Louder than Life 2016 sluit met Slipknot geweldig af
Ook dag twee van het grote Louder Than Life festival in Louisville, Kentucky, USA, heeft mooie namen op het programma staan. Zo staan op de verschillende podia namen als Popevil, Sevendust en Korn te lezen. Ook vandaag zijn er 3 podia. Op de kop de Monster stage (M) en Loudmouth stage (L) en aan de staart de Zorn stage (Z).
Na wat technische problemen te hebben opgelost trapt Crobot (M) the dag energiek af. Lekker dat er niet weer een bak dertien in een dozijn moderne metal(-core-)bands staan geprogrammeerd waartussen het verschil lastig te horen is. Heerlijke nostalgische groovy rock die intens wordt gebracht.
Adelitas Way (L) is ondanks hun goed in het gehoor liggende moderne hardrock nog steeds niet op grote schaal doorgebroken. De kans dat het er ooit nog van gaat komen is klein, maar een bestaan als opener van grote bands en headliner in clubs is een mooie manier om de kost te verdienen.
Het uit de U.K. afkomstige Skindred (M) speelt alternatieve metal met reggae trekjes. Zanger Benji Webbe is het opvallende en vriendelijke boegbeeld. Met dit optreden heeft de band er zeker weer een paar vriendjes bij.
Het uit Orlando-Florida afkomstige Trivium (L) ging hier, wellicht geïnspireerd door het zonnetje, dik overheen. De band had er enorm veel zin in en zette dat om in een spontaan en energiek heavy metal optreden. Er was veel interactie tussen band en publiek die elkaar steeds meer opzwepen.
Vrijwel tegelijk spelen de powermetal mannen van Sabaton (Z) met zeker zoveel enthousiasme en plezier. Zij hebben in Amerika nog veel te winnen en willen ook daar een status zoals in Europa. Met dit optreden hebben ze een goede stap in die richting gezet. Je merkt niet eens dat het voor gitarist Tommy Johansson één van zijn eerste optredens met de band is.
Metalcore uit Australië in de vorm van Parkway Drive (M) komt lekker voor de dag. De interactie met het publiek is optimaal wanneer de zowel spontane als serieuze frontman Winston McCall het publiek vraagt samen met de band mee te doen aan de 22 push-ups actie. Door 22 dagen 22 push-ups te doen, wordt aandacht gevraagd voor de psychische problemen van Amerikaanse oorlogsveteranen waarvan er 22 per dag zelfmoord plegen.
Pop Evil is luchtiger te verteren en dat vraagt om een aantal van de vele bbq-stands te bezoeken. Met een volle buik gaan we de namiddag in met Sevendust (M). Ondanks de charismatische zanger Lajon Witherspoon steelt drumbeest Morgan Rose de show. Ook Skillet (L) zet een lekker optreden neer en is in Amerika populairder dan in Europa.
Ze hebben wel competitie met de tegelijk spelende Black Sabbath coverband Zakk Sabbath. Nu is dit wel een klasse coverband met drummer Joey Castillo (Danzig, Queens of the Stone Age), bassist Rob “Blasko” Nicholson (Ozzy, Rob Zombie) en gitarist Zakk Wylde himself. De tourmanager levert hier bijna dezelfde streken als elders ter wereld door 1 minuut voor het concert niet drie maar één nummer te laten fotograferen. We mochten nog van geluk spreken. Ondanks dat was het optreden geweldig. Uiteraard gaat alle aandacht uit naar Zakk Wylde die in elk nummer zijn ego moet strelen door te soleren alsof het zijn laatste solo is. En dat maakt hem ook weer onweerstaanbaar.
Op naar de grote jongens waarvan Alter Bridge (M) de eerste is. De band zet een functioneel optreden neer zonder te excelleren. Als de podiumpresentatie zelfverzekerder zou zijn is dit een toekomstige headliner.
Ghost (L) kan ook een toekomstige headliner worden. De band heeft alles. De muziek, de show, de kleding, de fans en de pers. Ook kan een Nameless Ghoul zonder probleem vervangen worden (de nieuwe bassist is nu de Amerikaanse Megan Thomas). Op deze Amerikaanse tour wordt de nieuwe EP ‘Popestar’ gepromoot die naadloos aansluit bij het vorige werk.
Korn komt op 21 oktober met een nieuw album ‘The Serenity of Suffering’. De eerste single (kijk ook eens naar de video) is het nummer ‘a Different World’ waarop Slipknot’s Corey Taylor een gastbijdrage levert. En wie sluit vanavond het festival af; Slipknot. Gelukkig is Corey Taylor op tijd aanwezig om het nummer mee te blèren. Dat is het mooie van festivals. Voor de rest doet Korn zijn ding en doet doen ze weer heel goed. Wellicht geeft het nieuwe album de band net dat beetje extra inspiratie om te vlammen.
Het optreden van Distubed knalt minder dan dat van Korn maar heeft wel weer een mooie show met veel vuur. Het laatste album bevat zoals bijna gebruikelijk een cover. Dit keer is dat Simon & Garfunkel’s ‘Sound of Silence’. Het is zo goed uitgepakt dat het een grote hit heeft opgeleverd en een hoogtepunt in de set is geworden ondanks alle geweldige nummers die de band heeft. Deze uitvoering wordt door iedereen mooi gevonden. De set was voor de rest hetzelfde als op Fortarock en eindigt dus met ‘Down with the Sickness’. We are DISTURBED.
De absolute afsluiter van het festival is Slipknot. Net zoals bij vorige optredens is het een waar spektakel waarbij je ogen tekort komt. Corey Taylor is na zijn rugblessure nog niet 100% maar brult wel de longen uit zijn lijf. Voor de rest is het business as usual.
Tot slot moet een compliment gemaakt worden aan het enthousiaste publiek die elke band hartstochtelijk ontving en toejuchte. Uiteraard bij de favorieten meer, maar er is geen band die staat te spelen voor een verveeld publiek. De populariteit van de bands is misschien nog wel het beste te meten aan de hoeveelheid crowdsurfers. Hiermee volgt meteen het volgende compliment aan de security. Zij werken zich een slag in de rondte om alle crowdsurfers veilig op te vangen en af te voeren via de zijkanten. Geen wanklank dat het teveel is. Ze zien er een uitdaging in. Respect.
Foto’s (c) DCHPhotography
