The Rods – Rattle the cage

Ronald van Bruggen | 20 January 2024 | CD | No Comments

Nederlandse oldschool metalfans zullen veelal zeker 1 kenmerk van het Amerikaanse The Rods kunnen opnoemen, hun bekendste nummer is volgens ‘ons’ het nummer ‘Nothing going on in the city’, een cover van het Nederlandse White Honey, band van zangeres Hanneke Kappen, tevens presentatrice van het toendertijd vermaarde radio-programma Stampij. Opgericht in al 1979 door David Feinstein, neef van Ronnie James Dio en Carl Canedy, brengt de band met grote regelmaat albums uit, welke ook goed ontvangen worden, maar vanaf 1987 verdwijnt de band van het toneel. In 2011 keren ze terug om vervolgens elke 4 jaar trouw een album uit te brengen. En al vroeg in 2024 komt dan het tiende full-album uit. Respect voor met name David Feinstein, want hij tikt inmiddels al de 76 jaar aan.

De stijl van the Rods is al die jaren onveranderd, oldschool hard rock/heavy metal. Dat is ook op dit album niet anders. Opener ‘Now and forever’ is een fijne uptempo beuker met een licht cheesy refrein, wat wel gelijk in je hoofd blijft hangen. Het volgende ‘Wolves at the door’ is een langzaam en dreigend nummer met een fraaie gitaarriff en dito gitaarsolo. Met ‘Cry out loud’ gaat het tempo nog een tandje lager na een uitgebreid basintro, een meeslepend nummer met ook nu weer een fraaie gitaarsolo. Het titelnummer is een leuke rock and roller. ‘Can’t slow down’ bevat een gitaarriff en ritme welke gelijk blijft hangen en komt bluesy over. Op ‘Metal highways’ gaat het tempo fors omhoog, jammer dat er geen spannende gitaarriff te vernemen is, meer ondersteunend, het drumwerk van Carl Canedy met het double basswerk compenseert dat wel enigszins. ‘Hell or high water’ is een tam nummer en is 1 van de mindere nummers door met name het erg sleazy refrein. Gelukkig is ‘Play it loud’ een stuk feller, het kazige tussenstuk is dan wel weer wat minder. Uitschieter is het snelle ‘Shockwave’ met een vette gitaarriff en een heerlijk stuwende ritmesectie. Ook het afsluitende ‘Hearts of steel’ is een snel nummer, qua niveau wel iets minder dan het vorige nummer.

The Rods doet op dit album niets anders dan alle voorgaande albums, een solide oldschool album met enkele goede nummers, enkele mindere pretentieloze vullers, alles vertolkt door uitstekende muzikanten met een hele goede open productie. Met dit album zullen ook nu weer zeker geen potten gebroken worden.

75 / 100 (Massacre Records)