Lacuna Coil – Sleepless Empire

Waar zou Elon Musk naar luisteren als hij niet druk is met de wereld naar zijn hand te zetten? Vermoedelijk niet naar Lacuna Coil, al lijken de eerste regels van ‘Sleepless Empire’ toch over hem te gaan, de mastermind achter een rijk dat nooit slaapt en dankzij technologie, waarover het totale controle heeft, met een paar toetsaanslagen de toekomst van de mensheid kan bepalen.

Het album opent met de ‘The Siege’ en specifiek met deze woorden:

The enemy will stay up late

In silence to patrol

I’m under siege

It’s my war

I’m back against the wall

Is het verband met Musk te ver gezocht? De afbeelding op de hoes zet ons op een ander been: daarin kunnen we een verwijzing zien naar het snavelmasker dat in de zeventiende eeuw werd gebruikt door vermeende dokters om te voorkomen dat ze zelf met de pest – de zwarte dood – zouden worden besmet. Tijdens de meest recente pandemie kwam het beeld met dat snavelmasker terug waarbij het symbool stond voor de al dan niet succesvolle bestrijding van het coronavirus. Italië was het eerste land ter wereld dat in volledige lockdown ging, volgens veel Italianen de ergste vorm van onderdrukking sinds het ontstaan van de republiek.

Veel materiaal op dit elfde studioalbum werd in die periode geschreven, maar volgens Marco Coti Zelati moeten we het album toch echt zien als aanklacht tegen de huidige maatschappij waarin we vrijwel onafgebroken online zijn en door technologie worden geregeerd. Wellicht is dat dan de nieuwe zwarte pest, want één ding is zeker: dit is met afstand het donkerste album dat de Italianen tot dusver hebben afgeleverd, zeker wat betreft de teksten.

Na tien albums zijn er twee denkbare richtingen: je krijgt wat je verwacht of een band weet ineens te verrassen. Even terug naar de door de band geliefde maskers: misschien verbeeldt de hoes niet het snavelmasker, maar de ravenschedel: metafoor voor een nieuw begin na de dood, een opruimer.

Een nieuw begin, dus. We verwachten zeker niet dat de Milanezen ineens heel trendgevoelig een countryplaat afleveren, maar van enige verrassing is absoluut geen sprake: we krijgen wat we al sinds 1996 gewend zijn te horen: gothic metal met symfonische invloeden, vooral gedragen door de zang van powerhouse Christina Scabbia die ook op deze plaat weer bewijst dat haar stembanden na bijna dertig jaar nog geen millimeter slijtage vertonen. In ‘Scarecrow’ laat ze zeker in de refreinen horen wie het geluid bepaalt van Lacuna Coil: met zo’n strot kun je de Vesuvius tot uitbarsting brengen. Haal die stem weg en er blijft zo goed als niets over van dit nummer, dat in de coupletten uit welgeteld één akkoord bestaat.

Wat betreft composities is ‘Hosting the Shadow’ interessanter en bovendien een demonstratie van het betere grunt- en screamwerk, verzorgd door Lamb of God’s Randy Blythe. Het is een van de hoogtepunten op het album, samen met ‘Sleep Paralysis’ en de titeltrack. ‘Sleep Paralysis’ is werkelijk een heerlijke symfonische metaltrack met ware vocale hoogstandjes van Scabbia en bovendien een uitstekende gitaarsolo. Allemaal prima songs. Maar weggeblazen? Nee. De Vesuvius dreigde even kortstondig, maar is ook alweer snel gedoofd.

Echt verrassend is het album ook om een andere reden niet: bijna de helft van de tracks werd al eerder gereleased als singles, te beginnen met ‘Never Dawn’ dat al in 2023 uitkwam als soundtrack aan ‘Zombicide: White Death’, een bordspel waarin je moet overleven in de poolstad Wintergrad te midden van een zombie-uitbraak. (Detail: het spel was de opvolger van ‘Black Plague’ – de zwarte pest, inderdaad). Je moet er maar opkomen. ‘Never Dawn’ werd vorig jaar gevolgd door ‘In the Meantime’, ‘Oxygen’ en ‘Gravity’. Ze staan er allemaal op.

Zet een van deze nummers op en je hoort direct: dit is Lacuna Coil. De band heeft in dertig jaar tijd echt een signature-sound ontwikkeld met de klassieke vocalen van Scabbia als tegenwicht van Ferro’s gegrom op een dik tapijt van orkestrale arrangementen tegen een muur van zwaar overstuurde baritongitaren. Geen andere band die zo klinkt: een Milanees maatpak waar je op kunt vertrouwen met perfecte pasvorm en dat altijd goed zit.

En toch gaat het recept uitgerekend op dit album op den duur vervelen. Dat wordt veroorzaakt door het blote feit dat een moddervette productie uiteindelijk niet kan verhullen dat de songs eigenlijk niet zo sterk zijn. Twee keer couplet en refrein laten dreunen op een eensnarige, weliswaar pakkende riff, dan een break met bij voorkeur wat mystieke koorgeluiden, afgesloten met nog een keer het refrein. Dan redt zelfs de stem van een de beste zangeressen in het genre niet meer.

Is het slecht? Nee. Kunnen de Italianen beter dan dit? Ja. Na de jubileumeditie van ‘Comalies XX’ dat we van Zelati eigenlijk niet als het tiende album mochten beschouwen, is dit album voor de fans vertrouwd materiaal en voor de nieuwkomers zal het een prima introductie zijn. Maar wie Lacuna Coil op de toppen van hun kunnen wil horen, doet er goed aan om de oorspronkelijke ‘Comalies’ uit 2002 op te zetten. En luister dan eens naar ‘The Ghost Woman and The Hunter’. Dat niveau haalt de band beslist niet op ‘Sleepless Empire’. We zitten nu met een Italiaans maatpak waarvan de naden na een keer dragen al loslaten. Een kleermaker uit Milaan zou zich ervoor schamen. (60/100)(Century Media Records)

Bandleden:

Andrea Ferro – vocals

Marco Coti Zelati – bass, keyboards, guitars

Cristina Scabbia – vocals

Richard Meiz – drums

Tracks:

1. The Siege
2. Oxygen
3. Scarecrow
4. Gravity
5. I Wish You Were Dead
6. Hosting the Shadow
7. In Nomine Patris
8. Sleepless Empire
9. Sleep Paralysis
10. In the Mean Time
11. Never Dawn