Lionheart – The Grace Of A Dragonfly

Ad Keepers | 28 March 2024 | CD | No Comments

Lionheart is een Engelse melodieuze rockband die bestaat uit vijf muzikanten die hun sporen al ruimschoots verdiend hebben. Gitarist Dennis Stratton zal waarschijnlijk altijd in het geheugen van de gemiddelde rockfan blijven hangen als gitarist van Iron Maiden. Zanger Lee Small was onder andere te horen bij Shy en Phenomena. Gitarist Steve Mann en bassist Rocky Newton hebben beiden een verleden met Michael Schenker en drummer Clive Edwards heeft deel uitgemaakt van de bands van Pat Travers en Uli Jon Roth en Wild Horses.

Als je bekend bent met de laatste twee albums van Lionheart zul je merken dat ‘The Grace Of A Dragonfly’ een logisch vervolg is op deze albums. Melodieuze rocksongs die goed in elkaar steken en gekenmerkt worden door sterke gitaarpartijen , mooie (vaak meerstemmige)zang, een solide ritmesectie en toetsenpartijen die af en toe richting piano gaan en dan weer wat meer ‘synthy’ klinken. De nummers op ‘The Grace Of A Dragonfly’ gaan over de Tweede Wereldoorlog. Desondanks is het geen conceptalbum maar een album met de Tweede Wereldoorlog als thema waarbij aan de ene kant de mensen geëerd worden die gestorven zijn voor onze hedendaagse vrijheid en aan de andere kant oproept tot verdraagzaamheid. Het is dus meer een anti-oorlog album met een positieve boodschap al zijn de bezongen onderwerpen allemaal gebaseerd op gebeurtenissen die gebeurd zijn tijdens of tot stand zijn gekomen door de Tweede Wereldoorlog.

Openingstrack ‘Declaration’ gaat over het tekenen van het document wat het officiële einde van de Tweede Wereldoorlog betekende. ‘Flight 19’ gaat over een Amerikaans gevechtsvliegtuig dat in 1945 van de radar verdwijnt en nooit meer is teruggevonden. Het is mede een verwijzing naar de beruchte ‘Bermuda-driehoek’. ‘V Is For Victory’ refereert naar het door Churchill bekend geworden V-teken en gaat over de opluchting van het einde van de oorlog en stelt de luisteraar de vraag of de vele verloren levens opwegen tegen de verworven vrijheid.

Zoals je ziet worden de bezongen gebeurtenissen niet in chronologische vorm behandeld wat enigszins onlogisch is maar niets afdoet aan de kwaliteit van de afzonderlijke nummers. ‘This Is A Women’s War’ eert alle vrouwen die weliswaar niet in de frontlinie hebben gevochten maar achter de schermen en op het slagveld wel degelijk een belangrijke rol hebben gespeeld. Verder bevat het nummer één van de albums sterkste riffs en een melodie die na beluistering niet meer uit je hoofd verdwijnt. ‘The Longest Night’ gaat over the ‘Blitz’ waarbij Duitse bommenwerpers onophoudelijk Londen bombardeerden. Het nummer begint met een luchtalarm en is mijn persoonlijke favoriet van het album. Het doet me denken aan ‘Silhouettes In Disguise’ van Kansas wat eveneens gaat over gevechtsvliegtuigen.

‘The Eagle’s Nest’ is de meest interessante qua tekst en achtergrond. Het door de Nazi’s gebouwde gebouw is tegenwoordig een toeristische attractie met restaurant en ‘Bier-Garten’ maar in de tweede wereldoorlog werd het door Hitler gebruikt als vergaderruimte en voor sociale bijeenkomsten (lees:feesten) voor de Nazi-kopstukken. Er wordt stilgestaan bij het feit dat zo’n mooie plek in de Tweede Wereldoorlog het middelpunt was van zoveel kwaad en wreedheid. ‘Little Ships’ gaat over Duinkerken met een hoofdrol voor zanger Lee Small.

Meest emotionele nummer van het album en dat mij tekstueel het meest raakt is ‘Just A Man’. Het nummer gaat over een Engelse boer die oog in oog komt te staan met een uit de lucht geschoten Luftwaffe-piloot. Het nummer gaat over het feit dat ondanks hun verschillende achtergronden het beide mannen zijn van vlees en bloed die in wezen niets van elkaar verschillen. De Duitse piloot wordt meegenomen als krijgsgevangene. Als ze elkaar jaren later weer tegenkomen omarmen ze elkaar als oude vrienden. Verder bevat ‘Just A Man’ één van de beste solo’s van het album. ‘UXB’ staat voor Unexploded Bomb. In dit geval een Unexploded Bomb op de bodem van de rivier Thames. Het titelnummer is een hommage aan de RAF. ‘Dragonfly’ is een bijnaam voor het Engelse type gevechtsvliegtuig de Spitfire.

De laatste 65 seconden van ‘The Grace Of A Dragonfly’ ziin voor ‘Remembrance, Praying For World Peace’. Een nummer met een tekst die doet aanzetten tot nadenken over de situatie toen en ook nu helaas zeer actueel is. Denk aan de oorlog tussen Rusland en Oekraïne en de oorlog tussen Israël en Hamas. Alles klopt aan dit album van het artwork tot de productie waar Steve Mann grotendeels verantwoordelijk voor was. Op de Japanse versie staat nog een bonus nummer getiteld ‘Towers Of Silver’. Lionheart heeft met ‘The Grace Of A Dragonfly’ zowel tekstueel als muzikaal een album gemaakt dat de tand des tijds moeiteloos zal doorstaan. Het is niet alleen een geweldig melodieus rockalbum maar al een vroege kandidaat voor album van het jaar 2024. Iedere melodieuze rockliefhebber moet hard naar de platenboer rennen want dit album mag in geen enkele platenkast ontbreken van iedereen die houdt van deze soort muziek. (98/100) (Metalville)