Richie Kotzen indrukwekkend in het Paard

In de jaren waarin  Richie op het podium staat heeft hij een ervaring opgedaan waar menig muzikant alleen van kan dromen.Van de band ‘Poison’ to ‘Mr Big’ en de melodieuze metal band ‘The Winery Dogs’. Met Billy Sheehan & Mike Portnoy met welke hij twee albums heeft afgeleverd. Niet alleen is Richie een graag gevraagd bandlid, hij is ook het bekendst geworden met een indrukwekkende solo carrière.

De 49 jarige virtuoos werd op vijfjarige leeftijd geïnspireerd door de glam rock uit de jaren 70/80. Plaats geen label op Kotzen, het gaat namelijk van pop rock en jazz invloeden tot aan het melodieuze metal. Richie is bovenal muzikant laat zich niet beperken tot welke genre dan ook. Na het uitbrengen van zo’n 20 solo albums is: ‘Salting Earth’ het 21e solo album welke in 2017 werd uitgebracht. Dit is de aanleiding van de Europese tour waarvan vanavond het Haagse ‘Paard’ op het programma staat.Richie samen met Dylan Wilson (bas) en Mike Bennett (drums).

Klokslag half negen slaat Richie de eerste noot aan op zijn karakteristieke ‘Telecaster’.Er is even een moment van teleurstelling van het gezicht te lezen wanneer de zaal in gekeken wordt en de matige belangstelling wordt opgemerkt al is dit maar een seconde.Professioneel als hij is merken wij publiek hier niets meer van. Er wordt aangevangen met ‘War Paint’. Om Richie te horen in ‘War Paint’ geeft het gevoel te luisteren naar de hoogtijdagen van Chris Cornell waar de gelijkenis treffend mee is.

Moeiteloos vullen de muzikanten elkaar aan. Eén oogopslag onderling is voldoende om elkaar te begrijpen. De samenwerking tussen de bandleden gaat dan ook al zo’n 6 á 7 jaar terug en dat is te horen en op te merken aan de onderlinge interactie gedurende de avond. Na het uitkomen van het laatste album in 2017 en in de lijn van deze tour dropte Richie in januari een nieuw nummer met bijbehorende video op YouTube ‘Riot’. Welke vanavond op de setlist staat en in het nummer komt het samenspel tussen gitaar, bas en drums tot zijn recht.

Daar waar tijdens voorgaande optredens Richie nogal eens plaats nam achter de keyboards of overstapte om een akoestische set in te plannen is daar vanavond geen sprake van.Richie bewijst vanavond dat er niet meer nodig is om goede muziek te presenteren; de muziek staat centraal. Waar Richie als schredder bekend staat is deze avond een rock, blues, fusion avond en pure sang met een tweede hoofdrol voor de bas.Richie heeft de plectrum afgezworen, het fingerpicking bespelen van de fender zich eigen gemaakt en is waanzinnig om te zien hoe de vingers de fender hals van boven tot aan beneden benutten.

‘Bad Situation’ beginnend met een funky bas waar er vanavond meerdere van zullen volgen. De band speelt als een eenheid, verschillende zware basgrooves afgewisseld met ronkende gitaarriffs en liet Kotzen zijn bassist en drummer hun respectievelijke solo’s doen.Klokken de nummers op de albums gemiddeld de vier minuten aan vanavond is er ruimte om flink te improviseren wat de oren ten goede komt. Er klokken nummers de 12 minuten aan.’Stand’ een nummer van ‘Poison’, geschreven door Richie Kotzen is wel één van de vele hoogtepunten van deze avond.

‘Doin What The Devil Says To Do’ slow blues met wederom fantastisch bas werk van Dylan. Een perfect samenspel van Mike en Dylan die zorgen voor het onderliggende ritme, de harmonie en de ondersteuning van Richie.  De avond is virtuoos, bij tijd en wijle briljant en uitermate divers. Er is dan ook geen vinger op te leggen, maar hoewel de diehard fans vooraan het podium de teksten mee scanderen en de handen ten hemel rijken, blijft de interactie met het publiek tot een minimum beperkt en men voelt; ‘er hangt een ondefinieerbare sfeer op het podium’. De avond bestaat uit een overzicht van Richie ’s roemrijke carrière en resultaat van decennia muziek maken.

De gitaren en bas in de standaard en even het verplicht verlaten van het podium en terugkomen voor de encore: ‘Fear’ en het melancholische ‘Remember’ sluiten deze toffe avond af. En met het laatste nummer gedaan maken de drie heren voor ons een buiging en verlaten het podium. Echter, meer nog lieten zij het publiek tevreden achter. Gelukkig heeft de matige belangstelling geen invloed gehad op het enthousiasme van de band.

Foto’s (c) Johan Sonneveld

• 

• 

•