Kabbalah – The Omen

Jeroen Schortemeijer | 24 January 2021 | CD | No Comments

Obscuur bandje, dit uit drie dames bestaande Spaanse psychedelische heavy stoner trio. Ik heb er in ieder geval nog nooit van gehoord, al zegt dat nou ook weer niet zoveel. In 2017 kwamen ze met het album ‘Spectral Ascent’ op de proppen, een dikke drie jaar later met deze ‘The Omen’. Gezien de titels kun je occulte teksten verwachten en muzikaal heeft het wel wat weg van een Year of the Goat of Uncle Acid & the Deadbeats. Oftewel Black Sabbath meets the Doors met female vocals. Een aparte combi, dat zeker, maar of ik het heel erg vind dat ik ze nog niet kende? Niet echt eigenlijk. Daarvoor begint de muziek me iets te snel op mijn zenuwen te werken. Gelukkig duurt het album maar net een half uurtje.

Hoewel ik de acht tracks een aantal keer beluisterd heb om een objectief beeld te vormen, is er maar weinig blijven hangen. Het ontbeert de nummers aan hooks, herkenbare refreinen of melodieën die in je kop nestelen. Het klinkt wel lekker retro, vol jaren 60/70-invloeden in de galmende productie. De zang is wat eentonig, maar zeker niet slecht, vooral de samenzang niet. Maar echt enthousiast word ik niet van de som der delen.

Opener ‘Stigmatized’ heeft een lekker doomy rif, maar de zang vol echo is me wat te licht helaas, met zanglijnen die alle kanten opgaan. Het galmende geluid maakt de luisterervaring er ook niet makkelijker. Op ‘Ceibas’ is de zang meerstemmig en dat klinkt meteen een stuk beter. En ook het refrein komt er goed uit. Dat belooft wat! ‘Night Comes Near’ is wat lichtvoetiger, al zijn de lagen zang aardig complex verweven met elkaar, een beetje a la Pure Reason Revolution. Maar die referentie maakt dit helaas nog niet tot een goed nummer. Meer Sabbath-achtige doom horen we in ‘The Ritual’, met halverwege een aardige solo over de tempoversnelling.

Het sfeervolle, wat creepy klinkende ‘Lamentations’ heeft geen refrein, maar wel weer die meerstemmige zang die het bandgeluid wel iets herkenbaars geeft. Prima song ook. Het uptempo ‘Labyrinth’ is weer cliché doom rock, dat verder niet echt beklijft. Dat geldt helaas ook voor het lichtvoeterige ‘Duna’, vol post-rock invloeden. Al klinkt het jammende einde nog wel lekker. Afsluiter ‘Liturgy’ start als een steeds heaviër wordende mars, maar verzandt dan in een wat saai nummer zonder uitschieters, het kabbelt wat voort.

Nee, helaas geen echte aanrader deze Kabbalah, daarvoor klinkt het allemaal wat te gezapig en niet urgent genoeg. De nummers missen vaak kop en staart, op enkele uitzonderingen na, waardoor de aandacht er moeilijk bij te houden is. Nog even door oefenen dames! In dit genre zijn er voldoende veel betere alternatieven, tenzij je natuurlijk graag doom met een zangeres hoort.
(58/100)(REBEL WAVES RECORDS)