor de verstokte Geoff Tate fans een prima plaat; de iets kritischere Queensryche fans zullen de op alle fronten echt veel betere en uitdagendere laatste Ryche plaat ‘The Verdict’ nog eens opzetten. 
(75/ 100 – Frontiers)

TRACKLIST:Sweet Oblivion

1. True Colors
2. Sweet Oblivion
3. Behind Your Eyes
4. Hide Away
5. My Last Story
6. A Recess From My Fate
7. Transition
8. Disconnect
9. The Deceiver
10. Seek The Light

LINE-UP:Sweet Oblivion

Geoff Tate – Vocals
Simone Mularoni – Guitars and Bass
Emanuele Casali – Keyboards
Paolo Caridi – Drums