Ray Wilson (De Bosuil, Weert, 24-04-2015)

Ray Wilson, ex-Stiltskin, ex-Genesis, en sinds 2001 solo. Vrijdag stond bij in de Bosuil, gewoon in Weert. Een uur later dan aangekondigd begint het tikkende geluid en het drum intro van Mario Koszel, en is het duidelijk welk nummer als eerste gespeeld wordt, ‘No son of mine’ en zonder pauze gaat het over naar ‘That’s all’. De stem van Phil Collins wordt niet eens gemist bij deze nummers en het publiek zingt uit volle borst mee.

Op de momenten dat de muziek wat harder klinkt, is Ray net niet goed te verstaan. Dat ligt niet aan de power van de stem van Ray, die is prima. Gelukkig wordt de hit ‘Inside’ van Stiltskin gespeeld en is het geluid weer goed afgeregeld. Gitarist Steve Wilson, de broer van Ray, loopt tijdens ‘Inside’ naar gitarist Ali Ferguson en deze interactie had iets vaker gemogen. Jammer dat Steve en Ali niet extra in het licht gezet werden. Licht is de finishing touch.

Na de pauze begint Ray met zijn excuses aan te bieden omdat hij een uur te laat begon. Tegen hem was 22.00 uur verteld. Een miscommunicatie kan de besten gebeuren. Eerst worden een paar rustigere nummers gespeeld, maar hierna zorgden ‘Follow you, follow me’, en ook ‘Solsbury hill’ voor een vrolijke sfeer. Het publiek danst, klapt en zingt mee, en ook tijdens ‘Change’ blijft deze sfeer er in zitten.

Ray vertelt dat het volgende nummer een verbintenis heeft met Nederland, ‘Yet Antoher day’, dat gaat over een vriend van Ray die zichzelf jaren geleden van het leven heeft beroofd. De versie met Arim is natuurlijk uptempo, maar Ray zet nu een gevoelige ballad neer. Tijdens de ballad ‘Goodbye Baby Blue’ speelt Bassist Lawrie Macmillan met zijn ogen dicht en lijkt amper aanwezig, je ziet duidelijk dat hij in de muziek kruipt. Het publiek heeft tijdens het concert al vaker mooie staaltjes saxofoon voor bij horen komen, maar bij ‘Goodbye Baby Blue’ zit er wel een heel mooi stukje in. Dit levert dan ook een verdiend applaus van het publiek op.

Er worden een paar Stiltskin nummers gespeeld, waaronder ‘Sunshine and Butterflies’. Hierin speelt Kool Lyczek een mooi stukje weg op het orgel. Ook ‘Footsteps’ en ‘She’ worden gespeeld, waarna Ray akoestisch begint te spelen. De paar mensen die nog kletsen zij al snel muisstil. Mooi komt het intro van ‘In the air tonight’ zo uit en natuurlijk wordt deze hit zachtjes mee gezongen. Ray moedigt ons aan, “Sing it out loud”, en hij geniet zichtbaar van de interactie met het publiek.

‘Wish you were here’ is een nummer waar eigenlijk ieder een van af moet blijven, maar Ray Wilson en band zetten een hele mooie eigen versie van dit bekende nummer van Pink Ployd neer. “Jaaaaaa”, klinkt er door de zaal bij het intro van ‘Mama’. Iedereen is blij dat deze hit wordt gespeeld en er wordt luidkeels mee gezongen. Het licht was soms niet helemaal wat het moest zijn, maar bij het bekende “Ha ha, ha ha ha ha, ha ha, argh” gaat Ray vooraan op het podium op zijn knieën zitten, en vanaf de grond wordt zijn gezicht belicht. Wat is dit een gaaf gezicht, en Ray geeft zich helemaal ! Als ‘Mama’ weg sterft is het concert afgelopen. Een betere afsluiter hadden we niet kunnen hebben.

Natuurlijk wordt er aan één stuk door “We want more’ groepen, en er wordt volop geklapt en gefloten. Natuurlijk komt er een toegift ook als de band al terug is op het podium gaat het fluiten nog even door, wat een sfeer, heerlijk! Twee nummers worden er nog gespeeld, ‘Bless me’ en ‘No dreams are made of this’. Na ruim 2,5 uur is het concert aflopen. Het was het uurtje langer wachten meer dan waard, en rond 01.00 uur keert het publiek met een goed gevoel terug naar huis.