Hellnite – Midnight Terrors

Een van oorsprong Mexicaanse metalband, die kom je niet vaak tegen op internet, kijkende op Metal Archives blijken er toch ook in Mexico flink wat metalbands te zijn, een eventueel vooroordeel over alleen maar salsa en aanverwante stijlen blijkt dan ook misplaatst.

De band waar ik het over heb, is Hellnite en resideert niet meer in Mexico, maar in Canada. Omdat er geen bio is bijgeleverd en info over de band op internet alleen maar op de Facebook-pagina van Hellnite zelf te vinden is, is het dus ook gissen naar waarom de band uit Mexico vertrokken is. De band blijkt al sinds 2010 te bestaan, maar heeft nog maar 1 wapenfeit op haar naam staan, nl. een EP uit 2013. Hellnite zou volgens die Facebook-pagina een eenmans-project van Paolo Belmar moeten zijn, hoewel de bijgeleverde foto vermoeden doet dat de band inmiddels uit 3 leden bestaat.

Volgens de omschrijving op Facebook is de stijl van Hellnite speed metal, de band is beïnvloed door o.a. Alestorm, Gloryhammer, Korpiklaani, Ensiferum, Kreator, Tankard, Sodom, Skull Fist, Exodus, Death, Anthrax, Slayer, dus nogal sterk uiteenlopend van party-en powermetal tot thrash-en death metal.

Merkwaardig is, dat het album, welke een fraaie hoes heeft, opent met nummer 2, ‘Phantom Force’. Een grotendeels instrumentaal midtempo heavy metal nummer met lekker in het gehoor liggend gitaarwerk met leuke gitaarloopjes. Zodra de zang invalt komt wat mij betreft één van de manco’s naar boven, een bijna pratende en vrij lage zang met nauwelijks variatie in toonhoogte en door de manier van “zingen” bijna tegen death en grunting aanzittend, past dit m.i. niet echt past bij de muzikale koers welke Hellnite vaart.

‘Spirits Prevail’ bevat halverwege een fraaie tempoversnelling in een verder midtempo nummer. In het speednummer ‘Thrash Of The Living Dead’ wreekt het euvel van de eentonige en te lage zang zich ook, in zo’n nummer hoor je gewoon hoge uithalen te horen, ondanks dat de gitaarriff wel lekker klinkt.
Gaandeweg het album breekt ook op, dat het gitaarwerk behoorlijk repeterend wordt, maar dat kan ook komen omdat de zang dat gevoel oproept. Toeval of niet, maar het instrumentale ‘Darker Than Black’ maakt dan ook gelijk meer indruk en bevalt goed, mede ook door het lekkere baswerk.

Na een paar luisterbeurten heb ik nog niet het idee, dat je hier te maken hebt met een aanwinst voor de metalscene, zo hier en daar hoor je wel wat leuke en goede ideeën, maar het repetitieve in de nummers en de abominabele “zang” zorgen er niet voor, dat je op het puntje van je stoel zit. Productioneel is het album ruim voldoende. Voor een vervolg is een echte zanger dringend nodig en bandleden erbij kan voor aanvullende ideeën zorgen. Mocht de zang je niet irriteren, dan komt je score waarschijnlijk een stuk hoger uit.

(55/100)(Sliptrick records)