Eclipse – Megalomanium

Jeroen Schortemeijer | 25 August 2023 | CD | No Comments

Tien keer scheepsrecht voor Eclipse? Het zou zo maar kunnen, want dit is in de melodieuze rockwereld een kleine uitschieter te noemen. En dat wil wat zeggen in een genre waar de clichés je doorgaans om de oren vliegen. Niet dat de Zweden daar in Stockholm nieuwe muzikale invalshoeken hebben gevonden, maar toch. Oprechter en gemeender kan hun tiende album ‘Megalomanium’ bijna niet klinken. Net een standje blijer en sneller dan de muziek van landgenoten Europe vroeger, werkt de band zich vol enthousiasme door de elf korte songs heen. Mocht je de band niet kennen, denk aan H.E.A.T., Kissin’ Dynamite of Gotthard. Oftewel jaren 80 georiënteerde AOR, voorzien van een hedendaags, zeer strak geluid, met dank aan zanger/producer/songwriter Erik Martensson. Talentvolle gast hoor, die kun je er wel bij hebben.

De enorm aanstekelijke single ‘The Hardest Part Is Losing You’ sprint uit de startblokken. De oorwurm zit na een minuut in je hersenpan genesteld, zo overtuigend gaan de muzikanten tekeer. De prima zang van Martensson geeft het laatste zetje. Dertig jaar terug was dit een opvolger van ‘Livin’ on a Prayer’ geweest. ‘Got It!’ tapt uit hetzelfde explosieve vaatje energydrank. Waarna we met het toepasselijk getitelde ‘Anthem’ een soort van songfestivalnummer voor onze kiezen krijgen. Je ziet de Zweedse vlaggetjes al voor je tijdens dat bombastische kamerbrede refrein. Niet mijn ding, maar catchy is het wel.

Wat harder rockt gelukkig het wat donkere ‘Children of the Night’, al staat ook hier het meerstemmige refrein weer centraal, maar zowaar mag gitarist Magnus Henriksson ook even van leer trekken. De volgende songs opereren in hetzelfde straatje. Met name de lekker opzwepende drums van Philip Crusner, die samen met zijn broertje Victor de ritmesectie vormt, moet ik even vermelden. Een versnelling lager geeft het aardige ‘The Broken’ hierna wat rust.

In het mooie ‘So Long, Farewell, Goodbye’ horen we wat echo’s van Dio en Mötley Crüe, al blijft het typische Eclipse geluid ongemoeid. In het wederom snelle ‘High Road’ horen we weinig origineels, maar het draait lekker weg. Hetzelfde geldt voor de afsluiters ‘One Step Closer to You’ en ‘Forgiven’. Beiden zijn zeer gedreven en catchy poprockers die je met een glimlach achterlaten.

Nee, het muzikale wiel heeft Eclipse niet uitgevonden, maar als je zo overtuigend elf frisse energieke uptempo meezingrockers op je album weet in te blikken, dan wordt die punt aftrek voor onoriginaliteit weer weggestreept. Perfecte muziek voor als je er even doorheen zit of tijdens een lange autorit. Leuk bandje! (82/100 – Frontiers Music)