Lucifer – Lucifer I
In 2013 was daar ineens The Oath, de band rond de Zweedse gitariste Linnéa Olsson en de Duitse zangeres Johanna Sadonis. De door Black Sabbath en Pentagram beïnvloedde traditionele doom metal die de blondines op de single ‘Night Child’ lieten horen viel bij veel mensen in de smaak. De 850 exemplaren van de single waren in no-time uitverkocht en er ontstond een ware hype rondom de band. Ook het naamloze debuut werd erg goed ontvangen. Veel magazines kwamen superlatieven te kort om het album te omschrijven.
Toch bleef het verdacht stil in het Oath kamp. Tot er op 29 april, een maand na het verschijnen van het album, een bericht werd gepost op de Facebook pagina van de band. “The Oath, as we know it, is dead. The constellations are shifting once again. The morning star returns at dawn. JS”. De band bleek al geruime tijd niet meer te bestaan.
Johanna Sadonis kondigde echter al snel haar nieuwe band Lucifer aan. De band bestaat naast Sadonis uit The Oath drummer Andrew Prestridge, voormalig Cathedral gitarist Gaz Jennings en bassist Dino Gollnick. Anubis, de eerste Lucifer single, werd wederom goed ontvangen, en er ontstond ook rondom Lucifer een hype. Nu is daar het debuut album, ‘Lucifer I’.
Lucifer weet op dit debuut een goede brug te slaan tussen de occulte rock van bijvoorbeeld Coven, en en doom zoals Cathedral deze maakte. Vooral de riffs doen erg denken aan de oude broodheer van Jennings. Het geluid op deze plaat klinkt echter alsof ie al gemakkelijk veertig jaar oud is. Verwacht echter geen ruis of weggevaagde frequenties. Ieder instrument wordt kraakhelder weergegeven. Zelfs de geluidseffecten van een kerkklok en een onweersbui klinken goed door.
De eerder gemaakte vergelijking met Coven is niet uit lucht. Vocaal doet Sadonis erg aan Jinx Dawson denken. En net als de zelfbenoemde metal goth queen, weet ze met haar veelzijdige stem de luisteraar te bezweren. Probeer maar eens naar opener Abracadabra te luisteren zonder in gedachten weggevoerd te worden naar een zwarte mis.
Dat Lucifer een erg dynamisch geluid neer weet te zetten, bewijst een nummer als ‘Purple Pyramid’. Logge doom riffs worden op dit album afgewisseld met speelse, cleane stukken, zonder ook maar ergens geforceerd te klinken. Het loodzware Sabbath is gevuld met Black Sabbath riffs en de stem van Sadonis klinkt met vlagen oprecht wanhopig. Nummers als ‘White Mountain’ en ‘Morning Star’ beginnen traag en zwaar, maar trekken je dan mee in een maalstroom aan psychedelische riffs.
Aan het eind weet de band ook nog te verrassen met het grootse A Grave For Each One Of Us. Dit nummer vormt ietwat een stijlbreuk met de rest van het album, maar weet toch het Lucifer geluid te behouden.
Lucifer I is zeker geen perfect album. Daarvoor is het net te eentonig. Ook lijkt het geheel te erg opgebouwd rondom de zang en gitaar. De drums weten nergens te verrassen en de bas volgt vrijwel continu braaf de gitaarlijnen. Dat is jammer, want iets meer creativiteit binnen de ritmesectie had dit album net wat beter kunnen maken. Voor een debuut album is dit echter een erg sterk en sfeervol album, dat de belofte die de hype rondom de band heeft gecreëerd, volledig weet in te lossen. Wil je deze band een keer proberen, vergeet dan ook zeker niet de sfeervolle videoclip voor het nummer Izrael te bekijken. (8,5/10) (Rise Above Records)
