Delain – Lunar Prelude

Facebookrssmail

650_Delain_CMYK[1]Delain is een symfonische metal band van Nederlandse bodem. Ze bestaan dit jaar al weer 11 jaar. Na het uitbrengen van hun album ‘The Human Contradiction’ in 2014 heeft Delain een wereld tour met o.a. Satabon, Within Temptation en Nightwish gemaakt. Tijdens hun Europese tour waren zij zelf de headliners. Stil zitten is niks voor Delain. Daarom brengen ze nu de EP ‘Lunar Prelude’ uit.

Het instrumentale intro van ‘Suckerpunch’
 is kort. Zoals bekend klinkt de stem van Charlotte helder. En wat heeft deze dame een power op haar stem! Het nummer heeft in eerste instantie een “poppy sound”. Mede door de achtergrond zang ‘Oooohoohooh’. Ruben Israel drumt strak in dit pakkende ritme. Natuurlijk komen er metal invloeden bij. De metal en pop wisselen een paar keer af. Ook worden volume en tempo afgewisseld. Al met al genoeg om het volume lekker open te “gooien”.

Het geluid van strijkers klinkt aan de start van ‘Turn the lights out’. Charlotte is woord voor woord te verstaan nu ze zachter zingt. Even later komt een licht “poppy” ritme om de hoek kijken, wat weer afgewisseld wordt met de metal invloeden. Natuurlijk up-tempo! Er zitten leuke details in de muziek verwerkt. Het “geweld” van de snaren komt van: Gitaristen Timo Somers (ook Vengeance) en Merel Bechtold (o.a Purest of Pain en live gitarist van The Gentle Storm). En van bassist Otto Schimmelpenninck van der Oije.

Toetsenist Martijn Westerholt zorgt er voor dat ‘Don’t Let Go’ start met een wat dance/trance klinkend intro. Al snel is er meer metal in een opzwepend tempo. Een mooie combinatie. Tijdens een zachter gespeeld stukje komen elektronische klanken van Martijn goed tot zijn recht.

In eerste instantie komt het gejuich van het publiek na 3 studio nummers wat onwennig over. Charlotte laat in ‘Lullaby’ horen dat ze ook prima laag kan zingen. De sfeer uit het publiek is duidelijk voelbaar. Er volgen nog drie live nummers. De geluidskwaliteit valt een beetje tegen. Het is te dof. Het muzikale en vocale talent van Delain is echter wel degelijk te horen. De energie spat er van af.
Dat geldt ook voor ‘Here Come the Vultures’. Je voelt op het album de “vibe” uit het publiek. Schijnbaar moeiteloos schakelt Charlotte van power stem over op een klein gezongen gedeelte. Pianoklanken samen met Charlottes stem. Wat is dit mooi!
Als achtste en laatste nummer de orkestversie van ‘Suckerpunch’. Het intro met de strijkers is super. Licht en snel gespeelde delen in de “poppy” stukken. Prima afwisseling met de “metalsound”. Het zware geluid wordt waargenomen voornamelijk veroorzaakt door de koperblazers. Sommige gedeeltes zijn mooi dramatisch aangezet, daar hebben de pauken een aandeel in. De melodielijn van de originele versie is duidelijk te horen. Met net 2,30 minuten is deze versie veel te kort. Het nummer lijkt net niet helemaal af als de muziek eindigt. Je mist een stukje.

Misschien was het beter geweest om dit album als een bonus bij een volgend album te doen. Want door de verschillen van studionummers, live nummers en het orkest mis je een eenheid. Nu wil ik hiermee niet suggeren dat er op een bonus album minder eenheid hoeft te zijn. Maar daar kun je wel de extra’s opzetten als cadeautje naar de fans toe.
Geluidskwaliteit is van de live nummers is niet perfect en dat had ik bij Delain wel verwacht. De sfeer komt live duidelijk volle bak energie over en geven je een energie boast.

(7,5/10, Napalm Records)

Facebooktwitterredditpinterestmail
Inschrijven op de RockMuZine nieuwsbrief
Wekelijks op vrijdagavond het laatste nieuws en de laatste verslagen en recensies in je mailbox!

(Let op: check je spambox en voeg info@rockmuzine.nl toe aan je whitelist)

PJ