Blackballed – Elephant In The Room

Jeroen Schortemeijer | 22 July 2020 | CD | No Comments

Wederom voor mij een onbekende en dus onbeminde rockband, deze Blackballed uit Manchester, Engeland. Het blijkt de hobbyband te zijn van New Model Army gitarist Marshall Gill. En hier is hij tevens de zanger trouwens. Dit trio omschrijft zichzelf als volgt: “We combine the best ingredients from hard rock riffs and dirty blues grooves, enriched with a good shot of psychedelic soulfulness”. Nou, dan heeft u als lezer wel een beeld lijkt me. De inderdaad wat bluesy hard rock nummers liggen lekker in het gehoor en zijn redelijk licht verteerbaar. Prima soundtrack voor de zomer, zo u wilt.

In 2013 werd de eerste EP uitgebracht, gevolgd door debuutalbum ‘Collosus’ in 2015. Het jaar er op werd de altijd moeilijke tweede plaat ‘Fultons Point’ in slechts vijf dagen opgenomen. Pas vorig jaar kreeg de band eindelijk wat succes doordat er veel opgetreden werd op festivals. Nu heeft het trio dus de van een prachtige hoes voorziene ‘Elephant in the Room’ uitgebracht die dit relatieve succes moet consolideren dan wel uitbreiden. Dat lijkt me in deze Corona-tijden een aardige uitdaging.

De nummers luisteren stuk voor stuk lekker weg, maar laten geen blijvende indruk achter. Daarvoor klinkt het allemaal wat te vrijblijvend en is de zang me niet overtuigend genoeg. Ook ontbreken de echt catchy refreinen meestal, wat ook al niet bijdraagt aan de eeuwige roem. Opener ‘When The Devil Calls’ zet de toon. Een lekker niets-aan-de-hand ritme en akkoordenschema, maar het meest opvallende is de lekkere wahwah-solo halverwege. Datzelfde geldt voor nummers als ‘Someone Else’s Shoes’, ‘Show Me The Light’ of ‘Break These Chains’. Een beetje doorsnee hard rock geluid, waar de gitaar net niet genoeg rockt en het geheel wat te braaf is om een blijvende indruk achter te laten. Ik mis de urgentie in het spel.

Maar gelukkig gaat af en toe wat meer het gas er op. Zo is het titelnummer tijdens het refrein wat sneller en heeft deze ook weer een mooie en lange gitaarsolo. Ook ‘The Lion’ is wat vlotter en ‘Mother Earth’ sluit de plaat redelijk overtuigend rockend af met een fijne riff en wederom vette solo. Die soleerruimte krijgt de heer Gill zeker niet in het punky New Model Army . Tussendoor vinden we nog wat rustpuntjes in de vorm van het akoestische ‘Another Lonely Day’ en de enige echte ballad ‘Flesh And Bone’. De eerste is prima gezongen en redelijk aanstekelijk; de tweede is zowaar een prachtig, door piano gedragen emotioneel blues nummer, waar Marshall hartverscheurend zijn ziel uit zijn lijf zingt én soleert en is daarmee het hoogtepunt van de plaat.

Heel veel potten zal Blackballed met deze langspeler niet gaan breken ben ik bang, daarvoor is hij voor de rockers niet heavy genoeg en voor de wat softere luisteraar niet pakkend genoeg. Maar als licht verteerbaar tussendoortje is deze ‘Elephant in the Room’ prima te genieten. Met de soulvolle ballad ‘Flesh and Bone als mijn persoonlijke favoriet. Naast de mooie hoes dan. (70/100) (Metalville/ PIAS)