Electric Callboy – Tekkno

Electric Callboy (voorheen Eskimo Callboy) is al langere tijd bezig om zichzelf te kunnen vestigen als een van de grotere bands binnen de metalscene. De in 2010 opgerichte heeft een relatief stabiele line-up; buiten het feit dat drummer David Friedrich de kruk eind 2012 overnam, is er tot 2020 geen wisseling geweest in de line-up. Sinds de release van “The Scene” heeft is de band sneller gaan groeien, waar 2019’s opvolger Rehab het resultaat van was; een volwassener album met een relatief consistente sound. 

Een schok raakte de band echter toen zanger Sebastian Biesler, beter bekend als “Sushi” besloot niet verder te gaan met de band om in plaats daarvan zijn eigen project Ghostkid. De band opende audities en vond uiteindelijk een erg logische vervanger in Nico Sallach. Nico was zanger van het op dat moment zojuist opgeheven To the Rats and Wolves, een band die qua sound heel erg dicht op die van Electric Callboy zat. Sindsdien heeft de band EP ‘MMXX’ gereleased, die nog een beetje op zoek leek naar een blijvende sound. Met de reacties op “Hypa Hypa” was het echter duidelijk; dit was de succesformule.

Met Tekkno wil de band zich vastzetten in de metalscene, en de successen van singles “We Got The Moves”, “Pump It” en “Spaceman” (ft. Finch) die de sound van “Hypa Hypa” doorzetten hebben we een duidelijk beeld van wat de band wil: een metal dance feest. Met de hiervoor genoemde nummers en de eveneens als single uitgebrachte “Hurrikan” en “Fuckboi” (ft. Conquer Divide) hebben we al een flinke tracklist voor dit album.

Met al vijf uitgebrachte nummers zou men hopen dat het een stevig album is met een nummer of 14 (vooral omdat je dan meer luisterplezier is), maar helaas is dit bij ‘Tekkno’ niet het geval. Je moet het met tien nummers doen, en de eerste vier zijn allen singles. Het album opent met het door de fade-in uiterst geschikte “Pump It”, een heerlijk energiek nummer waardoor je meteen staat te springen en/of headbangen. Hierna schieten we meteen door naar “We Got the Moves”, nog zo’n heerlijk opgewekte song waarbij je hoofd niet op één plek kan blijven. Het hierop volgende “Fuckboi”, gemaakt in samenwerking met Conquer Divide, geeft een momentje ‘rust’ en zou zo in een easycore playlist uit 2010 kunnen passen. Vanuit “Fuckboi” mogen we meteen door naar stuiternummer “Spaceman” in samenwerking met Duitse rapper Finch. Ook bij dit nummer lijkt stilzitten weer geen optie te zijn. Het eerste nummer op ‘Tekkno’ dat nog niet uit is, “Mindreader” start met een lekkere techno intro, maar klapt al snel door naar metal met een goed tempo. Geen rustig elektronisch refrein, maar een goede dubbelbass met sterke zang van Nico. Een kleine techno brug voor en na de breakdown laat het nummer als een geheel voelen. 

We gaan door naar “Arrow of Love”, welk precies in de Electric Callboy vibe past: een lekker simpel refrein met electro, afgewisseld met stevige metal met geschreeuw. Hoogtepunten zijn de erg vrolijk voelende brug die opnieuw doorloopt in een breakdown. “Parasite” opent met een stevig stuk techno met een beat die het hele nummer door aanwezig blijft. Door deze techno en het tempo voelt dit nummer erg energiek. Opnieuw hebben we een techno stuk wat doorloopt naar een breakdown die aanvoelt alsof er gewonden gaan vallen in de pit. Het hierop volgende nummer “Tekkno Train” voelt lekker fout aan, zowel qua beat als qua lyrics die keihard naar vunzige dingen hinten. Ook bevat dit nummer de beste lyrics ooit: “Choo choo choo choo choo choo choo We’re riding on the tekkno train”. Na deze dolle rit komen we aan bij het raarste nummer op het album, “Hurrikan”, welk begint als een Ballermann parodie en eindigt in een breakdown met pig squeals. Evenals ‘Rehab’ eindigt ‘Tekkno’ met een rustig nummer, ditmaal in ‘Neon’. De 80’s/90’s inspired electro wordt perfect afgerond met het instrumentale werk en de kraakheldere stem die Nico naar Electric Callboy brengt.

In conclusie is ‘Tekkno’ een album vol sterke nummers (hooguit “Hurrikan” valt te betwisten), waarbij het voornaamste probleem is dat het album niet veel langer duurt dan een half uur. Van “Pump It” tot “Neon” is het een en al genieten van energieke muziek en stevige metal. (95/100) (Century Media Records)