Ark Ascent – Downfall

Esther Kessel-Tamerus | 27 October 2019 | CD | No Comments

Multi-instrumentalist Jack Kirby was nog maar 19 toen hij in 2011 een band oprichtte, toen onder de naam ‘Prophecy’. Inmiddels heet deze prog metalband ‘Ark Ascent’, de basis voor dit debuutalbum werd verder uitgebouwd. ‘Downfall’ vertelt een verhaal: er vindt een ramp plaats, dit leidt tot vernietiging van de mensheid. Dit komt tot uiting in energieke nummers, zoals ‘Point of No Return’ maar ook melancholische intermezzo’s, waarvan ‘Farewell’ er één is.

‘Arrival’ start met mysterieuze geluiden. Het tempo wordt hoog en strak, de symfonische elementen blijven. Ook de drums zijn strak bespeeld, maar er zitten mooie accenten in. Deze instrumentale openingstrack zit goed in elkaar.
Aan het begin van ‘Point Of No Return’ ligt het tempo flink hoog, tochis zanger Rogue Marechal vrij goed te verstaan. Zijn stem is minder rond en vol dan je misschien zou verwachten in dit genre. De wending naar het klein gespeelde deel is totaal onverwacht en daarom zo gaaf. Het gitaarspel van Jack is hier meeslepend. Terug naar de metal: gitaar en bas klinken weer aangenaam zwaar. Dit vormt een mooi contrast met de hogere symfonische elementen. Nogmaals is er een klein gespeeld stuk, nu met piano. Hier klinkt wanhoop in de stem van Rogue, hij brengt zijn tekst overtuigend. Het plotselinge einde is mooi.

Tijdens de seconden van ‘Sanctuary’ lijkt het geluid ver weg. Na de wending is alles weer lekker dichtbij. Vooral aan het begin van ‘Darkest Hour’ hoor je een muur van snaren. Als het tempo giga hoog ligt, blijft de melodie aanwezig.
Het pianospel in ‘Farewell’ is verrassend teder. Heel even loopt dit niet soepel, dat valt in rustige nummer wel op. De woorden klinken somber, dit past bij de tekst.
Het mooie ‘Downfall’ gaat over de vernietiging. Jammer dat er voor een fade out is gekozen, in plaats van ‘wegsterven’ op snaren of keyboard. De opbouw van ‘Ascension’ voelt niet helemaal compleet.
In eerste instantie heeft ‘Innocence Lost’ wat weg van een classic rock ballad, maar dan komen de prog elementen erbij. Weer zijn er een ruim aantal wendingen, het klein gespeelde deel vertraagt mooi op het einde.

De tekst geeft ‘The Aftermath’ een negatief ‘toekomstbeeld’. Het aantal details in de muziek ligt hoog, niet alleen bas en gitaar, maar ook de drums doen hieraan mee. Vooral tijdens een instrumentaal stuk rol je van de ene wending in de andere. De ene verandering verloopt geleidelijk, de ander wat sneller.
Het rustige akoestische gitaarspel en de tekst in ‘Closer To Heaven’ dragen bij aan de verhaallijn van dit album. De kleine zang had meer emotie mogen bevatten.
‘The End Of Time’ is heel toepasselijk het laatste nummer, dit bevat veel laagjes en wendingen. Het gitaarspel gaat van licht en sprankelend, naar zwaar en duister. Ook de bas klinkt lekker zwaar. Delen van de muziek komen chaotisch over, maar dat past binnen het verhaal. Er komt dus veel op je af, ook fantastisch toetsenwerk. De symfonisch elementen zitten hier nog tussen geklemd. De verhouding tussen dit alles is prima. Deze gaaf opgebouwde epic sterft mooi weg.

Het geluid van ‘strijkinstrumenten’ klinkt een beetje kil. Niet alle nummers voelen compleet van begin tot en met het einde. Daardoor heeft de muziek geen filmische allure. Terwijl dat qua verhaallijn wel had gekund. Er is goed gespeeld met de verdeling in de boxen/koptelefoon. Bovendien hoor je veel mooie contrasten van bijvoorbeeld akoestisch gitaarspel versus gillend en/of zwaar klinkend gitaarspel. Daarnaast zijn er tegenstellingen tussen lage/zware tonen versus hoog/licht.
‘Downfall’ is een prima, toegankelijk debuutalbum. Al het artwork ziet er ook nog eens mooi uit.
(80/100) (Ascent Records)

Tracklist:

1.Arrival 03:12
2.Point Of No Return 05:34
3.Sanctuary 03:28
4.Darkest Hour 04:43
5.Farewell 01:33
6.Downfall 04:15
7.Ascension 01:10
8.Innocence Lost 03:30
9.The Aftermath 06:47
10.Closer To Heaven 02:06
11.The End Of Time 13:10