Winger – Seven

Ad Keepers | 13 May 2023 | CD | No Comments

Winger behoeft geen nadere introductie bij de (oudere) lezers van RockMuZine. De band beleeft haar hoogtijdagen in de jaren 80, met dank aan MTV en de Amerikaanse radiostations die de nummers ‘Madalaine’, ‘Seventeen’, ‘Headed For A Heartbreak’ en ‘Hungry’ die allemaal op het in 1988 uitgebrachte debuutalbum ‘Winger’ staan tot vervelens toe blijven draaien.

Ook op het tweede album ‘In The Heart Of The Young’ staan grote hits zoals ‘Miles Away’ en ‘Can’t Get Enuff’. Na deze twee commercieel zeer succesvolle albums neemt Winger hun beste album ‘Pull’ op als 3-mansformatie: drummer Rod Morgenstein, gitarist Reb Beach en zanger/bassist Kip Winger. Qua verkoopcijfers blijft ‘Pull’ ver achter de 2 voorgaande albums ondanks alle lovende kritieken van de media. Mede oorzaak van de tegenvallende verkoopcijfers is de opkomst van de Grunge, iets waar veel (Glam)Rock bands mee te kampen hebben gehad. Verder werkte het MTV-programma Beavis & Butthead ook niet echt mee aan de populariteit van Winger. Stewart, een nerdy jongetje draagt een Winger shirt in een poging om indruk te maken op Beavis en Butthead waar hij enorm tegen op kijkt en die shirts dragen van ‘echte’ Metal/Rock bands Metallica en AC/DC.

Van 1994 tot 2002 gaan de bandleden ieder hun eigen weg. Kip Winger werkt in deze periode aan een solo-carrière en gitarist Reb Beach gaat op tour met Dokken en Alice Cooper en stelt zijn talent daarna beschikbaar aan Whitesnake waarmee hij ook de studio induikt en gaat touren. Weliswaar is de band bij elkaar maar wegens de verplichtingen die Reb Beach heeft met Whitesnake duurt het uiteindelijk ruim 4 jaar voordat ze hun vierde album uitbrengen. Wel hebben ze in die periode af en toe live opgetreden als de agenda’s van alle bandleden dat toeliet.

We hebben op ‘Seven’ maar liefst 9 jaar moeten wachten. Het laatste album ‘Better Days Comin” dateert al weer uit 2014. Is het de moeite van het lange wachten waard geweest? Het antwoord is een volmondig ja! Het album is zo divers dat ik alle nummers afzonderlijk ga bespreken. Opener ‘Proud Desperado’ is een stevige agressieve opener die het live goed gaat doen. Ook de tekst is ijzersterk en is een metafoor voor iedereen die ergens tegen aan wil schoppen. Een beetje anarchie op zijn tijd kan nooit kwaad.

‘Heavens Falling’ is een mooi melodieus hardrocknummer (één van de vele) met een likkebaardendlekkerlessende gitaarsolo van Reb Beach en een einde waarin drummer Rod Morgenstein laat zien waarom hij ook in de fusionband Dixie Dregs heeft gezeten. Smullen geblazen. ‘Tears Of Blood’ en ‘Resurrect Me’ zijn weer goede melodieuze hardrocknummers in de stijl van Def Leppard, Scorpions en Dokken. ‘Tears Of Blood’ vind ik een tikkeltje beter door het ijzersterke refrein en het gesproken middenstuk gevolgd door wederom een mooie gitaarsolo. ‘Voodoo Fire’ begint met een pompende bas en blijft meteen in je hoofd hangen. Het is zeg maar Winger’s moderne versie van ‘The Wild And The Young’.

‘Broken Glass’ neigt naar het solowerk van Kip Winger en bevat zowaar wat Tori Amos invloeden.; een emotionele ballad die gaat over het verliezen van een dierbare. ‘It’s Okay’ opent met een talkbox zodat je automatisch teruggaat naar de jaren 80 ten tijde van Bon Jovi’s ‘Livin’ On A Prayer’. Een feel-good song die het beste tot zijn recht komt in de zon met een koud biertje in de hand en een groot stuk vlees op de BBQ. ‘Stick The Knife In And Twist’ is weer een stuk agressiever en had qua riffwerk zo op Metallica’s ‘Black Album’ kunnen staan. ‘One Light To Burn’ heeft een Blues-feel met een mooi middenstuk waar Rod Morgenstein weer even mag shinen. ‘Do Or Die’ is een stadion rocker, ook dit materiaal beheerst Winger tot in de puntjes. ‘Time Bomb’ is de zoveelste melodieuze Hardrock song met misschien wel de beste gitaarsolo van het hele album. Afsluiter ‘It All Comes Back Around’ is een episch werkstuk van ruim 7 minuten waarin Winger voor de laatste maal alle muzikale registers opentrekt.

Dit album zou bij iedereen in de kast moeten staan die houdt van kwalitatief hoogstaande melodieuze hardrock met een progressief randje. Absoluut jaarlijstmateriaal! (95/100) (Frontiers Music)