Sifting – The Infinite Loop

Deze Amerikaanse Progressieve Metal band afkomstig uit Los Angeles werd opgericht in 2010 door front-man Eduardo Osuna Gil, toen nog woonachtig in Caracas (Venezuela). Nadat hij zijn moeder en grootmoeder verloor als gevolg van een tragisch vliegtuigongeluk begon hij materiaal te componeren als een soort rouwverwerking. Hij trommelt wat vrienden uit de lokale muziekscene op en gaat het nu ook live ten gehore brengen. Mede door deze optredens wint Sifting nu snel aan populariteit. Niet alleen in Venezuela maar ook buiten de landsgrenzen. In 2011 mag Sifting fungeren als support van Bullet For My Valentine tijdens hun Latijns-Amerikaanse tour. 

Eind 2013 brengt Sifting haar debuutalbum ‘All The Hated’ uit. Het titelnummer van dit album komt terecht op het immens populaire videogame ‘Rock Band’, waardoor ze veel bekendheid in de Verenigde Staten genereren. Eduardo beseft dat als Sifting wereldwijd wil doorbreken dat meer kans van slagen heeft in de Verenigde Staten dan in Venezuela. Begin 2014 laat hij dan ook alles achter in Venezuela om zich te vestigen in Los Angeles. Hier begint hij te schrijven aan nieuw materiaal en net als destijds in Venezuela begint hij ook weer met optreden met muzikanten uit de lokale muziekscene. In 2015 komen dingen in een stroomversnelling voor Sifting. Ze scoren diverse endorsement-deals (oa bij ESP Guitars) en ze komen onder de aandacht van producer Steve Evetts (Suicide Silence/The Dillinger Escape Plan) met wie ze een EP opnemen genaamd ‘Blurry Paintings’. Deze EP is weer de reden dat ze worden benaderd door producer Ryan Williams die oa heeft gewerkt met Velvet Revolver, Pearl Jam en Rage Against The Machine. Onder zijn productionele leiding neemt Sifting haar tweede schijf genaamd ‘Not From Here op die eind 2016 wordt uitgebracht. Onmiddellijk hierna rekruteert Eduardo drummer Joey Aguirre en bassist Wins Jarquin’ en gaan ze op een 30 data durende Noord-Amerikaanse tour. In 2017 tekent Sifting bij Eclipse Records. 

Ondertussen blijft Sifting toeren en werken ze aan nieuw materiaal voor The Infinite Loop, hun derde langspeler onlangs uitgebracht op 27 september. Niet alleen muzikaal maar ook tekstueel heeft The Infinite Loop veel te bieden. In ‘Stop Calling Me Liberty’ komt het Amerikaanse Vrijheidsbeeld tot leven om ons te waarschuwen dat het concept ‘vrijheid’ een luchtbel is en alleen geldt en gebruikt wordt door de elitaire ‘rijkere’ Eerste Wereldlanden. ‘Enough’ gaat over dat ouders hun kinderen verwennen en overladen met materialistische dingen in plaats van ze dingen te geven die ze echt nodig hebben zoals aandacht, liefde en acceptatie. 

Het titelnummer behandelt het thema reïncarnatie en zo heeft ieder nummer wel een onderliggende boodschap of thema wat de moeite waard is. Reden te meer dus om niet alleen naar de fantastische muziek te luisteren maar ook het tekstvel erbij te pakken. Opener ‘Agony’ laat meteen horen waar Sifting voor staat. Dit ruim 10 minuten durende epos begint rustig om vervolgens om te slaan in een beuker a la Dream Theater/Symphony X. In het midden van het nummer krijgen we een rustpuntje in de vorm van akoestisch gitaarwerk om vervolgens weer furieus te vervolgen met flitsende gitaarsolo’s en razende tempoversnellingen. 

Het hele album kenmerkt zich door uitstekend gitaarspel, inventieve drumpatronen en baslijnen en uitstekende zang van Eduardo die van alle markten thuis blijkt te zijn. Clean, screams, grunts, het maakt ‘m allemaal niets uit. Dit komt het luisterplezier alleen maar ten goede. Ondanks de muzikale krachtpatserij wat vaak ten koste gaat van de compositie zijn alle tracks goed opgebouwde liedjes voorzien van een kop en een staart en klinken ze niet als aan elkaar geplakte ideeën zonder enige samenhang. 
‘A Critical Affair’ is een snelheidsmonster waarin vooral drummer Joey Aguirre zijn talent mag etaleren. ‘Enough’ is een soort Power Ballad met een beklemmende sfeer. ‘Stop Calling Me Liberty’ begint zeer origineel en grappig en gaat daarna weer alle kanten uit. Het gaat van Dream Theater tot Galactic Cowboys tot recht toe recht aan Trash Metal maar het blijft desondanks toch klinken als Sifting. Vooral het instrumentale middenstuk kan me zeer bekoren. 

Van neo-klassieke gitaarsolo’s ondersteund door Blast Beats overgaand in rustige gevoelige gitaarsolo’s. Tijd om al dit moois op je in te laten werken krijg je niet van Sifting, in het geweldige instrumentaaltje ‘The Fifth Element’ worden wederom alle muzikale registers opengetrokken. Het gitaarwerk op dit nummer doet erg denken aan Chris Poland en dit nummer zou niet misstaan hebben op zijn Return To Metalpolis-album. Hierna mogen we gelukkig wel even op adem komen middels de nummers ‘What If (Dichotomy)’ en ‘To Who I Am’. Het tempo ligt wat lager en de nadruk ligt op de prima melodieuze zanglijnen van Eduardo. Maar vrees niet, ook in deze nummers gebeurt er nog genoeg om de aandacht niet te laten verslappen. 

Navolgende track ‘Ghost Of A Lie’ met als gast toetsenist Derek Sherinian (introductie overbodig) die zijn momentje pakt in het fantastische middenstuk van dit mid-tempo Prog-Metal meesterwerkje waarin op het eind het gaspedaal toch weer even wordt ingedrukt om vervolgens weer terug te keren en te eindigen in het oorspronkelijke tempo. Emotionless Shells is Progressieve Thrash Metal. Dit moet je gewoon horen om te geloven. 
Afsluiter ‘The Infinite Loop’ klokt ruim 13 minuten en is geen liedje maar een muzikaal schilderij. Het nummer bestaat uit verschillende lagen en wordt zorgvuldig opgebouwd. 

Ik geef zelden de maximale score maar The Infinite Loop heeft ‘m dik verdiend. Ik voorspel dat dit een Progressieve Metal-klassieker wordt. Dit album is voor mij de Images And Words van 2019. Nu al mijn album van het jaar. Aanschaf verplicht! 
(100/100) (Eclipse Records) 

Tracklist: 

1 Agony (10:46) 
2 A Critical Affair (5:08) 
3 Enough (3:37) 
4 Stop Calling Me Liberty (7:25) 
5 The Fifth Element (7:24) 
6 What If (Dichotomy) (4:22) 
7 To Who I Am (4:01) 
8 Ghost Of A Lie (featuring Derek Sherinian) (8:12) 
9 Emotionless Shells (5:54) 
10 The Infinite Loop (13:18).  

Line Up: 

Eduardo Osuna Gil – Guitar/Vocals 
Joey Aguirre – Drums
Wins Jarquin – Bass 
Xavi Leon – Guitars