Weather Systems laat Anathema bijna herleven in 013 Tilburg
De in Nederland flink populaire progressieve rockband Anathema van de broertjes Daniel en Vincent Cavanagh (en enkele jaren ook nog met broer Jamie op bas) hing in 2020 haar carrière aan de wilgen na het album ‘The Optimist’ (uit 2017). Over de exacte redenen doen wat wilde verhalen de ronde, maar Corona zal er ongetwijfeld mee te maken hebben. Fast forward naar 2024. Belangrijkste songschrijver en gitarist Daniel Cavanagh maakt samen met drummer Daniel Cardoso een doorstart in de vorm van Weather Systems (vernoemd naar het album van…) en presenteert hun debuut ‘Ocean Without A Shore’. Dit album ademt in werkelijk alles Anathema: hoes, productie, songtitels en vooral muzikaal. Al is Daniel qua zang duidelijk de mindere van de twee broers. Maar goed, als Vincent meedeed heette het wel Anathema.
Waar Anathema vroeger de grote zaal voltrok, moet Daniel het doen met de goed gevulde kleine zaal. Omdat het balkon helaas dicht blijft (gooi die toch open 013, dat is voor iedereen relaxter!), is het nog dringen geblazen. Maar het doet gelukkig niets af aan de sfeer. Die zit er zelfs bij het toch niet al te toegankelijke voorprogramma Haunt the Woods al goed in. Wat zelfs de Engelse band verrast, want meerdere keren geeft de sympathieke zanger Jonathan Stafford (die er eerder Scandinavisch dan Engels uitziet) aan dat hij zo blij met ons Hollanders is. Nou, insgelijks, want zijn charisma en presentatie compenseren de verder de nogal serieuze en saaie uitstraling van de andere bandleden. Maar het gaat om de muziek natuurlijk en die is zowel ongrijpbaar en als bij vlagen prachtig.
Denk aan een psychedelische Radiohead meets Muse met de hoge stem van Jeff Buckley en je hebt een redelijk klankbeeld. Nummers van beide albums en hun EP komen voorbij, met het mooi opgebouwde ‘Save Me’ en het prachtige, uitgesponnen ‘Helter Skelter’ als uitschieters. Hier en daar mag het voor mij wel iets minder arty en breekbaar en zou een herkenbaar refrein wonderen doen, maar over het algemeen een prima kennismaking. En leuk: slotnummer ‘Sleepwalking’ werd bijna a capella traditiegetrouw midden in het publiek gespeeld terwijl het podium vast werd omgebouwd. Goeie opwarmer derhalve.
Om stipt 21.00u maakt een introtape, waarover Daniel meezingt, duidelijk dat hij vijf jaar niet op het podium heeft gestaan. In die vijf jaar is zijn omvang overigens fors toegenomen, net als de lengte van zijn dreadlocks. Visueel even wennen, maar muzikaal is het meteen een warm bad. Vocaal wordt Daniel gelukkig ondersteund door Soraia Silva, die niet onverdienstelijk, maar met (nog) iets minder emotionele lading de partijen van Lee Douglas voor haar rekening neemt. En ook visueel is zij een welkome aanvulling met haar aanstekelijk enthousiasme van een blij jong veulen.
Het geluid is goed afgesteld doch wordt naarmate het concert vordert wel helaas steeds harder. De kleine twee uur worden gevuld met zes songs van het debuut en maar liefst negen van zijn oude band. Het lange epos ‘Synaesthesia’ ragt lekker de zaal in middels een fijne Tool-riff en halverwege een hoofdrol voor Soraia. Het vlotte en aanstekelijke ‘Do Angels Sing Like Rain’ klinkt als een prima afgekeurde Anathema song. Dan heeft het elektronische en zelfs dansbare ‘Ocean Without a Shore’ meer eigen smoelwerk.
De Anathema songs zijn zowel een feest der herkenning als hier en daar verrassend qua keuze. Prachtige nummers als ‘Springfield’, het gejaagd beukende ‘Closer’ of het breekbare ‘Flying’ bezorgen nostalgisch kippenvel. Het epische ‘A Simple Mistake’ overdondert in het heavy tweede deel. Dat de gitaarpartijen, achtergrondzang en keyboardklanken soms (groten)deels van de harde schijf lijken te komen is jammer. Neem dan een keyboardspeler mee denk ik dan. Daniel heeft het al druk zat om zijn zangpartijen te combineren met zijn gitaar (en zijn vape-verslaving). Het heerlijke drieluik ‘Untouchable’ sluit het concert samen met de massaal meegezongen ‘Fragile Dreams’ overtuigend af. Miss Silva steelt nog éénmaal de harten middels een meezingrondje in het publiek alvorens de band oprecht dankbaar afscheid neemt.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik vooraf zo mijn bedenkingen had. In het verleden verliepen Anathema-optredens lang niet altijd vlekkeloos en met de afwezigheid van de talentvollere broer Vincent, verwachtte ik een matige performance. Maar ondanks de tekortkomingen in zang, bleek het een aanstekelijke avond en was het overwegend genieten geblazen. Met dank aan de begenadigde Soraia, de oprechte en humorvolle presentatie van een deels Nederlands-sprekende Daniel (die onder andere het kampioenschap van Liverpool terecht aan de Nederlandse inbreng wijtte), de muzikale erfenis van Anathema en het enthousiaste publiek. Fijn om eens ongelijk te hebben!
