Sons of Apollo – MMXX

Onder het mom ‘never change a winning team’ wordt studioalbum nummer twee van supergroep Sons of Apollo gereleased. En dat slechts enkele maanden na live album/blu-ray ‘Live with the Plovdiv Psychotic Symphony’. De progmetal liefhebbers komen zo wel aan hun trekken. Het blijft me verbazen dat de kwaliteit van de Portnoy producten schijnbaar nauwelijks lijdt onder de kwantiteit. Want de workaholic is non stop on tour dan wel in de studio met één van zijn vele projecten bezig, althans, zo lijkt het. Maar de kachel moet roken, dus is een gestage productie een must blijkbaar in deze voor menig muzikant moeilijke tijden.

Maar terug naar de band. De zonen verrasten ons in 2017 met het prima progressieve werkstuk ‘Psychotic Symphony’. Hoewel in slechts een paar weken bij elkaar geschreven en opgenomen, klonk het als een mooie combi van classic rock (Van Halen, Who, Rainbow) met een zeer grote dosis Dream Theater. Oftewel, veel muzikale krachtpatserij, maar gelukkig voldoende ruimte voor herkenbare hooks en melodieuze refreinen. Met ‘Coming Home’ en ‘Alive’ als persoonlijke favorieten.

Fast forward naar huidig jaartal MMXX. De sound vanaf openingssong en eerste kennismakingssingle ‘Goodbye Divinity’ is zeer herkenbaar, met dank aan de prima zingende Soto, die er een heerlijk catchy refrein uitgooit. Ook de individuele uitspattingen zijn natuurlijk gebleven: een vet aangezette keyboardsolo leidt de freaky en metallic klinkende gitaarsolo in, ondersteund door het heerlijke basgeluid van topper Sheehan. Lekker begin derhalve.

Beide hierop volgende, nogal door de oude Dream Theater ten tijde van ‘Fall to Infinity’ beïnvloede nummers ‘Wither To Black’ en ‘Asphyxiation’ zijn ook erg heavy, maar maken iets minder indruk. Want beide zijn nogal druk en van hakkende zenuwachtige ritmes voorzien en missen orinaliteit. Het zijn vooral vehikels voor de heren Sherinian en Bumblefoot om te freaken. Hoe goed de muzikanten ook zijn, de sound ontbeert hier  warmte en gevoel. Sowieso, de technisch ongetwijfeld perfecte gitaarsolo’s raken bij mij zelden echt de gevoelige snaar. Dat doet collega John Petrucci een stuk beter.

Gelukkig volgen hierna twee toppers en relatieve rustpuntjes. ‘Desolate July’ opent met mooi dreigend pianospel en ontwikkelt zich tot een prachtig gedragen power ballad met een hoofdrol voor Jeff Scott Soto. Hoogtepuntje! Het bijna negen minuten durende ‘King Of Delusion’ begint al even dreigend, met een lang en mooi piano intro, alvorens uit te monden in een heerlijke catchy midtempo rocker. Het piano-drumduel na de break halverwege is zowel origineel als indrukwekkend. ‘Fall To Ascend’ rockt lekker, al hebben we dit al vaker gehoord. De solosectie is meer complex gefreak en krachtpatserij dan dat er wat van blijft hangen. Knap hoor, maar het refrein daarna redt de song.

Het oosters klinkende ‘Resurrection Day’ is vergelijkbaar met ‘God of the Sun’ van hun eerste plaat. Een typische Sons of Apollo song: een melodieus refrein, heavy fundering en lang instrumentaal intermezzo waarin een ieder mag shinen. Deze keer gelukkig met een hoofdrol voor de verder zich toch wat bescheiden opstellende Billy Sheehan.

Afsluiter, tour-de-force ‘New World Today’ vergt met zijn dik zestien minuten het uiterste van de luisteraar, zeker na de voorgaande drie kwartier. De band neemt de tijd voor de opbouw. Mooi, rustig solerend trapt Bumblefoot af, waarna de poppy keyboards van Sherinian de song langzaam richting een heavy monster duwen. Het lekker zwaar aangezette refrein beklijft, al gaat het snel daarna over in een uptempo beuker met een heerlijk drummende Portnoy. Het erg lange, complexe en vast briljante instrumentale gedeelte hebben we in diverse vormen al op meerdere Dream Theater platen voorbij horen komen, dus daar word ik persoonlijk niet meer heel opgewonden van, hoe goed ook gedaan. Leuk voor de muzikanten onder ons. Gelukkig eindigt zowel het nummer als de plaat met dat prachtige refrein.

Apollo’s Zonen hebben onmiskenbaar een prima vervolg gegeven aan hun overtuigende debuut. Misschien dat de band net wat meer op elkaar is ingespeeld na de vele optredens waardoor het wat compacter en ook heaviër klinkt. Echter is de verrassing er nu ook wel vanaf; iets meer progressie in het songschrijven voor deze tenslotte toch ‘progressieve metal’ plaat was welkom geweest. De band treedt helaasnauwelijks buiten de paden van zijn voorganger. Al valt er over zowel de muzikale en technische  kwaliteiten van de bandleden als ook de productie helemaal niets te klagen. Mocht er echter ooit een derde plaat komen, dan hoop ik dat de ‘classic rock’ invloeden die volgens Portnoy mede de basis vormen van deze band, wat nadrukkelijker aan de oppervlakte komen. Stilstand is tenslotte achteruitgang, dus geef ik een half puntje minder dan het debuut. Maar als eerste echt grote release van het jaar toch een prima plaat. (85/100) (Inside Out Music)

LINE-UP

Jeff Scott Soto / Vocals
Ron ‘Bumblefoot’ Thal / Guitars, vocals
Mike Portnoy / Drums, vocals
Derek Sherinian / Keyboards
Billy Sheehan / Bass

TRACKLIST

1. Goodbye Divinity (7:16)
2. Wither To Black (4:48)
3. Asphyxiation (5:09)
4. Desolate July (6:11)
5. King Of Delusion (8:49)
6. Fall To Ascend (5:07)
7. Resurrection Day (5:51)
8. New World Today (16:38)