Paradise Lost – Obsidian

Jeroen Schortemeijer | 17 May 2020 | CD | No Comments

De Engelse gotische doom-metal band Paradise Lost is al snel weer terug na de release van het prima “Medusa’ in 2017. Nou is haastige spoed zelden goed, maar dat gaat hier gelukkig niet op, want ‘Obsidian’ is een overtuigend en wederom heavy album geworden; zo zwart als het vulkanische gesteente waar hij naar vernoemd is. Dit jaar blaast de band overigens ook alweer 32 kaarsjes uit, een bewonderenswaardige carrière.

Ervan uitgaande dat de lezer van deze review de band wel kent, ga ik snel naar de muziek. De zwartkijkers zijn na hun poppy, wat meer elektronische periode eind jaren 90 (onder meer ‘One Second’, ‘Host’ en ‘Believe in Nothing’), de afgelopen jaren weer helemaal terug op het heavy doompad. Vergelijkbaar met een My Dying Bride en een Katatonia, al zijn die laatste een stuk melodieuzer. Deze ‘Obsidian’ combineert de trage riffs met extreme zang die tegen de grunt aanschurkt, afgewisseld met de wat gemakkelijker in het gehoor liggende ‘cleane’ stem van Nick Holmes. De variatie komt het in ieder geval ten goede. De negen nummers tussen de vier en zes minuten zijn voorbij voor je het weet.

Opener ‘Darker Thoughts’ zet je aanvankelijk op het verkeerde been met zijn sfeervolle akoestische gitaargetokkel, een viool en de serene stem van Holmes. Maar de sfeer slaat na een kleine twee minuten om in een zwaar beukend doomnummer. Lekker drumwerk, vele gitaarlagen en een heavy productie maken hem af. Fijne en veelbelovende aftrap. De eerste single is het midtempo ‘Fall From Grace’. Deze is wat eenvormiger, maar heeft wel een hakkende gitaarriff die het nummer draagt, een mooi melodieus refrein en fijne solo. Maar er gebeurt net wat te weinig eigenlijk.

Dan is het bijna dansbare, Sisters of Mercy-achtige ‘Ghosts’ een welkome melodieuze afwisseling in het doomy gitaargebeuk. Qua sound een beetje terug naar de dagen van ‘One Second’, met een catchy refrein, cleane zang en wederom heerlijk drumwerk. Enige overeenkomsten met een Ghost hoor ik er ook wel in, al kan het aan het veelvuldig gezongen ‘Jesus Christ’ liggen. ‘The Devil Embraced’ is een typisch Paradise Lost nummer: een spannende opbouw en fijn gezongen door Holmes die hier beide stemmen mooi afwisselt, op een bed van zware lage gitaren. Hoogtepuntje.

Het zwaar doorbeukende en doomy ‘Forskaen’ gaat wat gebukt onder de wat eentonig zingende Holmes, maar heeft wel een herkenbare chorus. ‘Serenity’ gaat qua tempo gelukkig een tandje omhoog met een fijne riff, maar ook hier begint de in één toonsoort (laaaaag) zingende Nick Holmes wat tegen te staan, al redt de rustige brug halverwege het nummer van de middelmaat. Over naar het sombere, uitzichtloze ‘Ending Days’, waar de toegevoegde viool mooi bijdraagt aan de desolate sfeer. De prachtige gitaarsolo maakt het helemaal af.

Rest ons nog ‘Hope Dies Young’, welke gelukkig een stuk lichter verteerbaar is en alweer opvalt door zijn fijne, beetje tribal-achtige drumwerk van relatieve nieuwkomer Waltteri Väyrynen en zijn catchy refrein. ‘Ravenghastl’ heeft naast een moeilijke titel ook de meest doomy sound. Koren, piano en rustig gitaarspel bouwen de sfeer lekker op tot de gitaren het trage nummer nog zwaarder, epischer en onheilspellender maken. Hier sluit je geen feestje mee af, of juist wel natuurlijk. Paradise Lost eindigt er in ieder geval haar laatste plaat mee op passende en overtuigende wijze.

‘Obsidian’ klokt zo’n 45 minuten, maar dat is met deze loodzware muziek ook genoeg. De band heeft er een verrassend consistent album van gemaakt, zonder echte vullers en zonder echte uitschieters, maar als geheel is het een depri doom-metal feest van hoog niveau geworden. Op dit punt in je carrière nog zo overtuigend voor de dag komen is maar weinig bands gegeven, zeker niet na dertig jaar. De band kan trots zijn en de fans happy!
(87/100) (Nuclear Blast)