Black Knight – Road to victory

Ronald van Bruggen | 13 June 2020 | CD | No Comments

Oldschool Nederlandse bands welke tussen de 35 en 40 jaar bestaan en nog steeds meedraaien in de metalen wereld en dan met nieuw werk uitkomen, die verdienen dan natuurlijk aandacht. Bracht Picture vorig jaar het geweldige ‘Wings’ uit, nu is het de beurt aan het Noord-Hollandse Black Knight. Waar Picture met nagenoeg de oude bezetting Wings opnam, daar is van oude bezetting bij Black Knight nauwelijks nog wat te merken, alleen drummer en mede-oprichter Rudo Plooy is hiervan nog over. Nu is het wel zo, dat Picture begin jaren ’80 meerdere goede album uitbracht, waar dat Black Knight niet lukte en pas haar eerste plaatwerk afleverde in 2000, gevolgd door het tweede album in 2007, waarna weer lange tijd radiostilte intrad. Bezettingswisselingen zijn Black Knight niet vreemd, hetgeen productief zijn in al die jaren behoorlijk dwars gezeten zal hebben.

Maar nu is daar dan het derde full-album en met de komst van David Marcelis als zanger, ook actief in Lord Vulture en Thorium, heeft Black Knight een nieuwe zanger.

Het album schiet erg lekker uit de startblokken met het titelnummer en gelijk wordt duidelijk in welke hoek je de muziek van Black Knight moet zoeken, namelijk een mix tussen met name Judas Priest en Accept. Het album staat vol met heerlijke uptempo beukers met veel fraaie riffs, veelal mooi twingitaarwerk en fraaie solo’s, welke ook nogal eens twin uitgevoerd worden, bijvoorbeeld in Pendragon. Jammer dat er een whoowhoo-tussenstuk in zit, wat dit zo fraaie nummer wat in waarde doet dalen.

Uitschieters zijn ‘Primal power’ met de zoveelste vette riff, heerlijk soleerwerk, geweldig drumwerk onder een nekbrekend headbang tempo, dit nummer had zo op het laatste album van Judas Priest of Primal Fear kunnen staan. Ook afsluiter ‘The one to blame’ heeft ook zo’n knaller gitaarriff, het nummer is overigens al een oudje, want dit stond op de eerste demo uit 1986 en stond ook op de verzamelaar ‘Dutch Steel’ uit 2014. ‘Crossing the rubicon’ is het enige rustpunt, het nummer begint als ballad en kent dan wel een beetje een sleazy stuk, om om te slaan in een mid-tempo nummer afgewisseld met weer ballad-stukken.

Het album is voorzien van een erg goede heldere en vette productie, welke er op de koptelefoon erg goed uitkomt, waarin elk instrument erg goed tot zijn recht komt. In bijvoorbeeld ‘My beautiful daughters’, sowieso een geweldig nummer met zijn bijna speedmetal-achtige tweede coupletten, krijgen zowel beide gitaristen Gert-Jan Vis en Ruben Raadschelders, maar ook bassist Ron Heikens de kans om te excelleren. De vocalen van David Marcelis klinken ook uitstekend, al moet hij heel soms oppassen dat hij niet over het randje gaat, gelukkig ‘gilt’ hij beduidend minder dan bij Lord Vulture.

Black Knight levert een verdomd goed album af net als onlangs al Vandenberg en vorig jaar dus Picture, de oudjes doen het nog prima! Liefhebbers van moderne oldschool metal kunnen dit album blind aanschaffen. Laten we hopen dat de albumtitel ook de band ten deel zal vallen.

Hopelijk gaat het jaarlijkse Heavy Metal Maniacs op 23 en 24 oktober in de P60 te Amstelveen gezien de huidige corona-tijd wel door, Black Knight staat daar ook op de bill, dit album zal dan ongetwijfeld veel aandacht krijgen, ga ze zien! (87/100) (Pure Steel Records)