The Mysterons en Birth of Joy: opposites attract

Twee uitersten van het psychedelische spectrum deelden deze avond het podium van Tivoli de Helling. Het Amsterdamse The Mysterons brengt dromerige breed uitwaaierende psychedelische pop. Het trio van Birth of Joy tapt uit een heel ander vaatje. Birth of Joy’s nummers zijn gefundeerd in de rauwe rock ’n roll met een psychedelisch randje.

The Mysterons

De Mysterons kwamen elkaar tegen op het Amsterdamse conservatorium. Daarnaast zijn de Mysterons ook nog in andere bandjes actief, toetsenist Pyke, drummer Sonny en bassist Peter zijn ook actief in de afro-funkband Jungle By Night. Medeoprichter Brian Pots moest recentelijk afscheid nemen van de Mysterons omdat hij het niet meer kon combineren met zijn andere liefde Pauw.

De vier muzikanten van Mysterons betraden het podium om te openen met een instrumentale jam waarin langzaam de spanning werd opgevoerd. De stem van Josephine is een van de kenmerkende factoren van the Mysterons. Dromerig en ietwat ijl zal deze niet iedereen aanspreken. Josephine’s stem sloot echter naadloos aan bij de donkergerande, mysterieuze muziek van the Mysterions. De melodieën van the Mysterons leunden zwaar op de keyboard partijen van Pyke, de gitaar werd vooral als invulling gebruikt. Het stuwende en inventieve baswerk van Peter geeft the Mysterons’ muziek een energiek karakter. Hoogtepunt van de show was de nieuwe single ‘Mellow Guru’, een stuwend nummer waarin psychedelische orgelpartijen worden afgewisseld met muren van gitaarnoise.

 

Birth of Joy

Het driekoppige rockmonster Birth of Joy bracht eind februari haar vierde studio album ‘Get Well’ uit. Rockmuzine schreef eerder over Birth of Joy’s nieuwe album: “’Get Well’ is een opwindend rock ’n roll album dat veel belooft voor de live shows van dit power rocktrio uit Utrecht”. De show in de Helling was dus een uitgelezen gelegenheid om te inspecteren of Birth of Joy deze belofte waar kon maken.

Om gelijk met de deur in huis te vallen: Birth of Joy overtrof mijn verwachtingen! Vanaf de eerste machtige klappen van drummer Bob spatte de energie van het podium. De moddervette en vooral inventieve drumpartijen van Bob stuwen de muziek van Birth of Joy voort. Het grommende en grauwende hammond orgel van Gertjan en de gierende gitaren en de rauwe zang van Kevin completeren het plaatje.

Op ‘Get Well’ heeft Birth of Joy leren doseren. De rauwe energie komt nog harder binnen als deze contrasteert met meer ingetogen stukken. ‘Blisters’ was daarvan een prachtig voorbeeld. Midden in de orkaan van drums, orgel en gitaar ging het tempo omlaag en met alleen bekkens, bas en een creepy psychedelisch orgel kreeg het nummer opeens een heel andere lading. Het moment dat ‘Blisters’ weer ontplofte voelde bijna als een bevrijding. ‘Meet Me at the Bottom’ is een van de hoogtepunten van ‘Get Well’.  Live bleek er nog een schepje bovenop te kunnen, klonk het hammondorgel nog vuiger en was Kevin’s solo nog harder dan op de plaat. Maar vooral het contrast tussen de mooi gezongen stukken en Kevin’s oerschreeuw maakte indruk. ‘Devil’s Paradise’ was het eerste “Old School” Birth of Joy nummer op de setlist. De oudere nummers zitten de band als een comfortabele jas zodat ze ermee kunnen gaan spelen. Een ander intro hier, een jam daar en steeds weer die blikken richting Bob, de kapitein van de band. ‘Numb’ is het psychedelische hoogtepunt van ‘Get Well’. Maar ook live bleek het een beklemmend duister epos waarin slechts een juichend hammondorgel soms voor een lichtpuntje zorgde.

“Nu is het tijd voor een boogie” zo kondigde Kevin ‘Midnight Cruise’ aan en hij had niets teveel gezegd. Birth of Joy klonk nooit zoveel als the Doors als in ‘Midnight Cruise’, maar het voelde geen enkel moment als een imitatie. Met ‘Dead Being Alive’ was het weer tijd voor “een ouwe” zoals Kevin het uitdrukte. “Er mag gebeukt worden” zo vuurde hij het publiek aan. Gebeukt werd er niet deze avond, maar er werd massaal gedanst en met name bij de oudere nummers werd er ook driftig meegezongen. ‘Get Well’ is een balad in Birth of Joy stijl. Door de geraffineerde opbouw van de spanning groeide ‘Get Well’ uit tot het hoogtepunt van de show. Van een ijle slide gitaar naar een wall of sound en weer terug: kippenvel. De band had er zin in, publieksfavoriet ‘Rock ’n Roll Show’ stond niet op de setlist, maar er ging een luid applaus op toen het kenmerkende drumintro klonk. In dit nummer straalt Birth of Joy pure energie uit. Met de duistere, pessimistische maar o zo mooie nieuwe single ‘Hands Down’ werd de reguliere set afgesloten.

 

Na hartstochtelijk schreeuwen, klappen en fluiten van het publiek kwamen Kevin en Bob weer terug op het podium. Gertjan was blijkbaar het sanitair nog aan het bewonderen. Met een langgerekte uitvoering van ‘Make Things Happen’ kwam er een einde aan deze memorabele avond vol psychedelica.

Fotografie: Ariane van Ginneke