Trauma – Awakening

Ronald van Bruggen | 20 September 2022 | CD | No Comments

Het Amerikaanse Trauma is een voorbeeld van een band die er in de jaren tachtig al vrij snel mee stopte om in deze eeuw de draad weer op te pakken. Wel bijzonder is, dat van de originele eerste bezetting niemand meer in de huidige band zit. Oprichter Don Hillier is in 2020 overleden, maar blijft onlosmakelijk aan Trauma verbonden en de legendarische Cliff Burton was de eerste bassist van Trauma, zie ook de recensie van het voorlaatste album van Trauma. Drummer Kris Gustafson is nog een soort van oudgediende.

Een nieuw, maar wel bekend gezicht is Brian Allen, bijna tien jaar zanger bij Vicious Rumors geweest. Zoals in die recensie vermeld, werd het tempo op dat album wat opgeschroefd ten opzichte van de begintijd en dat gebeurt op dit album nog meer, waardoor de stijl nog wat meer richting thrash opschuift. Opvallend is verder ook, dat de productie deze keer modern klinkt en tevens dat in refreinen de zang bijna gruntend klinkt, Trauma heeft goed in de gaten dat de trend van modern klinkende extreme muziek beter aanslaat dan oldschool metal met een gedateerde productie. Het bandlogo is deze keer ongewijzigd gebleven, de albumhoes is alvast de mooiste in hun geschiedenis.

Opener ‘Walk away’ is gelijk een exemplarisch nummer voor het nieuwe Trauma, veelal thrash tempo in de coupletten, melodieuze refreinen of juist andersom, met regelmatig licht gruntende zang, donderende drums en een fijne gitaarsolo. Het uptempo ‘Death of the angel’ doet qua melodie en fraaie gitaarsolo flink denken aan Vicious Rumors. ‘Meat’ is ook weer zo’n heerlijk klinkend nummer met vette riff, voor Allen zijn doen vrij rauwe vocalen, in het tussenstuk een flink ronkende bas. Ook midtempo nummers als ‘Burn’ klinken als een klok met geweldig riffwerk en gitaarsolo. ‘Falling down’ is ook zo’n afwisselend nummer met een thrashy begin, midtempo coupletten en snel refrein en een melodieuze gitaarsolo. ‘Voodoo’ kent uiteraard een navenant intro, maar brandt dan los a la Helstar op hun laatste full-album. Na een vernietigend begin gaat ‘End of everything’ als een trage en zware beuker verder om al redelijk snel om te slaan in een vette thrasher.

Na bijna drie kwartier is de koek op en mag ik wel stellen dat Trauma een knaller van jewelste heeft afgeleverd, instrumentaal en productioneel knalt het album van het begin tot het eind. Trauma mag dan qua bandleden en stijl nauwelijks iets meer met het prille begin te maken hebben, het nieuwe Trauma veroorzaakt bij mij in ieder het tegendeel van een trauma, dit is jaarlijst-materiaal. 90 /100 (Massacre Records)