Katatonia – Sky Void of Stars

Jeroen Schortemeijer | 11 January 2023 | CD | No Comments

Onze Zweedse doom-denkers houden het tempo er in. Na het mooie, doch relatief rustige ‘City Burials’ (2020) en de corona-live-stream-verzamelaar ‘Dead Air’ (eind 2020) ligt nu het nieuwe studioalbum ‘Sky Void of Stars’ in de virtuele schappen. Hun twaalfde al weer. Zoals gebruikelijk is het wederom een ideale soundtrack voor de donkere en koudere maanden geworden. Al valt deze ‘Sky…’ wel een stuk steviger uit dan zijn voorganger. “Geschreven voor de liveoptredens” geeft de band aan en dat hoor je. De gitaren scheuren net een tandje harder en het tempo gaat in menige song wat hoger dan wat in de doom gebruikelijk is. De volle productie van de Deen Jacob Hansen doet de rest.

Opener ‘Austerity’ zet de toon voor de rest: een bijna uptempo nummer, met dominant aanwezige drums en de zeer herkenbare melancholische stem van Jonas Renske. Navolgende ‘Colossal Shade’ klinkt wat relaxter en meer als Katatonia. Het nummer heeft een heerlijk ritme en zit vernuftig in elkaar met een kamerbreed refrein. Het bijna opgewekte ‘Opaline’ gaat wat meer richting de postrock-invloeden van zijn voorganger. Na de minimalistische coupletten knalt het mooie refrein er stevig in. De jaren tachtig hardrock in ‘Birds’ is echt uptempo en staat redelijk ver van de eigen doom-stijl af. Echt beklijven doet het nummer verder niet.

Wederom zijn alle nummers geschreven door oprichter en zanger Jonas Renske. Hoewel hem dat prima af gaat, ligt een zekere eenvormigheid wel op de loer. Zo klinkt het atmosferische, wat eentonige ‘Drab Moon’ als typisch Katatonia en had op vorige albums niet misstaan. Op ‘Author’ zingt Jonas net een tandje hoger, wat welkom is. De vette riff èn de, helaas sporadisch aanwezige, gitaarsolo’s doen de rest. Soen’s talentvolle zanger Joel Ekelöf is een welkome gast op het breekbare en bijna bluesy ‘Impermanence’, met zijn uitbundige refrein. De schoonheid van de Soen-ballads wordt niet geëvenaard, maar mooi is het wel.

Het hard-zacht nummer ‘Sclera’ is wederom Katatonia volgens het boekje. De prima eerste single, het energieke en aanstekelijke ‘Atrium’, heeft een mooi melodieus refrein. Terug naar de depri-geluiden in de hakkelende en meest progressieve song ‘No Beacon To Illuminate Our Fall’. Het is een uitdagend en lang nummer dat qua stijlen alle kanten opgaat en pas na vele draaibeurten enigszins blijft hangen. Afsluiter ‘Absconder’ gaat weer terug naar de bekende dynamiek van rustige coupletten en een uitbundig heavy refrein. Al horen we nu meer keyboards dan gebruikelijk.

Het is misschien niet hun mooiste album geworden, daarvoor zijn er net te weinig nummers die er echt uitspringen, maar qua songmateriaal, uitvoering en productie stijgt deze ‘Sky Void of Stars’ zeker ruim boven de middelmaat uit. Het blijft een band met een zeer herkenbaar geluid, al is dat grotendeels te danken aan de zang van Jonas Renske. (85/100 – Napalm Records)