Darrel Treece-Birch – No more time

Darrel volgde al op jonge leeftijd piano les. Als klein jongetje had hij zijn eerste optreden in de Fleetwood Marine Hall. Darrel werd geïnspireerd door de vroege elektronische muziek van bijvoorbeeld Jean-Michel Jarre en Vangelis. De prog-inspiratie kwam van bands zoals Yes, Genesis en Marillion. Darrel is toetsenist voor TEN en Nth Ascension. Ook solo is hij actief. Op ‘No more time’ speelt hij behalve keyboards ook bas, drum en mandoline. Er spelen een aantal gast-gitaristen mee zoals: Steve Grocott, Dan Mitchell en Martin Walker.

Snel stromend water in ‘Riding the Waves’. Dit nummer is iets rockender dan zijn voorganger. De toetsen geven een elektronische aanvulling, zonder dat het tè elektronisch klinkt. Darrel bespeelt de cimbalen snel en strak. Het ritme is, mede door de bas van Gavin Walker (Nth Ascension) pakkend. De gitaar van Phil Brown is een poosje aangenaam op de voorgrond te horen. De geluidskwaliteit is prima. Mooi opgebouwd nummer met terug kerende details. Jammer dat het einde niet mooier wegsterft.

‘Hold On’ start met een rustige piano solo. Daarin valt de kleine hapering die in de muziek zit, best goed op. Ik herken direct de stem van Alan “Spud” Taylor (Nth Ascension). Hij zingt duidelijk, waardoor de mooie en gevoelige tekst zo goed als woord voor woord te verstaan is. Tijdens een instrumentaal stuk laat Alan meeslepend gitaarspel horen.

Requiem is een mis die opgedragen wordt voor een dierbare die overleden is. En zo klinkt de muziek van ‘Requiem Pro Caris’. Teder en gevuld met verdriet. Eerst is vooral piano te horen. John Power zorgt met zijn manier van viool spelen voor extra ontroering. De viool wordt even wat sneller bespeeld en het volume in de muziek neemt voor korte tijd iets toe. Hier klinkt hoop in door. De pijn van het verlies en een mix van hoop blijf je t/m de laatste noot horen.

In ‘Mother (Olive’s Song)’ is het alleen Darrel die je hoort. Hij speelt diverse keyboards, hierdoor hoor je laagje over laagje. Voor een deel smelten deze laagjes volledig samen. De laagjes in de muziek kruipen helemaal onder je huid. Waardoor dit nummer een onvoorstelbare ontspannende werking heeft.

‘No More Time’ is de titeltrack. Nu is het niet Alan Taylor die zingt, maar John Power heeft achter de microfoon plaats genomen. De tekst is meer dan alleen tijd en tijdbeleving, en zet je aan tot nadenken. John neemt niet alleen de vocale partij voor zijn rekening, ook bas en gitaar worden door hem bespeeld. Darrel doet het drumwerk en hij is ook verantwoordelijk voor al wat onder de toetsen vandaan komt. Dit alles zorgt voor een nummer dat lekker makkelijk weg luistert.

‘Music of the Spheres’ wordt gezongen door gast-zangeres Karen Fell. Ze heeft een vrij zachte, dunne stem, die mooi combineert met het pianospel. Hoge, elektronische tonen komen onder de toetsen vandaan. Deze zijn af en toe iets aan de scherpe kant. Niet alle wendingen verlopen perfect. Er zijn een paar minieme timings-foutjes in de mix. Met tedere klanken van de piano eindigt dit mooie en rustige nummer.

Deze cd heeft een goede balans tussen de instrumentale en de gezongen nummers. Wat meer rockende nummers, zoals ‘Freedom Paradigm’ worden afgewisseld met rustiger nummers. Voor beiden geldt: dit is muziek om bij te niksen. Zeer geschikt om in een langzaam aan modus te komen of te blijven.

(7,5/10, Melodic Revolution Records)