Dätcha Mandala – Hara

Jeroen Schortemeijer | 14 June 2020 | CD | No Comments

Dätcha Mandala, nou niet echt een rock ’n roll naam die ook maar enige bel doet rinkelen dan wel de interesse aanwakkert. Maar deze ‘Hara’ blijkt al het derde album van deze Franse (Bordeaux) bluespoprockers te zijn. Volgens eigen zeggen hun sterkste plaat, dus een logische eerste kennismaking dan. Na een eerste draaibeurt is de afwisseling opvallend. Net als de prima open en relaxte sound waarvoor zowaar een Clive Martin (Queen, Tom Yorke, Midnight Oil, The Cure, Skunk Anansie) verantwoordelijk blijkt. Geen kleine jongen. Verder horen we wat Beatles, ZZ Top, Queen en David Bowie invloeden en blijkt zanger Nicolas Sauvey over aardige en accentloze vocals te beschikken.

In Frankrijk tourt deze band er op los. En die ervaring hoor je wel degelijk terug in de nummers. Niet dat het allemaal top is, maar ze zitten overwegend wel goed in elkaar. De eerste vier songs zijn stevig, vol energie en hebben een dikke vinger in de jaren 70 bluesrock. Opener ‘Stick it Out’ heeft een lekkere stampende riff, een twinsolo en een eenvoudig meezingbaar refrein. ‘Mother God’ heeft zo’n lui ZZ Top (slide)gitaartje en is wat zeurderig gezongen. Terwijl de sterke ‘Who You Are’ en traditionele bluesstamper ‘Missing Blues’ aan de sound de onvermijdelijke mondharmonica toevoegen. Tot nu toe draait het lekker weg.

Echter, met vijfde nummer ‘Morning Song’ gaat het roer 180 graden om. Het is een gladde, erg matig gezongen Queen-ballad, waar niet doorheen te komen is. Het contrast met de vorige nummers kon niet groter zijn. Maar goed, voor de dynamiek op de plaat wellicht okee. Ware het niet dat ‘Sick Machine’ begint als Kiss’ I Was Made For Loving You’, maar dan met vocalen in de Bee Gees-regionen. Horen is geloven. Brrrr. Onbegrijpelijk dat die hotshot-producer hier niet heeft ingegrepen. Al redt de gitaarsolo het nummer nog enigszins. Maar het wordt nog vreemder. ‘Moha’ is een soort van Indiaas geluid, maar dan niet zoals we Page-Plant ooit hebben gehoord, maar meer iets uit een Bollywood film. Al klinkt het met die percussie nog wel aanstekelijk.

Gelukkig, met het vreemd getitelde ‘Eht Bup’ gaan we weer terug naar ons favoriete genre. Stevige gitaren, vet drumwerk en een catchy zangmelodie maken het tot veruit het beste nummer van het album. Bluesy ballad ‘Tit’s’ is okee, al leent de stem van Nicolas Sauvey zich niet echt voor de gevoelige noot. ‘On The Road’ is een vlot, akoestisch, middle of the road nummer. En het lange ‘Pavot’ sluit de plaat dan toch wel overtuigend af: zware gitaren met wat punk-achtige zang eroverheen en flitsende solo’s. Fijne stamper. Ze kunnen het dus wel!

Ik hou van afwisseling, maar deze Fransen slaan door naar wisselvallig. De stijl gaat echt alle kanten op, wat op zich prima is, maar sommige nummers zijn gewoon niet goed of vallen enorm uit de toom. Zodra de band zich op de stevigere kant focust, levert het een paar prima rockers op. Hopelijk gaat Dätcha Mandala zich in de toekomst meer die kant op ontwikkelen en krijgen we een wat consistenter geheel voorgeschoteld. Voor deze ‘Hara’ kan ik helaas niet al te positief zijn. (57/100) (Mrs. Red Sound)