Candlebox – The Long Goodbye

Jeroen Schortemeijer | 24 November 2023 | CD | No Comments

Beter laat dan nooit. Deze recensie is een maandje of twee te laat, maar ik kon toch niet om dit laatste album van Candlebox heen, vond ik. En met laatste bedoel ik dat bandleider en zanger Kevin Martin hierna (en de lange tour die nu bezig is) een dikke punt achter zijn mooie carrière zet. Hij is naar eigen zeggen klaar met toeren en platen maken. Dat mogen we niet onopgemerkt voorbij laten gaan. Daarvoor heb ik door de jaren heen teveel genoten van deze fijne alternatieve Amerikaanse rockband. In Nederland slechts bekend bij een handvol fans; het grotere publiek zal zich vooral de hits ‘Far Behind’ of ‘You’ van het debuut uit 1993 herinneren. En daar gaat dit pas achtste studioalbum in dertig jaar niets aan veranderen ben ik bang.

Slechte albums heeft de band nooit afgeleverd. Eigenlijk viel alleen het iets te gehaast opgenomen tweede album ‘Lucy’ (1995) wat tegen. Verder bracht de band constante kwaliteit, al werd het debuutsucces nooit meer geëvenaard of zelfs maar benaderd. Deze toepasselijk getitelde ‘The Long Goodbye’ gaat er weer in als een grunge-koek, al is hij wel beduidend poppiër en hier en daar wat experimenteler uitgevallen. Opener en fijne eerste single ‘Punks’ beukt overigens nog heerlijk aanstekelijk en vertrouwd de speakers uit. Ook het midtempo ‘What Do You Need’, met licht vervormde zang, blèrt lekker mee. Net als de punky uptempo song ‘I Should Be Happy’.

Het wat dromerige, maar van een prachtig refrein voorziene ‘Elegante’ is wat lichter van toon. Wat helemaal geldt voor de door piano gedragen ballad ‘Nails on a Chalkboard’, die net wat te lang door zeurt. Het navolgende ‘Ugly’ rockt weliswaar, maar heeft een niet lekker lopend refrein: “Ugly people saying ugly things to pretty people doing the same thing”. Mwah. De akoestische, wat psychedelische ballad ‘Maze’ raakt me dan weer wel, zeker als hij halverwege aan kracht wint middels een mooie solo.

Echt poppy wordt het in het honky tonk ‘Cellphone Jesus’, dat wel weer enorm aanstekelijk is. Ook het bijna dansnummer ‘Foxy’ is me veel te glad. Hopelijk scoort Martin er op de valreep een dikke hit mee, het zij hem gegund, maar ik ken veel betere Candlebox songs. Afsluiter ‘Hourglass’ is een prachtig, beetje depri en melancholisch nummer. Niet direct herkenbaar Candlebox, maar erg mooi, vooral dat refrein, vol emotie gezongen! En aan het einde worden we nog getrakteerd op een tempoversnelling en lekkere gitaarsolo. Top.

Tsja, de eerste helft van Candlebox’ zwanenzang rockt stevig en luistert als vanouds heerlijk weg. Kant B is duidelijk minder gitaar georiënteerd en is me hier en daar net een tikkie te glad. Al is het ook weer te prijzen dat Martin uit zijn comfort-zone stapt en weet te verrassen. Jammer genoeg duurt dit afscheidscadeau slechts 35 minuten, daar had meer in gezeten. Kevin’s stem is in die dertig jaar helemaal niets veranderd trouwens. Hopelijk vindt de pas 54-jarige zanger toch weer een ander project, want zijn strot kan nog jaren mee. (78/100 – Round Hill Records)