Judas Priest – Invincible Shield

Jeroen Schortemeijer | 10 March 2024 | CD | No Comments

Het heeft even geduurd, maar dan heb je ook wat. Zes jaar na het prima, doch ook weer niet overweldigende ‘Firepower’ komt Priest eindelijk met opvolger ‘Invincible Shield’ op de proppen. En het was het wachten waard! Dat deze band, toch in de herfst van zijn carrière (oerleden Tipton, Halford en Hill zijn dik in de zeventig!) nog zo’n fijne en harde plaat maakt. Leren petje af heren! Verwacht overigens niet al teveel nieuwe invalshoeken, maar vooral een verfijning van de metal sound van voorgaande twee albums waarop K.K. Downing-vervanger Richie Faulkner de snaren beroer

Over het relatief jonge veulen (43 jaar) Faulkner gesproken. Gezien de ziekte van Glenn Tipton (Parkinson), ga ik ervan uit dat hij het gros van alle solo’s heeft ingespeeld. En dat doet hij met verve, want sjesus, in vrijwel elke song zit heerlijk inventief gitaarwerk: lange en prachtig uitgewerkte (twin)solo’s die zelfs de meest doorsnee-songs (want ook die komen we tegen) toch naar een voldoende trekken. Oudgediende Tipton zal zich voornamelijk met het songschrijven bemoeit hebben. En ook producer (en live gitarist) Andy Sneap zal ongetwijfeld hier en daar wat gitaarpartijen hebben bijgedragen. Over Sneap gesproken. Het album klinkt super, met een mooie en moderne gitaarsound en prima balans tussen de andere instrumenten en Halfords hoge zangstem.

Opener ‘Panic Attack’ werd maanden geleden al gereleased, en het uptempo nummer smaakt nog altijd erg lekker. Wat een vette opener, met een prima zingende Halford en heerlijk gitaarwerk, zowel in het lange intro als tijdens de veelal dubbele solo’s. En een fijne zangmelodie ook tijdens de coupletten. Het nog iets snellere ‘Serpent and the King’ ademt met Rob’s hoge gegil volop ‘Painkiller’. Alleen jammer dat het refrein bestaat uit vier keer het herhalen van de songtitel. En dan volgt er wéér een snelheidsmonster in het overdonderende titelnummer. Misschien wat veel van het goede, maar het blijkt één van de hoogtepunten van het album te zijn. Een vet drummende Travis geeft uiteindelijk de hoofdrol aan Faulkner die het nummer volpropt met snelle riedels en een adembenemende (twin)solo van bijna twee minuten die je mond laat openvallen.

De nekspieren krijgen wat rust in de navolgende midtempo songs ‘Devil In Disguise’, ‘Gates Of Hell’ en ‘Crown Of Thorns’, waarvan de laatste twee het lekkerst in het gehoor liggen en ‘Crown’ met zijn aanstekelijke refrein zelfs commercieel te noemen is. Dan volgt de snelste en hardste, maar ook ietwat clichématige song ‘As God Is My Witness’ met een supersnelle riff, dubbele basdrums en wederom prachtige solo. Het reeds bekende, enigszins progressieve ‘Trial By Fire’ heeft een origineel ritme en is alleen daarom al welkom. Datzelfde gaat eigenlijk ook op voor het wat tragere en mooi opgebouwde ‘Escape From Reality’, dat we als relatief donker rustpuntje kunnen bestempelen. Het eentonig refrein doet net wat afbreuk helaas. De korte dertien in een dozijn bikersong ‘Sons Of Thunder’ klinkt net zo cliché als de titel doet vermoeden. Halford schrijft zo’n ‘Turbo Lover’ tekst in zijn slaap.

‘Giants In The Sky’ is een Sabbath-achtig groovend episch monster, die de plaat in schoonheid afsluit. Richie pakt nog eenmaal overtuigend de gitaar-schijnwerper, waarna een akoestisch, ballad-achtig intermezzo zowaar weet te verrassen. Heerlijk nummer! Op de special edition staan nog drie extra songs zoals gebruikelijk bij Priest. ‘Fight Of Your Life’ een lekker catchy, wat melodieuzer nummer. Het midtempo ‘Vicious Circle’ voegt weinig toe aan Judas Priest’s oeuvre, maar in ‘The Lodger’ komen we dan eindelijk een echte ballad tegen. Het duistere, wat depri nummer is zwaar aangezet en wijkt nogal af van de rest, maar bevalt me prima. Deze had zeker niet misstaan op het reguliere album.

Onze metalhelden uit Birmingham hebben de tijd genomen voor deze ‘Invincible Shield’, maar dat heeft een dijk van een plaat opgeleverd. Als dit de zwanenzang blijkt, sluit Priest in ieder geval met opgeheven hoofd zijn dik 50-jarige (!) carrière af. Ondanks enkele iets te voorspelbare songs (en songteksten), staat het album als een staalfabriek. Een extra punt voor Faulkners’ inventieve gitaarwerk! Al doen we daarmee de sterren van de metalhemel zingende Halford tekort. Verplichte kost dus.
(92/100 – Sony Music)