Visions Of Atlantis – Pirates

De van origine Oostenrijkse symfonische metal-formatie Visions Of Atlantis lukt het maar niet om echt boven het maaiveld uit te steken. Toegegeven, dat is ook lastig binnen een genre dat inmiddels niet bepaald meer bekend staat om vernieuwing en originaliteit. In het geval van Visions Of Atlantis staat het buiten kijf dat hun albums prima in elkaar steken, maar niks weet te beklijven. Het gevoel bekruipt al snel dat het kunstje wordt afgekeken bij grootmachten als Nightwish. Alles wordt op safe gespeeld en het geheel krijgt daardoor een commercieel randje. De bezieling mist, terwijl de dames en heren muzikaal en vocaal echt wel hun mannetje staan.

Ok. Misschien is het ook wel lastig om een eigen sound te vinden als de line-up zo vaak veranderd. Gelukkig weet de band haar leden nu al twee albums vol te houden. Dat leverde ongeveer drie jaar geleden het vrij degelijke ‘Wanderers’ op, waar de Franse zangeres Clémentine Delauney de zangpartijen deelt met de Italiaanse zanger Michele Guaitoli. Anno 2022 lijkt het inmiddels internationale gezelschap het over een iets andere boeg te gooien met ‘Pirates’. Maar wordt het grote voorbeeld Nightwish hier nu ingewisseld voor Alestorm?

Gelukkig blijft het thema piraten grotendeels beperkt tot de titel, de albumhoes en de liedteksten. Direct na het eerste nummer blijkt dat we hier nog steeds te maken hebben met een typische Vision Of Atlantis plaat, waarbij de luisteraar wordt getrakteerd op een proeverij van symfonische power metal. Het album opent gelijk met drie knallende nummers die in meer of mindere mate naar of de power metal of de symfometal neigen, daarna wordt vooral het tempo opgekrikt in het opzwepende ‘Clocks’. Dit vierde en bijna party-metal achtige nummer staat live zonder twijfel garant voor een feestje, maar voelt een tikkie misplaatst binnen de context van het album. we Ongeveer halverwege het album krijgen we met ‘Freedom’ ons eerste echte rustpunt met een meer ingetogen ballade. De tweede helft van het album voelt wat beter in balans.

Tekstueel heeft het album niet veel om het lijf. Niet dat de liedteksten slecht zijn, ze staan prima in dienst van de melodieën en werken binnen de context van het album, alleen missen ze diepgang die soms wel wordt gesuggereerd. Muzikaal valt er meer te genieten, hoewel het gevoel blijft dat we dit wel eens eerder hebben gehoord. Toch, en dit kan een gevoelskwestie zijn, voelt deze plaat meer eigen dan voorgaande albums en met name een stuk zekerder. Het echte sterktepunt van Visions Of Atlantis daarentegen  is de vocale samenwerking tussen Clémentine en Michele. Clémentine klinkt zelfverzekerd, helder en elegant, waar Michele bijna als een swashbuckling piraat clean en rauw af weet te wisselen. Het zorgt voor een fijne dynamiek die de nummers toch net naar een hoger plan weten te tillen.

Visions Of Atlantis is echt geen verkeerde band, en ‘Pirates’ zeker geen verkeerde plaat. Liefhebbers van symfonische metal kunnen hem dan ook prima in huis halen. Als je echter uit bent op iets avontuurlijks, dan ga je dat hier niet vinden. Maar voor datzelfde geld vind je dat avontuur nog maar zelden binnen dit subgenre. Wat je wel vind is een oerdegelijke plaat die braaf binnen de lijntjes van de symfonische metal kleurt. Het luistert lekker weg, maar mag wat meer ballen laten groeien.  (70/100) (Napalm Records)

Tracklist:
Pirates Will Return (6:07)
Melancholy Angel (3:55)
Master The Hurricane (7:18)   
Clocks (3:55)
Freedom (4:01)   
Legion Of The Seas (4:35)
Wild Elysium (4:15)
Darkness Inside (4:30)   
In My World (5:25)
Mercy (4:27)   
Heal The Scars (3:55)   
I Will Be Gone (5:37)

Line-up:
Thomas Caser: drums
Clémentine Delauney: zang
Christian Douscha: gitaar
Herbert Glos: bas
Michele Guaitoli: zang