Mordred – The Dark Parade

Ad Keepers | 10 August 2021 | CD | No Comments

Mordred is een Amerikaanse band afkomstig uit de Bay-Area. Bakermat van de Thrash-Metal. Mordred bestaat sinds 1984 en wat deze band onderscheidt van mede streekgenoten en collega-bands zoals Testament, Laaz Rockit en Death Angel is dat Mordred als eerste Funk en Hip-Hop invloeden met Metal mixt. In die tijd baanbrekend en sindsdien volop geïmiteerd en gekopieerd door bands als Stuck Mojo en Limp Bizkit. Mordred brengt voor het label Noise Records in de periode 1989/1994 drie full length albums en een EP uit. Het debuut ‘Fool’s Game’ bevat het nummer ‘Every Day’s A Holiday’ waarvan de videoclip door MTV zeer veel getoond wordt. Mede hierdoor verkrijgt Mordred flinke naamsbekendheid en het opvolgende album ‘In This Life’ wordt hun doorbraak-album. Ook het daarna volgende ‘The Next Room’ en EP ‘Vision’ zijn van een hoog niveau. Eind jaren 90 gooit Mordred de handdoek in de ring om in 2013 weer bij elkaar te komen. In 2015 brengt de band een single uit ‘Baroness’. Maar concreet laat de band weer van zich horen in 2020 met de 4-track EP ‘Volition’. En dan nu ruim 25 jaar na dato komt Mordred’s vierde full length album ‘The Dark Parade’ uit.

Hierop staan acht nieuwe nummers die laten horen dat Mordred als geen ander de kunst verstaat om Metal te mengen met Hip-Hop, Alternatieve Rock en Funk. Zanger Scott Holderby zet een uitstekende vocale prestatie neer. De ene keer klinkt hij als Jello Biafra zoals op de eerste twee nummers van het album, maar ook een Mike Patton (Dragging For Bodies), Serj Tankian (All Eyes On The Prize) en zelfs een Phil Lynott (afsluiter en Thin Lizzy-eerbetoon ‘Smash Goes The Bottle’) zitten in zijn arsenaal. Ook Aaron ‘DJ Pause’ Vaughn verdient een veer in zijn kont. Niet alleen door zijn werk achter de draaitafel met weergaloos scratchwerk maar ook kleurt hij de nummers mooi in met smaakvolle samples. Neem hierbij het gitaarwerk van James Sanguinetti en Danny White die zorgen voor het Metal-gedeelte met hun Megadeth-achtig riffwerk en solowerk zoals we dat horen bij bands als Suicidal Tendencies en de ritmesectie die zorgt voor de funky basis. Het geluid van het album had beter gekund. Het klinkt allemaal wat dof en mat. Met een wat helderder en knallendere produktie hadden de nummers nog beter tot hun recht gekomen. Het klinkt allemaal wat dunnetjes. Twee nummers wil ik er uit lichten namelijk ‘I Am Charlie’ wat verwijst naar #Je Suis Charlie (Charlie Hebdo) en het thema Terrorisme behandelt en het beste nummer van het album ‘Dragging For Bodies’ wat sterk aan Faith No More doet denken.

Al met al een zeer goed album dat geschikt is voor iedere Metalliefhebber die open staat voor bands die niet binnen de lijntjes kleuren maar enigszins afwijken van de platgetreden Metal-paden. (82/100) (M-Theory Audio)