The Abbey – Word Of Sin

Rik Moors | 25 February 2023 | CD | No Comments

Hoe de band bij de naam is gekomen is een lang verhaal, maar dat probeer ik zo kort mogelijk straks uit te leggen. Interessant is het zeker. Duistere en satanische verhalen gegarandeerd! Hoe omschrijven we de sound van de band? Een beetje vergelijkbaar met het vroege Ghost materiaal, maar dan wat doomiër. ‘Word Of Sin’ is het debuut van de band.

De Fins band ontleent de naam van een abdij en niet zomaar eentje. Het verhaal van The Abbey Of Thelema, het klooster op Sicilië van Aleister Crowley. Er wordt gezegd dat het occultisme bij hem is begonnen en dus ook bij dit klooster. De rituele offers die daar werden gedaan vormde een geloofssysteem dat Magick werd genoemd. Kortgezegd er gebeurde daar een hoop donkere dingen. Er is genoeg over te vinden op het wereldwijde web om er diep in te duiken. Zo kom je ook tegen dat Jimmy Page een volger is geweest van dit geloof.

Zoveel tijd hebben we niet en we zijn hier tenslotte om over het album te praten. Hoewel dit allemaal wel erg donker klinkt vind bandleider Jesse Heikkinen het reuze meevallen, zeker voor een doom metal album grapt hij in een interview. Tevens vertelt hij dat dit het eerste album is waarop hij ook, deels, de lead vocal voor zijn rekening neemt samen met zangeres Natalie Koskinen.

Met het verhaal van zonet in het achterhoofd valt het mij dan op dat niets op dit album eigenlijk over dat klooster gaat waar de bandnaam vandaan komt. Daar kan toch een mooi conceptalbum over gemaakt worden zou je denken. Misschien voor een opvolger?

Bij opener ‘Rat King’ schiet wel even de gedachte op dat je naar een vroege onuitgebrachte track van Ghost zit te luisteren, zeker met de vocals. Het nummer start traag, tegen het eind escaleert de situatie, zeker met het koor geeft dit wel dat spooky gevoel wat de hoes je ook al geeft. ‘A Thousand Dead Witches’ heeft een goeie riff en is een snellere track dan opener.

‘Starless’ dan, dat is geen cover van de King Crimson track. Al zal dat ongetwijfeld een bedoelde ode zijn aan de band aangezien Heikkinen vertelde dat hij van origine gitarist is en zichzelf nooit echt een zanger vond. Hij heeft veel naar King Crimson en de zang van John Wetton geluisterd en daar inspiratie uit opgedaan voor zijn eigen zang. Ook dit is een duistere track waarbij je de kaarsen al in een pentagram ziet staan in die Italiaanse abdij, klaargemaakt voor weer een satanisch ritueel. Aan het einde horen we hier ook nog een heel prettig gitaartje.

‘Word Of Sin’ sluit af met het ruim twaalf minuten durende ‘Old Ones’ waar voldoende ruimte is voor instrumentale passages. Tot een minuut of zeven krijgen we klassiek doom werk voorgeschoteld alvorens er een lange orgel passage komt. Wie hier denkt ik zet hem vast af mist aan het einde nog een kleine opbouw en wederom fijn gitaarwerk. Daarmee eindigt dit ritueel op een hoge noot.

Dat het niet louter een doom band is bewijzen de tracks bijna stuk voor stuk. Er zijn ook progressieve en psychedelische elementen te vinden en dat maakt het een fijne luisterbeurt al is het album net een tikje te lang. Liefhebbers van het occulte, progressieve en doom hebben hier een zeker een album om te checken. Ik ben in ieder geval benieuwd wat The Abbey ons in het vervolg te bieden heeft. Zet de kaarsen maar vast klaar voor je aan dit album begint. (77/100) (Season Of Mist)