Mauricio Ibáñez – Melancholia

In september 2016 bracht de Chileen Mauricio Ibáñez zijn debuutalbum ‘Shades of light & darkness’ uit. Dit DIY (Do It Yourself)/one-man project was er één met vallen en op staan. Ondanks de strubbelingen is zijn tweede prog-rock album nu al uit. Wederom een DIY project. Bepaalde details verraden dat het tekstboekje eigen fabrikaat is. Maar je ziet dat er veel zorg aan is besteed. Daar kunnen veel bands een voorbeeld aan nemen. Het boekje is erg dik, eenmaal uit het cd-doosje krijg je het bijna niet terug. Mauricio zingt vooral over de ontberingen van liefde en liefdesverdriet. Tevens kijkt terug op zijn leven als klein, onschuldig jongetje. Dit doet hij als zanger/gitarist. Voor de overige instrumenten gebruikt hij nogal wat software. Maar dat valt aan de start van ‘Grey with hints of blue’ niet meteen op. Het geluid van de cimbalen en de piano is vrij helder. Het gitaarspel contrasteert goed. De statische herhalingen van de cimbalen verraden vrij snel dat het hier om software gaat. Drums en zwaardere snaren doorbreken de herhalingen, al blijven de cimbalen op de achtergrond aanwezig. Mauricio plakt de woorden soms aan elkaar, wat het verstaan wat lastiger maakt. Jammer want de tekst is mooi. De cimbalen zijn iets te veel van hetzelfde. Verder is de track goed opgebouwd. Bovendien is de geluidskwaliteit behoorlijk goed.

In ‘Pure’ hoor je vooral akoestisch gitaar. Mauricio is nu beter te verstaan. Hij heeft een vrij hoog bereik. Deze track en zijn opvolger zijn beide dromerig van opzet. Daar hoor je shoegazing elementen in terug. ‘Chest pain’ bevat meer pit, voornamelijk van de ritmesectie. Er zit een klein dof laagje over heen, maar dat mag hier wel. Mauricio laat een mooie, goed gedoseerde, schreeuw van emotie horen. Prima gevolgd door portie zwaardere rock met een vleugje metal. Verrassend kalm einde. Na enkele mysterieuze klanken in ‘Nebuale II’ hoor je elektronische klanken. Ik noem dit ‘ritmische ruis’. Dit wordt gemixt met zware snaren, donderende drums en koorzang. Deze ruis is door het aantal herhalingen te overheersend. Ze duwen de gitaarsolo’s te ver naar achteren. Bovendien klinkt deze ritmische ruis met koptelefoon op niet lekker in de oren. De track zit verder goed in elkaar.

De percussie is iets te dof in ‘To be with you’. Gitaarspel en zang klinken goed, maar wat te zacht. Je hoort hoog geluidje dat ritmisch herhaald wordt. De klank laat zich moeilijk omschrijven. Maar het haalt te veel aandacht naar zich toe. Terwijl dit op gitaarspel en zang had moeten liggen. De pianoklanken aan het begin van ‘Deathbed Melody’ doen mij aan een ander nummer denken. Maar ik kom er niet achter welk nummer. Hoe dan ook, dit laatste (instrumentale) nummer is heerlijk rustig. De fade-out is een beetje jammer.

Her en der maakt Mauricio te weinig gebruik van de mogelijkheid om finesse in ritme en/of volume aan te brengen. Deze finesse mis ik vooral bij de software matige drums. Door de herhalingen in het ritme zijn delen van de tracks te statisch. Hoewel de geluidskwaliteit niet perfect is, is het absoluut een dikke voldoende. Want zowel software drums als toetsen klinken helemaal niet blikkerig. De piano klinkt zelfs verrassend goed. Mauricio heeft zich verbeterd ten op zichten van zijn vorige album. Volgend jaar komt zijn 3e album al uit. Zou hij de stijgende lijn door kunnen zetten? Met zijn drive en passie gaat dat vast lukken. Ondertussen mag Mauricio trots zijn wat hij voor elkaar heeft gekregen!

(75/100, Eigen beheer)

1 Grey with hints of blue – 06.43
2 Pure – 03.25
3 The one I love – 04.01
4 Chest pain – 05.05
5 The face of the void – 02.10
6 Nebula II – 07:31
7 Alternative #6 – 05.25
8 To be with you – 05.10
9 This world called love – 05.47
10 I don’t hate you – 07.48
11 Voyage 68 – 10.06
12 Deathbed Melody 07.41

De line up bestaat alleen uit Mauricio en één gastmuzikant: Gabriel Hidalgo speelt de tweede gitaarsolo op ‘Nebula II’.