Kadabra – Ultra

Jeroen Schortemeijer | 17 November 2021 | CD | No Comments

Het Italiaanse label Heavy Psych Sounds is gespecialiseerd in stoner en doom. Zo hebben ze in het verleden werk uitgebracht van Nebula, Dozer, Brant Bjork en nu dus deze uit Spokane, Washington, USA komende Kadabra. De band is pas in 2020 geformeerd, maar brengt nu al haar eerste worp uit middels deze met zeven tracks gevulde ‘Ultra’. Tezamen toch goed voor een kleine drie kwartier stoner van de bovenste plank, dus het mag met recht een volwaardig album heten.

In twee zinnen de bandhistorie: gitarist/ zanger Garret Zanol speelde al lang samen met bassist Ian Nelson in lokale bands als Blackwater Prophet en The Ongoing Concept. Samen vroegen ze drummer Chase Howard erbij en startten zo het nieuwe Kadabra als power trio. Van zowel de band als de albumnaam straalt weinig originaliteit uit en datzelfde geldt ook een beetje voor de muziek. Al valt het niet mee om in een nogal vastomlijnd genre als stonerrock met een nieuwe invalshoek te komen. Het blijft toch altijd leunen op zware, gruizige en trage riffs, gekoppeld aan zang met extra veel echo en waarin altijd de erfenis van Black Sabbath doorklinkt. Maar het hoeft niet super origineel te zijn om lekker weg te draaien.

Opener ‘Graveyard’ heeft een fijne vervormde riff, bijna vrouwelijke, gedubbelde zang van Garret en overrompelende drums. Halverwege wordt het psychedelischer en krijgt de song een flower power sfeertje. Muziek voor wierrook of een joint zo u wilt. ‘Faded Black’ opent met de wahwah basklanken van Nelson, waarna de vervormde gitaar het midtempo nummer een zwaardere lading geeft. Halverwege gaat het tempo omhoog tijdens de lange, wat rommelige solo. En wederom zou je denken dat de hoge galmende stem van een zangeres is, maar Zanol heeft toch echt een snor en baard, alleen blijkbaar nog niet in de keel. Apart effect en het geeft de muziek een soort van eigen smoelwerk. Ander opvallend aspect is de lengte van de nummers, al ben ik daar iets minder enthousiast over, het kabbelt soms net een paar minuten te lang door.

Zo ook het bijna 8 minuten durende, nogal trippy, psychedelische ‘Eagles ’20’, al is het nummer na een sfeervolle opening zowaar aardig uptempo en hebben hier de drums een keer de hoofdrol. Maar de tijdsduur gaat toch wat tegenstaan, ondanks de wendingen en tempowisselingen. Tijdens de solo wordt naast de gitaar ook het wahwah-pedaal weer flink afgeragt. Terug naar de jaren 60-invloeden in het opzwepende en vrolijke ‘Bean King’. Het meer epische ‘Death’ haalt de Black Sabbath-invloeden weer van zolder, zelfs de productie klinkt als hun debuut. ‘Coyote’ gaat lekker vlot van start en heeft weer die zeer aanwezige drums én een trippy intermezzo. Afsluiter is de zeven minuten durende en wat langzamere ‘Settle Me’. De catchy riff werkt bezwerend, net als het hippie-sfeertje.

Al met al toch een aardig afwisselend debuut van deze Kadabra, al beklijven lang niet alle songs in hun volle lengte. Maar de Sabbathfans en alle doom- en stonerliefhebbers weten dit wel op waarde te schatten lijkt me. (75/100) (Heavy Psych Sounds)