Leeuwarden rockt wederom met Cityrock 2015

Voorafgaand aan het metalfestival Into The Grave (wat al langer bestaat en zijn sporen reeds heeft verdiend) werd vorig jaar voor het eerst op de vrijdagavond hier aan voorafgaand Cityrock Leeuwarden georganiseerd. Dit bleek een waar succes, dus dit jaar werd het festival geprolongeerd op de vrijdagmiddag/avond.

Cityrock richt zijn pijlen op het wat steviger rockgenre en biedt een gevarieerd programma. Tel daarbij de invloed van de gunstig gestemde weergoden op en je hebt de ingrediënten voor een avond prima vermaak. Veel bezoekers hebben een uiterst vriendelijk geprijsd combiticket gekocht voor beide dagen, maar aan het begin van de dag blijkt duidelijk dat een aantal van hen, geplaagd door fileleed en/of onwillige werkgevers, het festivalterrein nog niet heeft weten te bereiken. Een beetje jammer en het heeft tot gevolg dat het spektakel enigszins moeizaam op gang komt.

Aan het enthousiasme van de openingsact Red Vultures zal het niet liggen. Zanger/gitarist Tony de Bruijn (Vals Licht) roept het aanwezige publiek meermaals op om te dansen, maar echt animo hiervoor is er (nog) niet. Het project dat verder nog bestaat uit leden van o.a. Within Temptation, My Favorite Scar en de Heideroosjes heeft in mei van dit jaar een succesvol album uitgebracht. De magie van deze schijf lijkt live echter niet over te slaan op het publiek.

De progressieve/symfonische rockband Stream Of Passion weet wat meer publiek naar voren te trekken (de schaduw vooraan kan daar ook debet aan zijn trouwens). Fans van Epica kennen de band omdat zij meerdere malen bij hen het voorprogramma hebben verzorgd. Roodharige inimini frontvrouw van Mexicaanse origine. Marcela Bovio, trekt haar gouden sopraan keeltje flink open en zoekt de interactie met het publiek. Niet zo gek dat deze verschijning de nodige aandacht oogst. Dat haar zang desondanks ondersteund wordt door een bandopname als achtergrondkoor, neemt het publiek voor lief. Het komt het strak georganiseerde instrumentale deel in ieder geval ten goede.

Het uit Zweden afkomstige Kamchatka kan inmiddels rekenen op wat meer publiek. Het terrein begint nu echt vol te stromen. Met hun in dit jaar uitgebrachte album ‘Long Road made of Gold’ hebben zij ook in Nederland er echt een aantal fans bij gekregen. Dat deze heren gekomen zijn om hun publiek te bedienen van een goede portie muziek zonder al te veel poespas is al snel duidelijk. Het publiek krijgt het advies om vooral goed te drinken vanwege de warmte maar verder maken zij weinig woorden vuil aan lange intro’s of anekdotes tussendoor. In rap tempo spelen zij hun nummers, waarbij invloeden van bluesrock, metal, hardrock en stonerrock hoorbaar zijn. Het gespeelde genre van Kamchatka laat zich lastig omschrijven en in een hokje plaatsen. Dat maakt het bij uitstek een geschikte band voor meerdere festivals, en dat is waarschijnlijk de reden waarom zij ook bij de Culemborg Blues geprogrammeerd staan later deze maand. Het nog wat getemperde enthousiasme van het publiek wijten we dan ook maar aan de nog steeds verzengende hitte.

Wanneer zo rond 19.30 uur het bij elke Nederlandse rocker wel bekende Peter Pan Speedrock het podium op dendert gaat het los. Onder de bezielende leiding van zanger Peter van Elderen vormt zich de eerste moshpit. Geheel passend bij deze, bij uitstek, al 20 jaar puik presterende liveband. De fans komen hier immers voor en laten zich door niets of niemand tegen houden om zichzelf volledig te verliezen in het dampende en stampende punk/hardrock geweld wat over hen heen wordt gestrooid. De band zelf vindt het nog steeds geweldig en geniet van de wisselwerking met het publiek en zweept ze op om nog een tandje bij te zetten. De afwezigheid van fenomeen Dikke Dennis, die regelmatig een optreden van Peter Pan Speedrock komt opleuken, lijkt hier niets aan af te doen. Cityrock Leeuwarden is in ieder geval letterlijk en figuurlijk wakker geschud!

Het Ierse The Answer mag zich verheugen in de belangstelling van het wat oudere publiek. Zij hebben ook het voordeel dat de zon onder gaat en hierdoor het effect van een sfeerverhogende lichtshow eindelijk zijn vruchten weet af te werpen. Zanger Cormac Neeson peilt of het publiek klaar is voor “Some rock ’n roll music”, wat luidkeels wordt bevestigd. Dat is dan ook precies wat ze krijgt. De band bevindt zich midden in hun ‘Raise A Little Hell’-tour, naar het gelijknamige onlangs uitgebrachte album en opent dan ook stevig met het hiervan afkomstige nummer ‘I Am What I Am’. Een vol uur (h)eerlijke seventies gitaarrock, rechttoe rechtaan, vol overgave en enthousiasme gebracht. Degene die wist wat hem te wachten stond zal zeker niet teleurgesteld zijn door dit optreden. De innemende persoonlijkheid van zanger Cormac maakt het nog eens extra plezierig om mee te maken.

De afsluiter van de avond is Epica. Het is overduidelijk dat er veel publiek juist voor deze band en, met name, haar show gekomen is. Bedrijvigheid in het voorvak bij het podium waar diverse stellages worden opgebouwd en het advies aan de aanwezige fotografen om zich toch maar uit dit vak te verwijderen, scheppen de verwachting dat er iets spectaculairs staat te gebeuren. Dat dit voor Epica niet alleen geldt voor het perfect uitgevoerde muzikale gedeelte van de show is al langer bekend. Hoewel zangeres Simone Simons alleen al met haar betoverende verschijning
prima in staat is om de ‘passie’ bij het publiek tot grote hoogte te brengen, worden we getrakteerd op een vlammende vuurshow. (We wisten niet dat we voor de barbecue waren uitgenodigd?!) Een episch spektakel, Epica waardig, waarbij de wenkbrauwen behoorlijk uitgedund worden. (De Keytar van toetsenist Coen Janssen lijkt ervan kromgetrokken, maar dit schijnt zo te horen.) Mooie contrasten tussen de hoge en loepzuivere zang van Simone en het grommende grunten van gitarist Mark Jansen. Perfecte geluidsmix en volume van de diverse instrumenten, zo professioneel en een bijna on-Hollandse performance. Het heeft Cityrock in ieder geval in vuur en vlam gezet. En hoewel het publiek schreeuwt om meer is de eerste dag van het festival hiermee ten einde.

Foto’s (c) Rob Sneltjes